iran-emrooz.net | Sun, 21.11.2010, 22:06
كسی كبودیهای كودكان ایرانی را نوازش نمیكند
ایلنا
بهمناسبت روزجهانی مبارزه با خشونت علیه كودكان
ایلنا: ۱۹ نوامبر (روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان و كودكان) در ایران ، در پیچ و خم تعطیلات اخیر سپری شد اما هنوز بدن نحیف و پر حرارت كودكانی در ایران داغ میشود و اطرافیان كودك به روی خودشان نمیآورند كه علت كبودی و جای زخم چه بوده، آخر «چهار دیواری خانهها در ایران هنوز اختیاری» است، این اعتقاد به مراكز آموزشی هم نفوذ كرده و كلاس های درس مدارس هم برای برخی معلمان آزار گر به یك چهار دیواری اختیاری تبدیل شده است؛ اگر چه این روز سپری شد اما تبعات گسترده كودك آزاری در كشور قابل چشمپوشی نیست!
به پیشنهاد اجلاسی در ۱۹ نوامبرسال ۲۰۰۰ برای مناسبت بیستم نوامبر به روز تصویب «پیماننامه حمایت از حقوق كودكان» از كشورهای عضو این كنوانسیون خواسته شده كه به این معضل توجه كنند و كشورهای عضو نیز بر روی نامگذاری روز ۱۹ نوامبر به عنوان روز” جهانی پیشگیری از كودكآزاری“ توافق كردهاند.
در این روز یك مادر بزرگ كه نوهی خرد سالش را در اثر شكنجههای مادرش از دست داده، یك تنه با یك ”ربان آبی رنگ “ كه نماد كبودی بدن كودكان آزاردیده است،اقدام به اطلاعرسانی در این روز كرده و اولین اطلاعرسانی در مورد تبعات كودكآزاری توسط یك مادر بزرگ انجام شد،این در حالیاست كه برای این روز جهانی در ایران صدایی بلند نشد و مفاد پیماننامه حقوق كودك مثل همیشه به صفحاتی آرشیوی در كشوی مسئولان و مدیران تبدیل شده است.
تاخیر ایران در ارائه گزارش به مراجع بینالمللی
مطابق با ماده ۴۴ پیماننامه حقوق كودك، كشورهای عضو متعهد، شدهاند از طریق دبیركل سازمان ملل متحد گزارشاتی در مورد اقداماتی كه به منظور تحقق حقوق به رسمیت شناخته شده در پیماننامه انجام دادهاند و پیشرفتهایی كه در برخورداری از این حقوق صورت گرفته را ابتدا ظرف دو سال از تاریخ لازمالاجرا شدن پیماننامه برای كشور عضو مربوطه و سپس هرپنج سال یكبار ارایه دهد كه ایران در ارایه گزارشات خود به این مرجع بینالمللی كاستیهایی را داشته است.
ثریا عزیزپناه عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق كودكان دریك نشست خبری با اشاره به این ماده از كنوانسیون حمایت از حقوق كودكان تاكید كرد: كمیته ویژهای در ژنو كه برای نظارت بر حقوق كودك و پیشرفت پیماننامه در سراسر جهان تدوین شده است از كشور ایران خواسته كه گزارشهای سوم و چهارم خود را در مورد وضعیت عمل به كنوانسیون به صورت توأمان تا یازده فوریه ۲۰۱۰ ارسال كند كه قرار بوده این گزارشها تا ۱۲ آبان ارایه شود اما ایران هنوز گزارشی ارایه نكرده است.
او ادامه داد: اطلاعاتی كه كشورمان در مورد این كنوانسیون و شرایط كودكان طی سنوات گذشته ارایه داده بود نیز مورد انتقاد واقع شده و نحوه عمل به قوانین بینالمللی، ناقص بودن سیستم جمعآوری اطلاعات در مورد كودكان در سطح كلان از جمله انتقادات مراجع بینالمللی به گزارشهای ایران بوده و اعلام شده كه چرا با وجود جمعیت آماری گسترده كودك و نوجوان در كشور، بانك اطلاعاتی جامع و گستردهای در مورد كودكان و شرایط آنها وجود ندارد.
عدم اطلاعرسانی با وجود حجم بالای كودكآزاری در كشور
به گزارش خبرنگار ایلنا براساس ماده ۴۲ پیماننامه حقوق كودك كشورهای عضو متعهد شدهاند كه به طور گسترده و به طریقی مناسب و فعال، اصول و مفاد پیماننامه را به نحوی یكسان به اطلاع بزرگٍسالان و كودكان برسانند این درحالی است كه فعالان حقوق كودك همچنان نسبت به كاستی دولت ایران نسبت به عدم اطلاعرسانی پیرامون مفاد كنوانسیون انتقاد دارند.
عزیزپناه، فعال حقوق كودك در ادامه با اشاره به روز ۱۹ نوامبر كه به روز مبازه علیه خشونت زنان و كودكان نامگذاری شده تاكید كرد: اگر ایران از امضاءكنندگان كنوانسیون حمایت از حقوق كودكان بوده و این روز جهانی را پذیرفته باید در كنار امضای آن، ساز و كار اجرایی نیز داشته باشد؛ با وجود آنكه حجم كودكآزاری در كشور همچنان بالا است، اما دولت ایران باوجود پذیرش و امضای پیماننامه به قدركفایت برای ترویج و اطلاعرسانی در مورد مفاد پیماننامه عمل نكرده است.
عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق كودكان در ادامه با اعلام اینكه مشكلات موجود در باورها، فرهنگ و قوانین كشور، دست افراد را برای اعمال خشونت بر روی كودكان باز گذاشته است گفت: با وجود آنكه تعریف مشخصی برای تنبیه متعارف وجود ندارد اما قوانین تنبیه متعارف كودكان را مجاز دانسته و علیرغم آنكه خانواده نهادی مقدس است متاسفانه عمده خشونتها در درون خانواده و بر روی فرزندان اعمال میشود.
جای خالی یك نهاد قابل اعتماد برای حمایت از كودك آزار دیده
او با طرح این مطالب كه سطوح پیشگیری از كودك آزاری در كشور معیوب بوده و به تبع آن در مراحل بعدی هم خلاءهای بسیاری داریم خاطر نشان كرد: نه در امر پیشگیری از كودك آزاری و نه در مراحل بعد از اعمال آزار بر روی كودكان، ساز و كار مشخص و موثری وجود ندارد به طوریكه حتی انجمن حمایت از حقوق كودكان هم با وجود خلاءهای موجود نمیداند كه با چه ساز و كاری میتواند از حقوق كودك حمایت كند و همچنان نهاد قابل اعتمادی برای حمایت از كودكآزار دیده در كشور وجود ندارد.
عزیز پناه در پاسخ به سوالی كه چقدر از آمار به شرایط فعلی كودك آزاریهای جنسی در ایران اختصاص داشت یادآور شد: سیستم جمعآوری اطلاعات این چنینی در ایران ناقص است و با وجود آنكه جمعیت كودكان در ایران بسیار قابل توجه است اما با نبود آمار و اطلاعات، مبنای تصمیمگیری درستی هم در این زمینه وجود ندارد.
زنگ خطر به صدا در آمده؛ لایحه حمایت از كودكان در مجلس تصویب شود
این فعال حقوق كودك با اشاره به قانون ۹ مادهای پیشگیری از كودكآزاری مصوبسال ۸۱، این قانون را پاسخگوی حجم عظیم خشونتهای وارد آمده بر روی كودكان ندانست و خواستار بررسی هر چه سریعتر لایحه «حمایت از كودكان و نوجوانان» شد و ادامه داد: قانون فوق به پیشنهاد و همت انجمن كودكان در مجلس ششم تصویب شد اما لازم است كه مجلس شورای اسلامی برای بررسی و تصویب لایحه «حمایت از حقوق كودكان و نوجوانان» نیز اقدام كند اما ظاهراً مجلس تمام هم و غم خود را برای تصویب قوانین مربوط به «ازدواج موقت» و «ازدواج مجدد» گذاشته در حالی كه این قبیل طرحها، خلاف جهت حمایت از منافع كودكان بوده و از مصادیق بارز كودك آزاری در كشور است.
لزوم تشكیل یك وزارتخانه برای كودكان
ثریا عزیزپناه عضو انجمن حمایت از حقوق كودكان همچنین به جای خالی وجود یك وزارتخانه برای رصد كردن و بررسی تخصصی شرایط كودكان در كشور اشاره كرد و ادامه داد: لازم است كه در مورد كودكان و برای حمایت از مسایل آنها یك مرجع در حد یك وزارتخانه تشكیل شود و یا حتی یك كمیسیون ویژه در این ارتباط فعال شود تا به منافع كودكان در مباحث قانونگذاری نیز توجه شود.
این فعال حقوق كودك در ادامه اعمال آزاریهای جنسی بر روی كودكان را نگرانكننده دانست و افزود: در شرایطی كه آزارهای جسمی در كشور مخفی میمانند، آزارهای جنسی نیز همچنان پنهان مانده و خانوادههایی كه به انجمن حمایت از حقوق كودكان مراجعه میكنند و حتی پرونده پزشك قانونی دارند باز هم نمیخواهند از اعمال آزار جنسی بر روی كودكان صحبت كنند.
به گفته عزیزپناه به جز كودكانی كه در خانواده مورد آزار و خشونت واقع میشوند كودكان كار و خیابان هم در معرض انواع آزارها قرار دارند.
ترس پزشكان و پرستاران از درمان كودكان آزار دیده
به گزارش خبرنگار ایلنا، لیلا ارشد عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق كودكان همچنین با اعلام اینكه انتظار این است كه نگاه قوانین به نفع كودكان تغییر كند تاكید كرد: متاسفانه حمایت طلبی در قبال كودكان به سختی انجام میشود به عنوان نمونه پزشكان، پرستاران و كادر بیمارستانها از عواقب حمایت از كودكان آزار دیده واهمه دارند و این موانع راه بهبود مسایل كودكان را سختتر میكند درحالیكه قوانین باید به نفع كودكان تغییر كند.
او به جای خالی سیستم گزارشدهی مناسب در مورد كودكان اشاره كرد و ادامه داد: درحال حاضر پزشك قانونی، بیمارستانها و حتی مركز آمار، از ارایه و ثبت موارد كودكآزاری خودداری كرده و دراین زمینه شفافسازی نمیكنند درحالیكه موارد گستردهای از اعمال خشونت برروی كودكان زیر ۱۸ سال به بیمارستانها ارجاع داده میشود.
به گزارش خبرنگار ایلنا جاویدسبحانی عضو هیات مدیره انجمن حمایت از حقوق كودكان به پایین بودن شاخصهای بهداشتی و روانی درمیان كودكان اشاره كرد و ادامه داد: گزینهای به نام سلامت و بهداشت روانی كه كودك باوجود آن احساس امنیت كند وجود ندارد و سلامت كودك تحت تاثیر فشار اقتصادی خانوادهها، اعتیاد و سایر مشكلات قرار میگیرد.
او با بیان اینكه احساس امنیت در كودكان در سنین رشد وجود ندارد افزود: امنیت كودكان در فضاهای شهری كشور نیز به چشم نیامده و كودك در این فضاها نیز احساس امنیت ندارد و مورد تهدید واقع میشود.
سبحانی فشار اقتصادی خانوادهها و نیز ریشههای فرهنگی را عامل موثر در اعمال خشونت بر روی كودكان دانست و تصریح كرد:الگوهای تربیتی خانوادههایی كه به جای «حمایت» بر الگوهای «تحكمآمیز و اجبار» تبعیت میكند، اثرات منفی جسمی و روانی زیادی بر روی فرزندان دارند.
موانع مددكاران در اثبات موارد كودكآزاری
به گزارش خبرنگار ایلنا، سبحانی فعال حقوق كودك با اشاره به موانع گسترده، مددكاران اجتماعی در اثبات موارد كودك آزادی در كشور تصریح كرد: متاسفانه علیرغم پذیرش پیماننامه حقوق كودك نهادها، انجمنها و مددكاران اجتماعی در اكثر موارد نمیتوانند وقوع آزار بر روی كودكان را اثبات كنند مگرآنكه این آزار به عرصه رسانهها كشیده شود.
او در ادامه به خلاءهای آماری مربوط به حجم وسیع كودكآزاری در كشور اشاره كرد و افزود: مجلس شورای اسلامی با داشتن یك نهاد برنامه ریزی تحت عنوان” مركز پژوهشهای مجلس“ لازم است كه یك كارگروه ویژه نیز برای كودكان داشته باشد تا تبعات هر طرح و برنامه برروی كودكان، كارشناسی شود.
طاهره پژوهش عضو دیگر انجمن حمایت از حقوق كودكان نیزنسبت به نبود یك نهاد قوی برای حمایت از كودكان آسیب دیده و در معرض آسیب انتقاد كرده و تصریح كرد: متاسفانه كودك آزار دیده با وجود آنكه زندگی نباتی را تجربه میكند همچنان به همان خانواده باز میگردانند و آسیبها و اعمال خشونت به شكلهای دیگری ادامه پیدا میكند.
او ادامه داد: درحالی كودك آزاردیده مجدد به همان خانواده باز میگردد كه بهزیستی اعلام كرده ۷۰ درصد از كودكآزاریها در درون خانواده رخ میدهد.
لزوم مهار شدن اصل خشونت در جامعه
به گزارش خبرنگار ایلنا دكتر شیوا دولتآبادی استاد دانشگاه و عضو انجمن حمایت از حقوق كودكان تنبیه در چهارچوب تادیب كودكان را یك شیوه «منسوخ» اعلام كرد و افزود: این موضوع ثابت شده كه نمیتوان با آزار دادن كودك او را تربیت كرد؛ اگرچه شاید آخرین راه برای به وجود آوردن رفتارهای مثبت پایدار در كودكان تنبیه باشد اما یادگیری تا جایی ادامه دارد كه كودك در دسترس آزارگر قرار دارد و این نوع تربیت هیچگونه اثر پایدار و مثبت برای تغییر رفتار نداشته و تنها پارهای از رفتارها با پارهای از آزارها تداعی میكند.
این استاد دانشگاه مصادیق كودك آزاری را گسترده دانست و ادامه داد: غفلت والدین در انجام وظایفشان در قبال كودكان، ایجاد موانع برای رشد سالم كودك، محروم كردن آنها از اطلاعات و ... از مصادیق كودك آزاری بوده كه اثرات جبرانناپذیری بر روی كودكان دارد.
او با اعلام اینكه اصل خشونت باید مهار شود، نه تظاهرات آن در رفتارهای مختلف افزود: مهار شدن اصل خشونت نیاز به تغییر نگرش دارد چرا كه با مهار شدن اصل خشونت، انواع كودكآزاری نیز از غفلت تا تنبیه روانی و سایر خشونتها مهار میشود.
كودك آزاری بدنی در صدر موارد منعكس شده
دولتآبادی عضو انجمن حمایت از حقوق كودكان با اشاره به اینكه تمام آمارها و استنادات مربوط به كودك آزاری از سوی اعضای انجمن به اطلاعات «صدای یارا» بر میگردد گفت: براساس اطلاعات جمعآوری شده در این مركز بیشترین میزان كودك آزاری مربوط به تنبیه بدنی بوده و البته متداولترین نوع كودك آزاری در دنیا نیز به حساب میآید.
دولت آبادی موارد منعكس شده را مربوط به آزار بدنی كودكان دانست و تصریح كرد: آثار كبودی، زخم سوختگی و سایر علائم آزار جسمی قابل مشاهده است اما اثبات آزار جنسی كودكان امكانپذیر نیست.
او عدم «احساس امنیت» عمده مشكل كودكان آزار دیده و در معرض خشونت اعلام كرد و گفت: این معضل بیشترین عوارض را بر روی شخصیت كودكان داشته و بر روی آینده فرد اثرات منفی دارد به طوریكه به برقراری رابطه گرم فردی و اجتماعی و برقراری روابط زناشویی آنها درآینده آسیب زده و بر روی نسل آینده خود نیز اثرگذار هستند.
گزارش: سمیه جاهدعطائیان