دفاع از فمینیسم

ترانه علیدوستی، بازیگر جوان و توانای سینمای در یادداشتی در اینستاگرام از  فیمینسیم دفاع کرده است. این یادداشت مربوط به خرداد سال ۱۳۹۴ است اما مطرح شدن دوباره آن به تصویری مربوط می‌شود که از  ایشان در نشست خبری فیلم «فروشنده» در تهران در رسانه‌ها منتشر شد. در این  تصویر خالکوبی نشان فمینیسم بر روی بازوی چپ ایشان دیده می‌شود.

اما یادداشت خانم علیدوستی درباره فمینیسم که وبسایت «انصاف‌نیوز» آن را منتشر کرده است:

برای مخالفت با واژه‌ی فمینیسم، بهتر است ابتدا معنی دقیق آن را بدانیم. «فمنیست: شخصی که به برابری اجتماعی، سیاسی و اقتصادی هر دو جنس معتقد است» (از کتاب همه باید فمینیست باشیم، نوشته‌ی چیماناندا انگوزی آدیچی)

اگر سوتفاهم یا واهمه‌ای از این کلمه دارید به جای اتکا به روایت رسانه ‌هایی که عمری است اخبارمان را تحریف و روند رسیدن اطلاعات به ما را مهندسی می‌کنند، از گوگل استفاده کنید. خودتان تحقیق کنید و اگر فمینیسم همان فرقه‌ی عقده‌گشایانه‌ی مردستیز و خانمان برانداری بود که در گوش ما خواندند، باز آن را پس بزنید.

مبارزه با سکسیسم فقط در جهت زنان نیست. مبارزه با نقشهایی است که جای اینکه خود انتخابشان کنیم جامعه و فرهنگ از پیش آن را به ما تحمیل کنند. فقط چون زن یا مرد هستیم. برچسب‌هایی روی زنان و مردان هست که الزاما واقعیت ندارند. نیازی نیست ما این چرخه بیمار را بازتولید کنیم.

اگر زنی انتخاب کند که خانه دار باشد این انتخاب حق اوست و قابل احترام. اگر مردی انتخاب کند وظیفه کار بیرون را داشته باشد این حق اوست. مساله این است که مردان و زنان خودشان بنا به فردیتشان تصمیم بگیرند میخواهند چگونه زندگی کنند، نه اینکه جامعه از روزهای ابتدای کودکی رفته رفته ما را به جبر در این نقشها قرار بدهد. و کم کم طلبکار شود و این نقشها را از ما بخواهد.

این شوخی کودکی‌مان یادتان هست؟ «پسرا شیرن، مثل شمشیرن. دخترا بادکنکن، دست بزنی می‌ترکن»

اینگونه متل‌ها فرهنگ‌سازی نامنصفانه‌ای بود برای کودکانی که هنوز حتی تفاوتهایشان با هم را نمی‌شناختند. کار فمینیسم نزدیک کردن مرد و زن به هم است نه جنگ انداختن بین آنها. فمینیسم یعنی حق هر انسان فارغ از جنسیتش، این است که فردیتی داشته باشد و طبق آن زندگی‌ای که دوست دارد را برگزیند. می‌خواهد آن زندگی خانه‌داری باشد و لذت بچه بزرگ کردن و غذا دادن به همسر، می‌خواهد آن زندگی در راستای شغلی باشد که دوست دارد، و می‌خواهد هر دو با هم باشد یا حتی هیچکدام نباشد.

مساله فقط این است: جامعه نباید بنا به جنسیت اعضایش را دسته‌بندی و برای حقوقشان تبعیض قائل شود. ما گاهی با شوخیهای نا به جا هم به چرخه این روند بیمار کمک میکنیم.

من و همسرم هر دو شاغلیم، هر دو درآمدمان را برای زندگیمان خرج می‌کنیم، هر دو در بزرگ کردن فرزندمان نقش برابر داریم، و هر دو بخشی از نظافت خانه را هم به عهده می‌گیریم. ما مبارزه با سکسیسم را اینطور آموخته‌ایم.

به این دلایل من خودم را قطعا فمینیست می‌دانم. فمینیسم معرف اتحاد و انصاف است. من فمینیستم و کاش شما هم فمینیست باشید، یا بشوید.