نوزدهم دیماه ۱۴۰۰
(در زندان چه می‌گذرد- شماره‌ی۳۳ )
هر چه فریاد داریم، بر سر آمران امنیتی بزنیم که ظلم کردند به ما و جنایت کردند علیه بکتاش آبتین. کسی که به او ظلم شده باشد اگر حتی کلماتی زشت را فریاد بزند، خداوند این عمل را نادرست نمی‌داند(سوره‌ی نساء-آیه‌ی ۵۴۸).
فرد میانسالی که بیماری زمینه‌ایی دارد و یکبار هم به کرونا مبتلا شده اما باز هم بَرَش‌گردانی به زندان، این ظلم و تصمیم خطرناک و غیرقانونی شبه‌عمد است و یا حتی عمد؟
یک‌ماه بعد از برگشتنش، از دوستان و جوانان جدایم کردند و منتقلم کردند به اینجا در بند۴ اما خیالم راحت بود که او در بند۸ است و یاران را سامان می‌دهد. بکتاش اهل کار جمعی بود و در مقابل ظلم هم دارای موضعی صریحاً طلبکارانه و البته همزمان اهل مذاکره هم بود. دغدغه و درد اگر مطالبه‌گری و فریاد را برنیاورَرَد، درد نیست و حداکثر می توان به آن گفت نارضایتی. او درد داشت و اعتراض می‌کرد نه مثل بسیاری که فقط حرف می‌زنیم و شاید هم بعضیمان قشنگ می‌نویسند ولی می‌ترسیم و پرهیز می‌کنیم از اعتراض در میدان و خیابان.
ادامه خواهیم داد راهش را با حضور مستمر و مسالمت آمیز اما اعتراضی در میدان عمل که حق طبیعی و قانونی‌مان است.