حقوق زنان را باور کنیم

بمناسبت روز بیست وپنجم نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان

زنان در یک جامعه انسانی بایستی در امور سیاسی، اجتماعی و مدنی با مردان حقوق برابری داشته باشند، این مهم در جوامع مردسالار عمومأ و در جوامع مذهبی بالاخص نه تنها نادیده گرفته می‌شود که دائمأ مورد اجحاف و دست درازی قرارمی‌گیرد. روز بیست و پنجم نوامبر، روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان است.  در جمهوری اسلامی و تحت نظر حکومت ولائی مزایا، مقام و حق تصمیم گیری در اختیار مردان است.

خشونت را نبایستی فقط در محدوده برخوردهای فیزیکی و آزار بدنی بحساب آورد. خشونت برعلیه زنان ابعاد گسترده‌ای دارد، ابعاد آن از نقض آزادیهای بنیادین زنان شروع می‌شود و تا برخوردهای  فیزیکی، روانی  (توهین، سرکوفت، اعمال فشارو ارعاب)، ختنه کردن دختران، تجاوز ، استفاده از زنان در روسپیگری ، نگاه جنسیتی در محیط کار، زن را فرودست‌تر از مرد دانستن ، تصویب قوانین ضد بشری، از آن جمله قانون مصوبه‌ی اخیر که زنان زیر چهل سال را مجاز به خروج از کشور نمی‌داند مگر به اجازه پدر و یا قیم قانونی، قوانینی که مرد را سایه سر زن محسوب می‌کند و حق ارث، حظانت از فرزند در نبود پدر، حق خروج از خانه و حق کار کردن در اجتماع بدون اجازه شوهر قوانینی هستند که آشکارا حتک حرمت از بانوان محسوب شده و خشونت قانونی محسوب میشوند.

متاسفانه درسالهای اخیرا دخترانی به خانه شوهر فرستاده شدند که زیر شانزده سال و در بعضی از مناطق ایران از جمله بندرعباس حتی در سن ده سالگی و کودکی بوده‌اند. یک کودک ده ساله را بدون درک او از  ازدواج بر سر سفره عقد نشاندن و با اجازه پدر او را به نکاح مردی که نمی‌شناسد در آوردن اگر نامش خشونت نیست  پس چیست؟

یکی دیگر از موارد تبعیض بر علیه بانوان بارداری و پیامدهای آن است. بطور مثال بارداری و صرف دورانی برای تغذیه کودک و شیردادن به او که بایستی مزیتی برای زنان باشد ، متاسفانه در زمینه کاریابی و استخدام به عنوان فاکتوری منفی عمل میکند ، و اگر همین حاملگی و پرورش کودک در شرایط فقرمادی و محدودیت امکانات بهداشتی و آموزشی صورت پذیرد فجایع اجتماعی را باعث می‌شود که تا مرز فرزند کشی نیز به پیش می‌رود و زندگی را به جهنمی واقعی تبدیل میکند.

زنان در ایران برعلیه تبعیضاتی که حاکمیت بر آنها روا داشته است دست به اقدام شجاعانه‌ای زدند و یک کمپین یک میلیون امضاء ترتیب دادند و فعالانه بر علیه قوانین زن ستیز حکومت ولائی اقدام نمودند. از انجا که حکومت ذاتأ مردسالار و ضد زن است، این مبارزه صلح آمیز را برنتافته و بانوان زیادی از فعالان این کمپین را به سیاه چالهای اوین، کمیته و زندان های دیگر روانه نمود نمونه بارز این بانوان خانم نسرین ستوده می‌باشد که از جان خود گذشته و هم‌اکنون چهل و چهارمین روز اعتصاب غذای خود را سپری می‌کند ، بانوئی که نه تنها فرزندان خود که همه کودکان کشورش را آزاد و سربلند می‌خواهد. او برای از بین بردن تبعیض و جلوگیری از نقض حقوق بشراز خود مایه می‌گذارد.

دستگاه قضائی جمهوری اسلامی زنان زیادی را در زندان تحت شدیدترین و ددمنشانه‌ترین شکنجه ها قرار داده و هنوز هم دربر همان پاشنه می‌چرخد. متاسفانه شرایط فرهنگی - مذهبی حاکمان اعمال خشونت را که معمولا توسط مردان در خانواده و یا در اجتماع صورت می‌گیرد نه تنها نادرست نمی‌داند ، بلکه مشوق و موید آن است.

در قوانین اسلامی زن بدون اجازه شوهرش حق خروج از خانه و رفتن بدیدار خانواده‌اش را ندارد، چگونه می‌توانم شوهر را همسر بنامم در حالیکه زن ابزاری  است در دست او که ادعای مالکیتش را دارد. هنوز هم در خانواده های سنتی وقتی یک دختر ازدواج می‌کند با یک خانواده (پدر شوهر، مادر شوهر، خواهر و برادران شوهر) ازدواج کرده است. و همه اینها حق حکمروایی بر عروس بیچاره را دارند ولی اگرمردی با خانواده زنش زندگی کند داماد سرخانه محسوب شده که بار منفی و اهانت آمیزی دارد، گمان نمی‌کنم که فراموش کرده باشیم که تعدادی مرد جوان به یک گردهمائی خانوادگی در باغی در خمینی شهرحمله کردند و مردان را با طناب بستند و زنان آنها را به جای دیگری منتقل نمودند و به همه این  بانوان مزدوج تجاوز کردند ، حکومتیان ادعا کردند این بانوان حجاب درست و حسابی نداشته‌اند و خودشان مقصرند که باعث تحریک جوانان شده‌اند.

قتلهای ناموسی از طرف افراد خانواده از برهنه ترین نوع خشونت است که در جوامع اسلامی نه تنها قتل محسوب نمی‌شوند بلکه غیرت و شرافت قاتل را تحسین نموده و تعصب و مردانگی‌اش را می‌ستایند. مردی که همسرش را در حال معاشقه با مرد دیگری ببیند می‌تواند اورا در همان لحظه به قتل برساند و مجرم شناخته نمی‌شود ، ولی اگر زنی دست به به قتل شوهرش در بستر زن دیگری بزند ، قاتل محسوب شده و مجازاتش مرگ است.

برای برقراری یک جامعه عاری از خشونت یگانه راه همراهی مردان با زنان در مبارزه بی‌امانشان  برای رسیدن به حقوق حقه اشان است. بدون این همگامی و همکاری مردان رسیدن به نتیجه مطلوب نیاز به تلاشی چندین برابر دارد.