کنسرت‌نمایش «سی صد» اثر سهراب پورناظری در اروپا
کنسرت نمایش «سی صد» اثری از سهراب پورناظری است، که با ۳۳ اجرا در فضای باز کاخ سعدآباد توانست حدود ۱۴۰ هزار نفر را در تهران به تماشای خود ببرد.
سی صد چند ماه پیش تور خود را به کانادا و آمریکا برد، در استرالیا ادامه داد و از چند روز پیش سفر اروپایی خود را آغاز کرد. بنا بر گفته پورناظری تا کنون ده ها هزار نفر خارج از ایران به تماشای این کنسرت-نمایش نشسته‌اند.
«سی‌صد» نمایشی از میهن پرستی و همبستگی، و دفاع از هویت و زبان ایرانی در مقابل تاخت و تاز بیگانه است. بنا بر این وجود نمادین فردوسی در یک سو و مغول در سوی دیگر، انتخاب هوده و به جایی است. چرا که فردوسی در نزد ما نماد پاسداری از فرهنگ و زبان است و مغول، نماد یورش، کشتار، خرابی و کتاب سوزان.
اپرت یا کنسرت نمایش، شیوه ای کمتر بکار گرفته شده در زمینه موسیقی و نمایش در ایران است و از این نظر پروژه ای پر خطر انگاشته می شود، هم از نظر مالی و هم هنری. برادران پورناظری به همراهی همایون شجریان، کنسرت نمایش را با «سی» آغاز کردند و به «سی‌صد» رسیدند.
در «سی‌صد»، نور، صدا، تصویر(ویدئو مپینگ) به کمک موسیقی، آواز ، نمایش و بازیگر می آیند تا بیننده را هر چه بیشتر درگیر و تسخیر کنند.
داستان از آنجا آغاز می شود که چنگیزخان (علی نصیریان) به دختر خود آلتانی (دلنیا آرام) ماموریت می‌دهد تا «جام جم» که نماد «شناخت، آگاهی، دانش و قدرت دیدن حقیقت» است را از دست ایرانیان بدر آورد. دخت چنگیز در این راه، چه کشتارها که نمی کند... اما سرانجام بد خواهان ایران جز نابودی نیست.
دخت چنگیز هر چند در میدان نهایی نبرد بازنده بود، اما در پرده نمایش، به گاه آواز خوانی و بازیگری بسیار بسیار چیره بود. ستیز آوای شگفت انگیز سوپرانوی او با ساز نفس گیر پورناظری به سادگی از یاد نمی رود!
پورناظری در«سی‌صد»، در کنار بسیاری کارهای دیگر، هم خواننده بود و هم نوازنده. در خوانندگی کم نداشت، در نوازندگی هم که از پیش روشن بود.
به سرانجام رساندن نمایش با سرود ای ایران، و سپس سخنان پورناظری، پایان و پیشکش پور شورتری برای خارج کشوری ها بود.
کسانی که دلی در گروی ایران دارند، گوشه چشمی به موسیقی و نمایش دارند، نباید امکان دیدار این اثر یکتای حماسی را از دست بدهند.
سر آخر اینکه، ای کاش پیش از اجرا، چند برگی در اختیار تماشاگران گذاشته می شد تا با داستان، داستان پردازان و دست اندرکاران، خرده ای آشنا می شدند. اگر چنین شده بود، کاستی داستان در شخصیت پردازی ها هم کمتر دیده میشد و پیام نمایش، بهتر بازتاب می یافت.
گزارش از: س.ساسان
——————-
برای آگاهی بیشتر به https://cisad.org/#theater نگاه کنید.