روزنه‌ی کوچکی
از انتهای باور
آنسوی هیچ را
تصویر می‌کند.
جنبنده‌ای بی‌چیز
در تلاشی پی‌گیر
به زیر و روی هستی
گره می‌خورد،
تا هیچ را
به گفت‌وگو بنشاند،
تا خویش را
به تماشا بنشیند.
وقتی
از پشت پنجره
به گمراهی‌ی اندیشه
خیره می‌شود،
می‌گرید
و
خویش را می‌درد
وقتی
به شکست راه
نگاه می‌کند
می‌گرید
اما
این بار
آن دیگری را
تکه تکه می‌کند،
تا دوباره
از میان روزنه‌ای دیگر
آن سوی باور را
به قضاوت بنشیند.
من
از هیچ
نمی‌ترسم
و
با آن که زنده است
پرواز را
از ژرفای تاریک راه
تا پنجره‌ی پیش رو
تجربه می کنم.
با
باوری پر قصه
بر آمده از رنج ما
در را باز می‌کنم،
آن که
چون دیوار
روی اندیشه
خراب شده است.
به آرامی
با خود
زمزمه می‌کنم:
آن سوی این همه ریزش
نا باوری نیست،
رنجی دیگر،
چرا.
باوری است
از تجربه‌ای دیگر
که در آن
هودی است،
هر چند
برای امروز تو
هنوز
ناآشنا.