iran-emrooz.net | Wed, 09.04.2008, 17:28
جوانان ما فراگرفتن نوازندگی گیتار را نوعی پرستیژ و كلاس و نشانه فخر می‌پندارند.
ایرنا: موسیقی ایرانی در طول سده‌ها و با گذر از تاریخ و كسب تجربیات متنوع و گوناگون، به اعتقاد كارشناسان و علاقمندان آنچنان جلایی یافته كه هنری ظریف و بدیع از این دیار كهن برای جهانیان به ارمغان آورده است.
اكنون اما به نظر می‌رسد كه آوای موسیقی ایران كم‌طنین شده و بندرت نوایی از سازهای ایرانی به گوش می‌رسد.
بسیاری هنرمندان كشور از آن گله دارند كه حتی در برنامه‌های مناسبتی نیز از نوای سرشار از روح عرفانی و تعقل موسیقی ایرانی كمتر استفاده می‌شود.
شاید از همین روست كه كمتر جوانی اكنون با طنین موسیقی ایرانی آشناست و CDو كاستهای خوانندگان پاپ، جای این موسیقی اصیل را در ذهن آنان پر كرده است.
یك كارشناس موسیقی در این‌باره به خبرنگار ایرنا می‌گوید: امور فرهنگی كشور ما به خاطر جوان بودن جمعیت، دچار ایراداتی شده كه یكی از آنها نداشتن گرایش به موسیقی ایرانی بخصوص از سوی جوانها است.
به اعتقاد "محمود بالنده"، بخشی از این كاستی به معرفی نشدن موسیقی ایرانی در رسانه‌ها و كم‌كاری و وقت نگذاشتن موزیسین‌ها مربوط می‌شود.
وی كه مدیریت گروه موسیقی ایرانی دانشگاه هنر را برعهده دارد، تصریح كرد: رسانه‌ها در مقابل موسیقی ایرانی در حالی سكوت اختیار كرده‌اند كه رسانه‌های غربی خیلی جدی در زمینه موسیقی كار می‌كنند بطوری كه جوان ما اكنون گیتار را خیلی بهتر از كمانچه و تار می‌شناسد.
وی خاطرنشان كرد: در ذهن كودكان ما با شنیدن كلمه موسیقی، تصاویر ارگ و پیانو تداعی می‌شود و جوانان ما فراگرفتن نوازندگی گیتار را نوعی پرستیژ و كلاس و نشانه فخر می‌پندارند.
بالنده گفت: مفهوم موسیقی در میان جوانان از شكل حقیقی خود فاصله گرفته و به یك امر تجملاتی بدل شده است.
این استاد موسیقی افزود: جوانان ما موسیقی ایرانی را موسیقی غمگین، پیرمردپسندانه و خموده می‌دانند و طبیعی است كه برنامه‌های كنسرت موسیقی ایرانی به زحمت یك سالن هزار نفره را پرمی‌كند اما درهمین دوره یك خواننده پاپ با اطمینان به دنبال یك سالن ۱۵هزار نفری می‌گردد.
وی اظهار داشت: اگر تهاجم فرهنگی برای دولتمردان بزرگترین دغدغه و آزاردهنده است برای هنرمندان موسیقی این امر یك "عذاب الیم" است.
وی یادآور شد: اكنون حضور ماهواره و اینترنت در بیشتر خانه‌ها غیرقابل كتمان است و از طریق این رسانه‌ها، مردم به راحتی با موسیقی غرب آشنا می‌شوند و در قبال آن موسیقی ایرانی در داخل كشور با سكوت همراه شده است.
بالنده گفت: رسانه‌ها و موزیسین‌های كشورمان برای معرفی ساز و مفهوم و محتوای موسیقی ایرانی به شكل جدی كاری انجام نداده‌اند تا جایی كه از هر ۱۰هنرجو كه وارد آموزشگاههای موسیقی می‌شوند، ۹نفر به دنبال گیتارهستند و فقط یك نفر آنها خواستار یادگیری موسیقی ایرانی است.
وی افزود: طبیعتا در بازار كار هم هنرمندی می‌تواند CDو كاست منتشر كند كه مخاطب داشته باشد و وقتی می‌بیند CDو كاست موسیقی ایرانی یك دهم موسیقی پاپ هم فروش ندارد، نمی‌تواند انگیزه‌ای برای ادامه كار داشته‌باشد.
به گفته وی، موسیقی در میان جوانان مانند بقیه چیزها اعم از تاریخ و زبان ناشناخته مانده است، جوانان ما به دنبال ماهیت موسیقی نیستند، ما بارها به هنرجویان خود گفته‌ایم ساز گیتار خود را سركلاس نیاورند اما بخاطر فخر فروختن و كلاس گذاشتن، این ساز را همواره بر دوش خود حمل می‌كنند.
وی خاطرنشان كرد: این درحالیست كه متاسفانه جای موسیقی حرفه‌ای غرب هم در كشور ما خالی است، اركستر سمفونیك ما هم یك اركستر جدی و پربار نیست.
بالنده افزود: البته در شرایط فعلی نمی‌توان انتظار چندانی از جوانان داشت، چون موقعی می‌توان از آنان متوقع بود كه قبلا اطلاعات جامع و كاملی درباره موسیقی ایرانی به آنها داده شده باشد.
وی تاكید كرد: البته این جو در بیشتر كشورها حاكم است، در سده اخیر غربگرایی بویژه در كشورهای جهان سوم توسعه یافته و پیروی از غرب در همه زمینه‌ها اعم از فناوری، هنر، فرهنگ و ... دیده می‌شود.
وی گفت: در دورافتاده‌ترین روستاهای آفریقا، كودكان سازهای غربی مانند پیانو و گیتار را می‌شناسند چرا كه شبانه‌روز تصویر این سازها از شبكه‌های پرتعداد ماهواره‌ای پخش می‌شود.
به هرحال گنجینه موسیقی ایرانی، میراثی است كه‌می‌تواند دست‌مایه هنرمندان و سیراب‌كننده روح متعالی جوانان كشور باشد و رسانه‌ها و موزیسین‌ها با شوری دوباره می‌توانند این هنر رسمی كشور را احیا كنند.
