نشانی

.(JavaScript must be enabled to view this email address)
سه‌شنبه ٥ مهر ١٣٨٤

هر وقت دوست داری بيا!
خانه‌ام درست کنج ستاره‌ای ست
                      که بر آسمانش صدها ماه تمام نشسته.
نشانی‌ام آسان است:
برابر رودخانه‌ای 
                   که هر شب 
                            با صدای باران بيدار می‌شود،
و کنار بوته‌ی آفتابگردانی
         که ساعت عبور و مرور پرندگان را می‌نويسد.
هميشه يکی از گل ها آنجا کشيک دارد. 
خيلی زود به ساحل دريايی می‌رسی
                             که آسمانی وارونه است
با کشتی هايی به سپيدی ابر....

بر کشتی بنشين و 
              از راه های نوح بگذر.
مراقب باش! پشت سرت را نگاه نکن!
آنجا سرزمينی سياه است
با مردانی که کلمه را فراموش کرده‌اند
و زنانی که اشک می‌فروشند.

پشت سرت را نگاه نکن!
خيالت می‌سوزد
و خورشيدت تباه می‌شود.

مراقب باش و فقط
از سپيداران موج بگذر
همچنان بران، تا پلکان دريا
تا دری لاجوردی
که به قله باز می‌شود.

بالا رو، بالاتر...
بر پنجره های خانه ام پرده هايی از مه می‌بينی
که رگه هايی از رنگين کمان بر آنهاست
و بر در خانه  شماره‌ای می‌درخشد
                         که به رنگ نام توست.

در را که می‌گشايي
آهویِ وحشیِ آرامی  به استقبالت می‌آيد،
صدايم که می‌کنی 
       زنگ ها به صدا در می‌آيند،
           و تابلوهای خانه، همه، آفتابی می‌شوند. 

اتاقی می‌بينی
با ديوارهايی از عطر سيب 
و سقفی از نسيم صبح
و آينه‌ای بلند بالا
نگاهش که می‌کنی،
جهان زيبا می‌شود.
آنجا ساعتی ديواری
هر ثانيه يک بار
 قلب مرا می‌کوبد.

بر صندلی صنوبر بنشين
شراب رازقی بنوش و...
... منتظرم باش!

دنور - بيست و پنجم سپتامبر ٢٠٠٥