آیا نفت واقعا بی‌ارزش خواهد شد؟

بر پایه تحقیقات جدید، حداکثر نیمی از دارایی‌های سوخت فسیلی جهان ظرف ۱۵ سال آینده بی ارزش خواهند شد.

به گزارش ایسنا، تحقیقات جدید نشان می‌دهد اگر گذار به انرژی سبز با سرعت پیش‌بینی شده در کنفرانس COP26 پیش برود، حداکثر نیمی از دارایی‌های سوخت فسیلی جهان تا سال ۲۰۳۶ بی‌ارزش خواهند شد.

اگر این دارایی‌ها ارزش خود را از دست بدهند، با فروپاشی روبرو خواهیم شد که نظیر آن از زمان بحران مالی سال ۲۰۰۸ مشاهده نشده است. با این حال کسانی که زودهنگام به سمت زیرساخت و فناوری تجدیدپذیر رفتند، می‌توانند از اقتصاد جدید سود ببرند و از ایجاد فرصت‌های جدید اشتغال و ساخت صنعت انرژی جدید پشتیبانی کنند.

دولتها به برنامه‌ای برای سقوط احتمالی نفت و گاز و تضمین این که فعالیتهای انرژی سوخت فسیلی در زمان گذار نیازهای انرژی را برآورد می‌کند، نیاز دارند اما این تامین مهمتر از تحلیل رفتن غایی تقاضای بین‌المللی نخواهد بود. در نرخ تولید پیش‌بینی شده فعلی، بین ۱۱ تا ۱۴ تریلیون دلار به دلیلی بی‌ارزش شدن دارایی‌های سوخت فسیلی از دست خواهد رفت. ممکن است تجربه مشابه سقوط تقاضا برای نفت در آوریل سال ۲۰۲۰ در اوج پاندمی کووید ۱۹ را ببینیم که در جریان آن قیمت نفت به زیر صفر سقوط کرد. فقط این بار تقاضا دوباره افزایش پیدا نخواهد کرد و شرکتهای نفتی و اقتصادهای وابسته به بخش نفت دشواری اقتصادی قابل ملاحظه‌ای را تجربه خواهند کرد.

بیل گیتس، یکی از چهره‌های مشهوری است که پیش‌بینی کرده است سرمایه‌گذاری در غول‌های نفتی یک اشتباه بزرگ خواهد بود. این میلیاردر فناوری در کنفرانس اقلیمی COP26 که ماه جاری برگزار شد، تاکید کرد بعضی از این غولهای نفتی سقوط خواهند کرد. از هم اکنون تا ۳۰ سال آینده بعضی از این شرکتهای نفتی ارزش اندکی خواهند داشت.

این پیش‌بینی به دنبال سقوط قیمت سهام چندین ابرغول نفتی نظیر اکسون موبیل، بریتیش پترولیوم و رویال داچ شل در پنج سال گذشته صورت می‌گیرد. اوایل امسال پس از یک سال محدودیت‌های کرونایی، شرکت اکسون موبیل ضرر بیش از ۲۰ میلیارد دلار در سه ماهه پایانی سال ۲۰۲۰ را اعلام کرد. این داستان مشابه داستان بسیاری از شرکت‌های نفتی در سراسر جهان است و شرکت‌هایی که از ورشکستگی‌های دوران پاندمی جان به در بردند، باید برای دوباره سر پا شدن، بجنگند.

در گزارش اندیشکده “کربن تِرکِر” که اوایل امسال منتشر شد، تاکید شد: سوخت فسیلی و سهام شرکت‌های مرتبط با آن ۱۲۳ میلیارد دلار در یک دهه گذشته از دست داده‌اند. این برآورد نشان می‌دهد روند مذکور پس از کنفرانس COP26 ادامه پیدا می‌کند و فشار فزاینده از سوی سازمان‌های بین‌المللی برای فاصله گرفتن از سوخت‌های فسیلی تازه شروع شده است. رشد ارزش سهام انرژی تجدیدپذیر به میزان قابل توجهی بالاتر است و سوددهی تجدیدپذیرها در یک دهه گذشته سه برابر شده است. سوددهی مثبت سرمایه‌گذاری در کشورهای توسعه یافته و همچنین اقتصادهای نوظهور مشاهده شده است و نشان می‌دهد که این یک پدیده جهانی است.

هنریک جپسن، نویسنده این گزارش توضیح داده که ریسک اقلیمی به حدی عینی شده که نمی‌توان نادیده گرفت و سهام انرژی پاک به سرعت جای نظم قدیمی را به عنوان گزینه سرمایه گذاری برای یک جهان در حال گذار می‌گیرد.

اگر چنین چیزی صحت داشته باشد، اقتصاد جهانی صدها هزار شغل انرژی را از دست خواهد داد زیرا جهان یک گذار انرژی را پشت سر می‌گذارد. کسانی که در کشورهای وابسته به تولید سوخت فسیلی برای درآمد و اشتغال زندگی می‌کنند، طبعا نگران چنین تغییری هستند و آموزش و اشتغال‌زایی را در مرکز توجه برای یک صنعت انرژی تجدیدپذیر نوظهور می‌گذارند.

طبق پیش‌بینی مورگان استنلی، با تعهد کشورهای توسعه یافته‌ای مانند بریتانیا برای پایان بخشیدن به تولید زغال سنگ در پنج سال آینده، صنعت زغال سنگ تا اوایل سال ۲۰۲۳ ناپدید خواهد شد. وقتی زغال سنگ رفتنی شد، طولی نخواهد کشید که نوبت نفت و گاز می‌رسد. سوال مطرح چه “مدت دیگر؟” است.

سرمایه گذاری در انرژی پاک به طور پیوسته رشد کرده و در سال ۲۰۲۰ به ۵۰۱.۳ میلیارد دلار بالغ شد که حدود ۹ درصد افزایش نسبت به سال ۲۰۱۹ داشته است. این آمار سال به سال رشد خواهد کرد تا این که تغییر از سوخت‌های فسیلی به سوی منابع انرژی تجدیدپذیر اتفاق بیافتد.

اما نباید از این حقیقت غافل شد که غول‌های نفتی به توسعه دارایی‌های خود و سرمایه‌گذاری در انرژی تجدیدپذیر متمرکز شده و بسیاری از غول‌های نفتی بین‌المللی به مدد توانمندی‌های سرمایه‌گذاری و تخصص خود، به پروژه‌های انرژی در ابعاد گسترده ادامه خواهند داد. غول‌های نفتی به لطف توسعه سریع دارایی‌های تجدیدپذیر بعید است بی‌ارزش شوند. اما سوخت‌های فسیلی به شکل مستمر و هم‌زمان با افزایش سرمایه‌گذاری‌های تجدیدپذیر، افول خواهند کرد.

بر اساس گزارش اویل پرایس، شرکت‌های نفتی و دولتهای سراسر جهان باید در نظر بگیرند روند گذار انرژی با چه سرعتی اتفاق می‌افتد تا از بی‌ارزش شدن ذخایر نفت همزمان با افت تدریجی تقاضا که می‌تواند به یک بحران مالی جهانی منجر شود، اجتناب کنند.