جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ - Friday 29 March 2024
ايران امروز
iran-emrooz.net | Tue, 05.01.2010, 19:27

شبیخون اعتیاد به مدرسه‌های بی‌دفاع

روزنامه خراسان/ وجیهه امیرخانی

روزنامه خراسان، وجیهه امیر خانی: ساعت از ۲ گذشته و مدرسه نسبتا خالی است، از کنار دیوار مدرسه که رد می شوی ناخودآگاه چشمت به چند نوجوان ۱۴ - ۱۵ ساله می افتد که کنار دکه روزنامه فروشی روبروی مدرسه دور هم ایستاده اند و با صدای بلند حرف می زنند هوا سرد است و مدام این پا و آن پا می کنند. یکی از پسرها تا جلوی دکه می رود و از فروشنده چند نخ سیگار می خواهد فروشنده نگاهی به او می کند، سیگارها را روی پیشخوان می گذارد و پولش را برمی دارد.

پسر با چند نخ سیگار برمی گردد و لابلای خنده هایی که هنوز معصومیت در آن موج می زند سیگارها را به دوستانش تعارف می کند. هیچ کس تعارفش را رد نمی کند و در حالی که با هم مسیرشان را به سمت کوچه خلوت کنار مدرسه کج می کنند سیگارها را تندتند و با پک هایی عمیق روشن می کنند.

صحنه هایی این چنین که شاید هر روز در گوشه و کنار و کوچه پس کوچه های شهر می بینیم و سری هم به تاسف تکان می دهیم که چرا؟ واقعیتی تلخ و دردناک را نشانمان می دهد واقعیتی که در آن شاید کودکان تازه به سن نوجوانی رسیده ما هم روزی در خلوت یکی از همین کوچه پس کوچه ها، برای اولین بار طعم مرگبار مواد مخدر را بچشند.

اگرچه افزایش تعداد دانش آموزان معتاد همواره به شدت از سوی مسئولان تکذیب می شود و نهادهای مسئول متفق القول بر این عقیده اند که «تنها نیم درصد از جمعیت دانش آموزی کشور به مواد مخدر اعتیاد دارند و آمارهایی که بعضا رسانه ای می شود، میزان دانش آموزان مستعد و در معرض خطر ابتلا را هم دربرمی گیرد» اما بنا به گزارشی که چندی پیش در سایت مجلس شورای اسلامی منتشر شد، نزدیک به ۱۶ درصد از معتادان کشور را جوانان زیر بیست سال تشکیل می دهند.

«ستاد مبارزه با مواد مخدر کشور» هم در آخرین گزارش خود اعلام کرده است از یک میلیون و ۲۰۰ هزار معتاد کشور ۴۵ درصد آن ها زیر سی سال هستند از این رو فعالیت های پیش گیری از اعتیاد در مدارس باید ۱۰ برابر شود. این در حالی است که طبق آخرین اعلام سازمان ملل در سال ۲۰۰۸ ایران پایین ترین سن آغاز اعتیاد و بیشترین مصرف سرانه مواد مخدر در جهان را دارد.

در این میان، خبرگزاری های رسمی نیز هر روز خبر از ورود نسل جدیدی از مواد مخدر به مدارس مقاطع راهنمایی و دبیرستان می دهند. پان پراگ، آدامس، شکلات های آمفتامین، پاستیل و پودرهایی با طعم نعناع و خوشبوکننده دهان که همه در قالب داروهایی که اعتیاد نمی آورند به دست نوجوانان مدرسه ای می رسد.

پیش گیری ضعیف تر از موج اعتیاد

اما آ ن چه به لحاظ آماری بیش از هر چیز نگران کننده است پدیده کاهش سن اعتیاد در کشور است که به نظر می رسد با ادامه این روند، سن آغاز مصرف مواد به گروه های سنی پایین تر نیز کشیده می شود مگر آن که پیش گیری های لازم صورت گیرد.

«مدیر کل فرهنگی و پیش گیری ستاد مبارزه با مواد مخدر» ضمن اعلام این که سرعت فعالیت های پیش گیرانه بسیار کمتر از سرعت هجمه اعتیاد به کشور است در این باره تصریح می کند: در حال حاضر سن اعتیاد در کشور ما در طیف سنی ۲۰ تا ۴۰ سال قرار دارد اما با ادامه روند موجود این امکان وجود دارد که سن اعتیاد و آغاز مصرف مواد به گروه های سنی پایین تر نیز کشیده شود.

«دکتر هومان نارنجی ها» مدیر کل فرهنگی و پیش گیری ستاد مبارزه با مواد مخدر در حالی که این روند را در طول چند سال اخیر، روندی نسبتا ایستا می داند می گوید: براساس تحقیقات به عمل آمده میانگین سن آغاز مصرف مواد و سن اعتیاد طی ۶ سال اخیر یعنی از سال ۱۳۸۲ - ۱۳۸۸ تغییر زیادی نکرده است.

وی میانگین سن آغاز مصرف مواد را طبق آخرین آمار به دست آمده ۲۲ سال و سن اعتیاد را ۳۲ سال می داند و اضافه می کند: با این که میانگین سن معتادان طی ۶ سال اخیر نزدیک به یک سال افزایش پیدا کرده است و این شاخص مثبت و خوبی است اما این موضوع نباید مانع از توجه ما به معضل رو به گسترش مواد مخدر در مدارس شود.

«دکتر نارنجی ها» در پاسخ به این سوال که گرایش به مواد مخدر معمولا در کدام گروه های جنسی بیشتر دیده می شود می گوید: نسبت معتادان در گروه های جنسی پسران نسبت به دختران و مردان نسبت به زنان همیشه ۹ به ۱ بوده است و این بدین معنی است که ما باید در سیاست گذاری ها، سرمایه گذاری ها و برنامه ریزی ها به این گروه توجه ویژه ای داشته باشیم.

به اعتقاد وی پسرها معمولا قدرت ریسک و خطرپذیری بالاتری نسبت به دختران دارند ضمن این که اوقات فراغت بیشتری را با گروه همسالان خود خارج از خانه سپری می کنند و همین اولویت ها توجه ویژه به گروه جنسی پسران در برنامه های پیش گیرانه را مطالبه می کند.

«یک عضو کمیسیون آموزش مجلس شورای اسلامی» نیز در این باره اظهارنظر می کند: پایین آمدن سن اعتیاد در کشور واقعیت تلخی است که با پنهان کردن و پاک کردن صورت مسئله نمی توان مانع از گسترش تخریب های اعتیاد در نسل جوان شد.

«سلیمی عضو کمیسیون آموزش مجلس» به مافیای بزرگی که به صورت تشکیلاتی برای گسترش اعتیاد در بین جوانان فعالیت می کند اشاره می کند و می گوید: در مناطق تحت کنترل آمریکا در افغانستان، سالانه هزاران تن تریاک، هروئین، شیشه و کریستال تولید و به سوی مرزهای ایران هدایت می شود.

علل گرایش نوجوانان و جوانان به مواد مخدر

اغلب آسیب شناسان علت گرایش جوانان به خصوص دانش آموزان به مواد مخدر را در عدم امنیت در محیط خانواده و ناسازگاری والدین با یکدیگر، هم نشینی با دوستان ناباب، قابل دسترس بودن سیگار و دیگر مواد مخدر، وضع نامناسب اقتصادی و به طور کلی رهایی از فشارهای روانی که خانواده و جامعه بر آن ها وارد می کند، جست وجو می کنند اما کنجکاوی، کسب لذت، تسکین درد، شوخی و خنده، فراموش کردن مشکلات، احساس بزرگ شدن، پیوستن به گروهی خاص، هیجان طلبی یا میل به خطر کردن نیز از جمله عللی است که اگرچه چندان مهم به نظر نمی رسد اما به گفته روان شناسان شروع اعتیاد بسیاری از انسان ها در سنین نوجوانی است.یک روان شناس اجتماعی بیشترین علت اعتیاد جوانان در ایران را دو عامل کنجکاوی و کسب لذت می داند و می گوید: اغلب دانش آموزان به عنوان تفنن، سرگرمی و یا رهایی آ نی از مشکلات به سمت یک بار استفاده از مواد می روند اما از آن جا که نسل جدید مواد مخدر صنعتی مثل شیشه و کراک با یک بار مصرف هم اعتیاد می آورد، به راحتی گرفتار افیون اعتیاد می شوند.آیا با یک بررسی دقیق تر می توان گروه های مشخصی را جزو گروه های گراینده به سمت اعتیاد در مدارس نام برد؟«دکتر هومان نارنجی ها» درباره علل و عوامل گرایش به سمت اعتیاد به پدیده ترک تحصیل در مدارس اشاره می کند و می گوید: سهم عمده معتادان ما را افرادی تشکیل می دهند که از نظام آموزشی کشور فاصله گرفته اند. براساس آمارهای رسمی ۹۰ درصد معتادان ما از نظر سطح تحصیلی زیر دیپلم و ۷۵ درصد زیر سطح دبیرستان هستند. این یعنی جمعیت ترک تحصیل کرده در سیستم آموزشی بیشترین گرایش به سمت اعتیاد و مصرف مواد مخدر را دارند.

وی صراحتا اعلام می کند: بالاترین آمار بزه در جامعه ما مختص گروه هایی است که در مقاطع راهنمایی یا دبیرستان ترک تحصیل کرده اند. این در حالی است که هیچ ارگان یا نهاد دولتی متولی پی گیری این حوزه نیست. متاسفانه جوان و نوجوانی که در نظام آموزش و پرورش اقدام به ترک تحصیل می کند از این سیستم حذف می شود و حتی در شمارش ها و آمارگیری های اعتیاد مدارس هم به چشم نمی آید.

اخراج راهکار درستی نیست

«علیرضا سلیمی» عضو کمیسیون آموزش در حالی که وجود ارتباطات دوستانه و عاطفی قوی بین دانش آموزان و معلمان در مدارس را از جمله عوامل مهمی می داند که می تواند رمز موفقیت برنامه های پیش گیرانه اعتیاد باشد می گوید: بی مهری با دانش آموزان معتاد و طرد آنان از سیستم آموزشی هیچ مشکلی را حل نمی کند ما در واقع با اخراج دانش آموزان معتاد، آن ها را در معرض تبدیل شدن به افراد پرخطر قرار می دهیم. این در حالی است که می توانیم با کمک گرفتن از روش های صحیح پرورشی و تربیتی برای بازیابی این افراد به درون اجتماع گام های موثرتری برداریم.«مهدی فلاحی» آسیب شناس و پژوهشگر اجتماعی نیز با تایید این مطلب می گوید: باید مهارت های زندگی و آموزه های پیش گیری از مصرف سیگار و مواد و حتی مصرف خودسرانه دارو از سطوح پایین تر تحصیلی یعنی دوران ابتدایی و راهنمایی شروع شود تا قبل از این که نوجوان از سیستم آموزشی جدا شود مداخلات لازم در آموزش های وی انجام شده باشد. این در حالی است که تاکنون برای کنترل و پی گیری دانش آموزان ترک تحصیل کرده یا معتاد هیچ اقدام خاص و موثری از سوی هیچ نهادی صورت نگرفته است.

آیا با حذف دانش آموزان معتاد از سیستم آموزشی، می توان مدارس را در وضعیت خوبی ارزیابی کرد؟

«دکتر نارنجی ها» در این باره تصریح می کند: ما نمی توانیم ادعا کنیم که محیط مدارس مان پاک و سالم است در حالی که با مشاهده کوچکترین بزه در دانش آموزان، اقدام به اخراج آن ها کرده ایم. اگر بعد پرورشی در سیستم آموزش و پرورش رشد یافته بود اجازه نمی داد این قشر از دانش آموزان اخراج و از سیستم کنترلی حذف شوند. آموزش و پرورش باید با بررسی بیشتر روی علل و عوامل ایجادکننده ترک تحصیل دانش آموزان به جای اخراج و حذف، حمایت های بیشتری از آن ها به عمل آورد هرچند این امر مخاطراتی را نیز به همراه دارد. اما تاثیر حداقلی آن این است که این عده به جمعیت پنهان و رهاشده ای تبدیل می شود که هیچ سیستمی قادر به تعقیب و پی گیری آن ها نیست.

وی در این باره یادآور می شود: آموزش و پرورش با همکاری دیگر نهادهای مسئول باید نظارت فعال و قوی بر گروه هایی از دانش آموزان داشته باشد که اقدام به ترک تحصیل می کنند.

«فلاحی» مددکار و آسیب شناس اجتماعی یکی از چالش های موجود در مدارس را کم رنگ بودن بعد پرورشی سیستم آموزش و پرورش می داند و توضیح می دهد: کم رنگ بودن بعد پرورش در یک سیستم آموزشی باعث تک بعدی بار آمدن کودکان تا سنین بالا خواهد شد و همین می تواند مادر بسیاری از بزه های اجتماعی باشد.

وی در ادامه اضافه می کند: در حال حاضر زنگ یا کلاس پرورشی در مدارس ما در حد زنگ تفریح یا بعضا انجام امور فوق برنامه است. حتی در بعضی مواقع این کلاس به نفع کلاس های درسی دیگر مثل ریاضی یا علوم در طول هفته حذف می شود. نتیجه روشن آن هم تربیت جوانانی تک بعدی است که برای پر کردن خلاءهای روحی و عاطفی خود هیچ مهارتی را نیاموخته اند و همواره کمبودهای بسیاری را در درون خود احساس می کنند.

دکتر «معتضدی» روانشناس در این باره می گوید: ضریب هوشی یا آی کیوی نسل جدید نسبت به نسل های گذشته افزایش قابل توجهی داشته است این در حالی است که این هوش و هیجان عاطفی به دلیل نبود امکانات پرورشی ثابت باقی می ماند. به تعبیر بهتر استعدادها و توانایی های نوجوان افزایش پیدا می کند اما به خاطر نبود برنامه های تربیتی و پرورشی این هوش هیجانی و استعداد در مسیرهای نادرست هدایت می شود و نوجوان برای پر کردن خلاءهای هیجانی خود به سمت مصرف موادمخدر و یا هرگونه بزه دیگر می رود.

«فلاحی» پژوهشگر اجتماعی در حالی که علت بسیاری از آسیب های اجتماعی را نبود مددکار و عدم پی گیری های مددکاری در مدارس می داند می گوید: در اکثر کشورهای دنیا به ازای هر مدرسه یک مددکار اجتماعی مخصوص با مسئولیت مستقیم وجود دارد که پی گیر مسائل دانش آموز و خانواده است و با بروز هرگونه مشکل مستقیما وارد عمل می شود و پی گیری های لازم را انجام می دهد. به عنوان مثال اگر دانش آموزی گرفتار مسئله اعتیاد شود این مددکار از طرف مدرسه کمک های لازم برای ورود دانش آموز به کمپ های ترک اعتیاد و ادامه تحصیل هم زمان وی را انجام می دهد.

وی در ادامه البته تاکید می کند: اولین قدم مثبت پیش گیری است تا درمان و آموزش و پرورش باید بیشترین توان خود را برای اقدامات پیشگیرانه انجام دهد تا درمان.

اما آیا برای سامان دهی بزهکاری در این حوزه سیستم هوشمند و پیشگیرانه ای وجود دارد؟

آموزش مهارت های زندگی

life skills یا همان مهارت های زندگی، نقش انکارناپذیری در جلوگیری از گسترش آسیب های اجتماعی دارد.

«هومان نارنجی ها» در تایید این مطلب می گوید: یکی از راه حل های پیشگیری از اعتیاد در مدارس یادگیری مهارت های زندگی در کنار آموزش های اعتیاد است.

وی اضافه می کند: آموزش این مهارت ها یکی از برنامه های پیش گیرانه آموزشی در مقاطع مختلف آموزش و پرورش است که با حمایت های ستاد مبارزه با موادمخدر، بخشی از اعتبارات سازمان بهزیستی کشور و بعضی دستگاه های دیگر مثل وزارت بهداشت، نیروی انتظامی، ناجا و غیره که به صورت پراکنده سرمایه گذاری کرده اند در مدارس کشور آغاز شده است.

«دکتر نارنجی ها» در ادامه به تجربه یکی دو سال اخیر آموزش و پرورش اشاره می کند و می گوید: تحقیقات نشان داده، دانش آموزانی که آموزش مهارت های زندگی را دیده اند کمتر به طرف رفتارهای پرخطر رفته اند. وی در این رابطه به توزیع خودآموزهای آموزشی، قراردادن موضوع اعتیاد در سرفصل کتب درسی و ایجاد برنامه های مدرسه محور در حوزه پیشگیری از اعتیاد اشاره و آن را راهکار موفقی در این حوزه می داند.

«فلاحی» در این زمینه به نکته مهمی اشاره می کند و می گوید: آموزش عمومی در زمینه اعتیاد در سطح مدارس احتمال ایجاد خطر را افزایش می دهد چرا که خاصیت ذهن معکوس کار کردن است با زوم کردن روی جنبه های استعمال موادمخدر و روش های پیشگیرانه آن باعث خواهیم شد جوان ناخودآگاه به سمت یک بار تجربه مصرف موادمخدر برود.

فلاحی در ادامه می افزاید: با توجه به این که گرایش به بزه در افراد اغلب از دوران بلوغ آغاز می شود می توان با بالا بردن اطلاعات و آگاهی مربیان، معلمان و خانواده ها راجع به مراحل رشد و روانشناسی دوران بلوغ از اعتیاد و بسیاری آسیب های اجتماعی به صورت غیرمستقیم جلوگیری کرد. ما باید بدانیم که نوجوان در آغاز سنین بحرانی بلوغ چه نوع تفکری دارد؟ چه کمبودهایی را در درون خود احساس می کند؟ و این هم مستلزم بالا بودن آگاهی خانواده ها و مربیان راجع به تغییراتی است که در این دوران حساس رخ می دهد.دکتر «معتضدی» نقش خانواده را به عنوان یک نهاد اجتماعی در پیش گیری از آسیب های اجتماعی بسیار مهم می داند و می گوید: متاسفانه در عصر ارتباطات، میزان ارتباط بین اعضای خانواده به شدت کاهش یافته این در حالی است که ارتباط هرچند کوتاه والدین با فرزندان در طول روز، می تواند در کاهش گرایش آن ها به سمت آسیب های اجتماعی اعتیاد موثر باشد.

والدین باید بیاموزند چگونه مقاومت در برابر خواسته های منفی را به فرزندانشان آموزش دهند. چگونه به فرزندان آموزش دهند تا ارتباطات اجتماعی و فردی خود را با دوستان باب و ناباب مدیریت کنند. هرقدر والدین اطلاعات کافی در این موارد داشته باشند یادگیری مهارت های مقاومت و همدلی در فرزندان بیشتر شده و بالطبع مصونیت آن ها در برابر آسیب های اجتماعی بیشتر خواهد شد.

واکسیناسیون آموزشی

پیشگیری امری مستمر و دائمی است و اطلاع رسانی مستمر، آرام و عمیق مهارت های اجتماعی یکی از مولفه های مصون سازی مدارس در برابر آسیب های اجتماعی است.

«دکتر نارنجی ها» ضمن تایید این مطلب می گوید: آموزش های پیش گیری از اعتیاد باید به صورت مستمر و پیاپی باشد تا نتیجه مطلوب را بدهد تنها با استمرار و تکرار مداوم این آموزه هاست که می توان جوانان را در برابر خطرات اعتیاد واکسینه کرد. به عنوان مثال اگر در دوره هایی ۲ ساله واکسیناسیون آموزشی و مهارتی برای دوره های مختلف سنی دانش آموزان برگزار شود بی شک نتایج آن برای همه ملموس خواهد شد. به اعتقاد وی اگر آموزش های مربوط به این حوزه به صورت گذرا و مقطعی در قالب سخنرانی ها و آموزش های یک طرفه باشد اثرات آن نیز موقتی و گذرا خواهد بود.

«دکتر نارنجی ها» وضعیت کنونی مدارس ایران را در مقایسه با دیگر کشورها بسیار خوب و قابل قبول ارزیابی می کند و می افزاید: این یک اطمینان بیهوده و کاذب نیست، در کشورهای اروپایی خانواده ها به دنبال مدارسی هستند که موادمخدری مثل حشیش و ماری جوآنا کمتر در آن مصرف می شود، بالطبع ما در این سطح مقایسه در وضعیت خوبی قرار داریم اما نباید به این سطح بسنده کرد و خانواده ها باید هوشیاری لازم را داشته باشند.

«دکتر فلاحی» به عامل افسردگی اشاره می کند و می گوید: کم توجهی خانواده ها به افسردگی در سنین جوانی و نوجوانی فرزندان می تواند آغازگر بسیاری از آسیب های اجتماعی باشد ما باید برای دور ماندن نوجوان از آسیب های افسردگی خصوصا در سن بحران زده بلوغ، شادی هایی ماندگار را در کلاس های پرورشی به دانش آموزان آموزش دهیم تا زمینه های کشش نوجوان به سمت مواد مخدر برای رهایی از احساسات بد و منفی برطرف شود.

طبق اظهارنظر «سلیمی» عضو کمیسیون آموزش: مبارزه با پدیده شوم اعتیاد به موادمخدر نیازمند ورود مطالب جدی و موثر در سر فصل کتاب های درسی است واقعیت این است که با چند فیلم سطحی نمی توان انتظار داشت نسل جوان از اعتیاد مصون بماند.

به نظر این «عضو کمیسیون آموزش» کتاب های درسی ایران در مورد آسیب های اجتماعی رایج تا به حال سکوت کرده اند. حتی مشاور و روان شناس تخصصی هم به تعداد کافی در مدارس وجود ندارد به نظر وی فضای سیاسی، ما را از آسیب های اجتماعی غافل کرده است.

کمبود اعتبار

ولی آیا در این حوزه نیز همان مشکل همیشگی وجود ندارد؟ آیا اعتبارات لازم در این حوزه پاسخگوی اولویت های پیشگیری و آموزش های مبارزه با اعتیاد در مدارس می باشد؟

«دکتر نارنجی ها» کل اعتباری را که برای آموزش و پرورش در حوزه مبارزه با اعتیاد در نظر گرفته شده ۳ میلیارد و نیم میلیون تومان عنوان می کند و می گوید: کمبود بودجه و جذب دیرهنگام اعتبارات از چالش هایی است که هر ساله با آن روبه رو هستیم که باید با تعاملی سازنده بین دستگاه ها و سیستم های اداری- اجرایی این معضل برطرف شود.

با تقسیم سرانه مبلغ ۳ میلیارد و نیم میلیون تومان بین ۱۴ میلیون دانش آموز به خوبی می توان دریافت که سرانه هر دانش آموز چه مقدار می شود.

به گفته «دکتر نارنجی ها» اگر بخواهیم برای هر دانش آموز فقط یک بسته آموزشی شامل یک سی دی آموزشی فراهم کنیم به طور متوسط ۱۴ میلیارد تومان اعتبار نیاز داریم.

وی معتقد است برای انجام حداقل برنامه ریزی های آموزشی، اعتباری معادل ۱۰ برابر اعتبار موجود، یعنی تا ۳۰ میلیارد تومان لازم است در حالی که نرم سرانه فوق در کشورهای اروپایی حدود ۱۲ دلار است.

«دکتر نارنجی ها» در این باره به چند بعدی بودن موضوع موادمخدر و مرتبط بودن فعالیت دستگاه های دیگر در این حوزه اشاره می کند و می گوید: اگر تنها یک ارگان مثل ستاد مبارزه با موادمخدر متولی پی گیری این قشر از جوانان و نوجوانان باشد اعتبارات، ساختار، توانایی ستادی و دستگاهی این مرکز اجازه مداخلات بیش از این را نمی دهد.

به اعتقاد وی، باید سازمان ها و ارگان های دیگر نیز مثل وزارت بهداشت، وزارت فرهنگ و ارشاد، نیروی انتظامی، سازمان ملی جوانان و از همه مهم تر آموزش و پرورش با امکانات فراوان و عزمی جدی وارد میدان شوند.

دکتر «فلاحی» نیز در بحث اعتبارات به سوء مدیریت اعتبارات موجود اشاره می کند و می گوید: متاسفانه در ارگان ها و نهادهای ذی ربط کار کارشناسی صورت نمی گیرد تا مسئولان امر از همین حداقل امکانات اعتباری هم بیشترین بهره را ببرند. به عنوان مثل اگر هزینه های مازاد برگزاری همایش های مناسبتی یا چاپ بروشورها و پوسترهای تبلیغاتی که البته در جای خود موثر و لازم است را برای جذب متخصصین کارآزموده و خبره در مدارس به کار اندازیم می توانیم زمینه های فرهنگی و آموزشی بهتری را ایجاد کنیم تا فعالیت های تبلیغاتی هم تاثیر لازم را داشته باشد.

اما همچنان این سوال باقی است که آیا با پنهان کردن مرزهای خطرناک سن اعتیاد و نشان دادن سلامت جوانانی که لحظه به لحظه با جوان تر شدن سن اعتیاد پیرتر و پژمرده تر می شوند می توان شاهد عزم ملی برای ریشه کن کردن این بلای خانمانسوز از جامعه جوان ایران باشیم!




 

ايران امروز (نشريه خبری سياسی الکترونیک)
«ايران امروز» از انتشار مقالاتی كه به ديگر سايت‌ها و نشريات نيز ارسال می‌شوند معذور است.
استفاده از مطالب «ايران امروز» تنها با ذكر منبع و نام نويسنده يا مترجم مجاز است.
Iran Emrooz©1998-2024