بیانیه کانون نویسندگان ایران
سایهی تسلیم از میانهی این پلکها عبور نکردهست
سالی دیگر گذشت و بانگ بیست و هفتمین پاییز دادخواهی ما به صدا درآمد. از پاییز ۷۷ که طناب جلادان گردن یاوران آزادی اندیشه و نویسندگان آزادیخواه سرزمینمان محمد مختاری و محمد جعفر پوینده را فشرد بیش از ربع قرن میگذرد و هنوز پروژهی سرکوب حاکمیتی که از سالها پیش از آن و روزهای سیاه کشتار دههی شصت به طرد و حذف و کشتار آزادیخواهان و دگراندیشان فرمان میداد در فضای این مرز و بوم جولان میدهد و یادبود آن پاییز شوم را به پاییزهای دیگری میپیوندد؛ پاییزهایی که یادآور به خاک و خون کشیده شدن بیشمار مردم آزادیخواه و عدالتطلب در سالهایی دیگر است که تا همین اکنون ادامه یافته است.
در آن پاییز که فرمان حذف و شکستن صدا در رسید همه میدانستند که هدف اصلی آمران و عاملان این کشتار بیرحمانه، خاموش کردن صدای «مخالفت با شبانرمهگی» و به سکوت کشاندن «سودای آزادی» است، حقیقتی که با آشکار شدن ابعاد شوم آن جنایات و به میان آمدن حقایق قتل صاحبان اندیشههای مستقل چون احمد میرعلایی، غفار حسینی، پیروز دوانی، مجید شریف و دیگر کوشندگان عرصهی سیاست و اجتماع چونان پروانه و داریوش فروهر و حمید حاجیزاده که در کنار فرزند خردسالش کارون به خاک افتاد، موکد شد.
اما زهی خیال باطل! فریاد آزادیخواهی با به خاک افتادن پیکر آزادیخواهان هرگز خاموش نخواهد شد.
جوشش خون مردم در پاییزهای مکرر که تا امروز استمرار یافته و دوام اندیشه آزادیخواهی به درازای بیش از ربع قرن در میان نسلهای تازه و جوان، نشان از حقانیت راهی دارد که مسیری مخالف با خفقان و استبداد نهادینه شدهی موجود را نشان میدهد. خاطرهی این کشتگان کانون، همچنان چراغ راه همهی رهپویانی است که در کار افشای بیداد و ستم بیدادگران و ستیز با سرکوب و سانسور، چراغ آگاهی را روشن میدارند.
کانون نویسندگان ایران با گرامیداشت خاطرهی اعضای جانباختهی خود و همگام با همهی آزادیخواهان دادخواه این سرزمین بر ادامهی راه دادخواهی تا روشن شدن نقش و عملکرد همهی عاملان و آمران این جنایات پای میفشارد و یاد این دو عزیز جانباختهی راه آزادی اندیشه و بیان را در ساعت ۳ بعد از ظهر روز جمعه ۱۴ آذرماه، با گلباران مزار آنها واقع در گورستان امامزاده طاهر کرج گرامی میدارد.
کانون نویسندگان ایران
۱۲ آذر ۱۴۰۴