سازمان ملل متحد، آنالنا بئربوک، از حزب سبزهای آلمان، وزیر امور خارجه سابق این کشور را به عنوان رئیس جدید مجمع عمومی انتخاب کرد. فیلیمون یانگ، رئیس جلسه، روز دوشنبه اعلام کرد که او در رای‌گیری مخفی ۱۶۷ رای از ۱۸۸ نماینده حاضر به دست آورد. بئربوک تنها نامزد برای پست بود. او از انتخاب خود ابراز قدردانی کرد و گفت که می‌خواهد “واسطه‌ای صادق” برای مجمع عمومی باشد.
وزیر امور خارجه سابق بدون رقیب در انتخابات مجمع عمومی متشکل از ۱۹۳ کشور عضو سازمان ملل شرکت کرد. بنابراین، رای‌گیری برای انتخاب او در صحن مجمع عمومی به عنوان یک امر تشریفاتی تلقی می‌شد. در واقع، معمولاً مجمع عمومی مسائل مربوط به پرسنل را بدون رقیب و از طریق تایید بدون رای‌گیری رسمی، یعنی با اجماع، تصویب می‌کند. با این حال، درست قبل از انتخابات، یک کشور عضو درخواست رای‌گیری مخفی داد. از محافل دیپلماتیک گزارش شد که این کشور روسیه بوده است.
روسیه در هفته‌های اخیر آشکارا اعلام کرده بود که بئربوک را نامزدی نامناسب می‌داند و او را به “جانبداری آشکار” متهم می‌کند. بئربوک به عنوان وزیر امور خارجه در جریان حمله روسیه به اوکراین، سیاست سختگیرانه‌ای در قبال روسیه اتخاذ کرد و به همین دلیل بارها هدف حملات لفظی مسکو قرار گرفت.
نخست هلگا اشمید، دیپلمات ارشد آلمانی، که مورد پذیرش روسیه نیز بود، برای ریاست مجمع عمومی سازمان ملل در نظر گرفته شده بود. بئربوک به دلیل اعلام نامزدی دیرهنگام خود برای این پست، پس از شکست در انتخابات پارلمانی آلمان مورد انتقاد قرار گرفت.
مقام ریاست مجمع عمومی سازمان ملل، عمدتاً دارای اهمیت پروتکلی است. نباید آن را با نقش آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، اشتباه گرفت. مراسم تحلیف رسمی در ۹ سپتامبر، درست قبل از آغاز سخنرانی‌های سالانه در مجمع عمومی سازمان ملل متحد با حضور مهمانان دولتی از سراسر جهان برگزار خواهد شد.
بئربوک به عنوان رئیس، جلسات مجمع عمومی را اداره می‌کند و فرآیندها و موارد دستور کار را تعیین می‌کند. با این وظایف، این سیاستمدار ۴۴ ساله می‌تواند تأثیر محدودی بر فرآیندهای تصمیم‌گیری در پشت صحنه داشته باشد ـــ به عنوان مثال، در انتخاب دبیرکل بعدی در سال آینده. در این راستا، ارتباط مستقیم بئربوک با وزرای امور خارجه در سراسر جهان ـــ یعنی روسای سفیران سازمان ملل در نیویورک ـــ می‌تواند کمک‌کننده باشد.
در مقایسه با مجمع عمومی، شورای امنیت ۱۵ عضوی سازمان ملل متحد با پنج عضو دارای حق وتو، بسیار قدرتمندتر تلقی می‌شود. این شورا می‌تواند قطعنامه‌های الزام‌آور حقوق بین‌الملل را تصویب کند. در مقابل، تصمیمات سیاسی مجمع عمومی اغلب دارای ارزش نمادین هستند و به عنوان بازتابی از فضای جهانی تلقی می‌شوند.