ای شاعران ز یار بگویید
از شهر و از دیار بگویید
زان آهوان زخمی عاشق
در بند و در حصار بگویید
«خون را به سنگفرش ببینید»
از دار و سنگسار بگویید
از مرز خاوران بنویسید
وز مرد بی‌مزار بگویید
از چالش سترگ جوانان
با فوجِ پاسدار بگویید
از جانیان امر به معروف
در گشت و در گذار بگویید
نام ندا به یاد شما نیست....؟
زان دخت نامدار بگویید
از بیژن و حمید و ترانه
و ز مریم و نگار بگویید
از رقص عاشقانه‌ی فرزاد
بر چوبه‌های دار بگویید
از رزم مادران دلاور
در صحن کارزار بگویید
از چشم‌های مادر سهراب
آن طُـرفه جویبار بگویید
وز اشک خانواده‌ی ستار
در شام انتظار بگویید
از رنج و از شکنج خلایق
یک نکته از هزار بگویید
از خدعه و بلاهت و بیداد
پنهان و آشکار بگویید
یک عمر بافتید اباطیل
یک شعر ماندگار بگویی!
از حجم و هجو و هزل، چه حاصل،
اشعار استوار بگویید
این موجِ ناب، موجک خُردی است
از بحر بی‌کنار بگویید
بُردید آبروی زبان را
بیتی به اعتذار بگویید
از دست‌های زخمی کودک
در لحظه‌های کار بود
سرمشق ماست مکتب «سیمین»
شعری از آن شمار بگویید
گر آنچنان جسارتتان نیست
نظمی کنایه‌دار بگویید
گر بزدلید و «مایه» ندارید
چیزی به استتار بگویید
یعنی که شعرهای نمادین
از رنج روزگار بگویید
نام سوار را ننویسید
از دشت و از غبار بگویید
از احتضار این شب میرا
وز صبح پایدار بگویید
از لطمه‌های بهمن منحوس
بر چهره‌ی بهار بگویید
از خواب آن شگفت هیولا
در پای چشمه‌سار بگویید
از چنبر تناور افعی
بر گنج زرنگار بگویید
عمری ز چنگ و تار نوشتید
اکنون زشام تار بگویید
این شعر نیست نظم و شعار است
گاهی چومن شعار بگویید!
بیست و سوم سپتامبر۲۰۱۴
اول مهر۱۳۹۳