خبرگزاری رویترز
عربستان سعودی و پاکستان مجهز به سلاح هسته‌ای روز چهارشنبه پیمان دفاع متقابل رسمی امضا کردند، اقدامی که به‌طور قابل‌توجهی همکاری امنیتی چندین دهه‌ای میان این دو کشور را در بحبوحه تنش‌های منطقه‌ای فزاینده تقویت می‌کند.
تقویت روابط دفاعی در حالی رخ می‌دهد که کشورهای عربی حوزه خلیج فارس به طور فزاینده‌ای در مورد قابل اعتماد بودن ایالات متحده به عنوان ضامن امنیتی دیرینه خود نگران شده‌اند. حمله اسرائیل به قطر در هفته گذشته این نگرانی‌ها را تشدید کرده است.
یک مقام ارشد سعودی به رویترز گفت: «این توافق نتیجه سال‌ها مذاکره است. این اقدام واکنشی به کشورهای خاص یا رویدادهای خاص نیست، بلکه نهادی‌سازی همکاری عمیق و طولانی‌مدت بین دو کشور ما است.»
تلاش اسرائیل برای ترور رهبران سیاسی حماس با حملات هوایی به دوحه، در حالی که آنها در حال مذاکره درباره پیشنهاد آتش‌بس با میانجی‌گری قطر بودند، خشم کشورهای عربی را برانگیخت.
این پیمان می‌تواند محاسبات استراتژیک در منطقه‌ای پیچیده را تغییر دهد. کشورهای عربی خلیج فارس، به‌عنوان متحدان واشنگتن، در تلاش بوده‌اند تا روابط خود را با ایران و اسرائیل برای حل نگرانی‌های امنیتی دیرینه تثبیت کنند.
اما جنگ غزه منطقه را متلاطم کرده و قطر، یکی از کشورهای خلیج فارس، در یک سال گذشته دو بار مورد حملات مستقیم قرار گرفته است؛ یک بار توسط ایران و یک بار توسط اسرائیل.
این مقام ارشد سعودی که نخواست نامش فاش شود، بر لزوم ایجاد تعادل در روابط با رقیب پاکستان، هند، که او نیز یک قدرت هسته‌ای است، اذعان کرد.
وی گفت: «رابطه ما با هند از همیشه قوی‌تر است. ما به رشد این رابطه ادامه خواهیم داد و به هر طریقی که بتوانیم به دنبال کمک به صلح منطقه‌ای خواهیم بود.»
در پاسخ به این سؤال که آیا طبق این پیمان، پاکستان موظف به ارائه چتر هسته‌ای به عربستان سعودی خواهد بود، این مقام گفت: «این یک توافق دفاعی جامع است که تمام ابزارهای نظامی را در بر می‌گیرد.»
تلویزیون دولتی پاکستان تصاویری از شهباز شریف، نخست‌وزیر پاکستان، و محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان و حاکم بالفعل این کشور، نشان داد که پس از امضای توافق‌نامه یکدیگر را در آغوش گرفتند. در این مراسم، ژنرال عاصم منیر، فرمانده ارتش پاکستان، که به‌عنوان قدرتمندترین فرد این کشور شناخته می‌شود، نیز حضور داشت.
بیانیه‌ای از دفتر نخست‌وزیر پاکستان اعلام کرد: «این توافق‌نامه، که نشان‌دهنده تعهد مشترک دو کشور برای تقویت امنیت خود و دستیابی به امنیت و صلح در منطقه و جهان است، با هدف توسعه جنبه‌های همکاری دفاعی بین دو کشور و تقویت بازدارندگی مشترک در برابر هرگونه تجاوز است. این توافق‌نامه اعلام می‌کند که هرگونه تجاوز علیه یکی از این دو کشور، تجاوز علیه هر دو تلقی خواهد شد.»