جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - Friday 29 March 2024
ايران امروز

iran-emrooz.net | Sun, 09.07.2006, 14:03

دکتر تکمیل همایون: زبان و ادبیات اقوام ایرانی را نمی‌توان غیرملی دانست

مهر: دکتر ناصر تکمیل همایون گفت : ادبیات ملی همه ادبیات ایران را شامل می شود. یعنی اگر بلوچ به بلوچی و یک شاعر کرد به کردی شعر می گوید آنها هم ملی هستند. آن گاه در درون ادبیات ملی ادبیات فارسی و ادبیات دشتی و آذری و ... را داریم.ادبیات فارسی ادبیات سراسری و رسمی ماست که خود در ادبیات ملی ایرانی می گنجد.
دکتر ناصر تکمیل همایون محقق تاریخ و جامعه شناسی ایران در گفتگو با خبرنگار فرهنگ و ادب مهر ضمن بیان این مطلب افزود : آن کس که ادبیات کردی یا آذری یا بلوچ و ... غیره را می شناسد در کلیتی دیگر ادبیات فارسی را هم به عنوان ادبیات رسمی پذیرفته است. وقتی حیدربابای شهریار را می خوانیم این ادبیات آذربایجان است اما همچنان ملی یا ایرانی است. شعرش همه مردم ایران را شامل می شود اما نحوه بیانش ترک آذری است. شهریار هم همین گونه است که جای خود را در سراسر ایران باز کرده و شعر معروف " علی ای همای رحمت ..." او محور همبستگی های مذهبی و ملی همه ایرانیان است.
وی تصریح کرد : پس ما ادبیاتی سراسری و رسمی داریم که پیونددهنده زبان و ادبیات همه اقوام به یکدیگر است ولی اقوام هم هر یک برای خود صاحب زبان، گویش و لهجه و ادبیات خاص خود هستند که همه ذیل فرهنگ و ادبیات ملی جای می گیرند. شعر اگر کردی است و غیرفارسی، در عین حال ایرانی است. بنابراین ادبیات ملی تنها شامل زبان فارسی نمی شود.
این استاد تاریخ ادامه داد : نمی توان اشعار سایر زبان های قومی ایرانی را تنها به دلیل غیرفارسی بودن غیرملی دانست. آنها هم جزو فرهنگ ایرانی و ملی باید دسته بندی شوند. حتی اگر شعر و ادبیاتی به زبان ایرانی بیان شود ولی در راستای عنادورزی و مخالفت با هویت و یکپارچگی ایران هم نوشته شده باشد باز در زمره ادبیات ملی محسوب می شود اما از جهت محتوایی می توانیم آن را نادرست و غیرملی بدانیم.
وی اضافه کرد : این تعریف و توصیف ها به تعریف ما از ملت بازمی گردد که تمام باورها، اعتقادات و زبان های ایرانی را در بر می گیرد. این که زبان فارسی زبان رسمی و ملی کشور به حساب می آید دلیلی بر نامعیار بودن دیگر زبان ها و گویش ها به عنوان زبان و گویش های ملی نیست.
دکتر تکمیل همایون گفت : زبان جای خود را دارد و لهجه ها و گویش ها هم جای خود. مثلا اگر حافظ زنده بود شاید شعر خود را با لهجه خاص شیرازی می خواند و یا ناصرخسرو و مولانا هم با گویش و لهجه خاص خود اشعارشان را می خواندند. کما این که مردم خجند و سمرقند و بخارا که اشعار حافظ و سعدی و مولانا را می خوانند صورت دیگری از آن به دست می دهند که با لهجه مردم شیراز فرق می کند. ولی تمام این لهجه ها ، گویش ها بیان ها و زبان ها تعلق به تاریخ و جامعه و فرهنگ ایران دارند و در زمره ادبیات ملی ایرانیان به شمار می آیند.


 

ايران امروز (نشريه خبری سياسی الکترونیک)
«ايران امروز» از انتشار مقالاتی كه به ديگر سايت‌ها و نشريات نيز ارسال می‌شوند معذور است.
استفاده از مطالب «ايران امروز» تنها با ذكر منبع و نام نويسنده يا مترجم مجاز است.
Iran Emrooz©1998-2024