آینه‌ای تمام عیار بود
سالی که گذشت
هیولایی چهل‌و‌یک ساله
جشنِ خونی بپا کرد
تمام قد، در آینه‌ی سال
سال، نه!
به درازای عمری
تیغِ مرگ
بر گُرده‌ی وطن نشست.
آنکه آمد وُ
بر مرکب فریب نشست
سال، نه!
سده‌ها زِ امروزمان گُسست.
دستِ اهریمنِ تاریخی
برآمد
ز آستینِ دین‌داری
- در بهار آزادی -
عهد بشکست وُ جایِ مِهر وُ دوستی
بذرِ کین
بر زمین پاشید.
داسَش
دشنه وُ
تکیه‌گاه‌اَش
سرنیزه
حاصلِ کارَش
جنون!
خون
ز پیر و جوان
وَز زنان وُ از مردان
چو رود شد روان.
در چنبره‌ی غم وُ اندوهی چنین سنگین
چشمِ امیدم
به تو‌ست
اِی بهار وُ زیبایی
امیدِ فردایی وُ
در راهی
به پیروی از تو
ای بهار!
جامه نو کنیم
طرحی دیگر اندازیم
زِ کهنه دست شوئیم
ارتجاع را وانهیم
《نه》به استبداد را
یکپارچه
رساتر
ندا دهیم.
به پیروی از تو
ای بهار!
فکر، نو کنیم
به خِرَد اقتدا کنیم
به خود اتکا کنیم
اعتمادِ گم شده، دوباره پیدا کنیم
”ما همه با هم شویم” وُ
آغازِ دگر کنیم
گامِ اول
آزادی زِ زندان را
فریاد کنیم
”صدا”یِ در غُل وُ زنجیریان
ز بند رها کنیم.
گامی دگر
در کوی وُ برزن
گِردِ پرچمِ “پندارِ نیک”
بی دشمنی به این و آن
انجمن‌ها بپا کنیم
مذهب خویش را “انسان خواهی”،
کیشِ خویش را
”پویا” اختیار کنیم
دستِ دوستی
بسوی جهان دراز کنیم
چو آواز خوش دهیم به کوه
د‌گرباره آوازِ خوش دِرو کنیم.
۲۹/۱۲/۱۳۹۸
علی آزاد