iran-emrooz.net | Thu, 09.11.2006, 20:09
آمریکا و چین، بزرگترین ویرانگران محیطزیست
کانون سبزهای ایران
کنفرانس محیطزیست سازمان ملل متحد در نایروبی
برابر گزارشهای ارائه شده به کنفرانس محیطزیست سازمان ملل متحد در نایروبی یک چهارم مجموع گازهای گلخانهای جهان توسط آمریکا روانهی جو میشود. افتخار کسب مدال نقره در مسابقهی اهریمنی نابودسازی محیطزیست بهرهی رفقای چینی شده است، که با شعار «گربه باید موش بگیرد» صاف و ساده به خاطر سود به گرفتن جان جهان مشغول شدهاند. چینیها به خاطر تولید کالاهایی که از راه استثمار شدید انسانی به صورت جنونآسا ارزان میفروشند چند برابر همکاران سوداگر خود در اروپا گازهای مسموم روانهی فضا میکنند.
آقای بوش، کسی که اگر قانون و قدرتی جهانی وجود میداشت باید به خاطر ارتکاب جرم علیه محیطزیست به دادگاه کشیده میشد، در سال ۲۰۰۱ آمریکا را از جمع امضاء کنندگان پیمان کیوتو هم بیرون کشید و هر نوع محدودیتی را بر اگزوست صنعت آمریکا از میان برداشت. این در حالی است که قرارداد کیوتو تنها خواستار کاهش پنج در صدی در گازافشانی تا سال ۲۱۰ شده است. اکنون روشن شده است که پیمان کیوتو یک مسکن ضعیف بیشتر نیست و اگر یک کاهش پنجاه درصدی طی کمتر از پنج سال صورت نگیرد کار از کار خواهد گذشت.
حال که تکلیف مدال طلا و نقره معلوم شد جستجو کنیم و ببینیم که گیرندهی مدال برنز چه کسی است. کشورهای اسلامی در هر عرصهای عقب باشند در عرصهی گازافشانی جای خود را کسب کردهاند. از آنجایی که مصرف نفت و مشتقات آن منبع اصلی تولید گازهای گلخانهای است، از آنجا که کشورهای عمدهی صادر کنندهی نفت از زمینهسازان بزرگ این گازافشانی هستند، داوران محیط زیست، اگر پا را از دایرهی عدالت بیرون نگذارند باید مدال برنز را مشترکاً تقدیم جهان نفتخیز کنند. این کشورها با عرضهی بسیار ارزان نفت و مشتقات آن به بازارهای بومی، با آتش زدن صدها لولهی گاز که به طور شبانه روزی دیاکسید کربن به جو میفرستند، با عرضهی بسیار ارزان نفت به بازارهای جهانی و رقابت شدید برای فروش بیشتر، یکی از عوامل بزرگ ویرانگر محیطزیست هستند. کافی است محاسبه کنیم از سال ۱۹۱۰ تا ۱۹۸۰، یعنی طی ۷۰ سال، به طور متوسط حدود ۵۰۰ شعلهی عظیم آتش در کنار کارخانههای بهرهبرداری و چاههای نفت و گاز خاورمیانه مشغول مسموم کردن جو زمین بوده است. با پانزده تا ۲۰ شعله از این ۵۰۰ شعله همهی آسمان خوزستان سرخ و روشن شده بود. دهانهی هر لولهی آتشزا حدود ۲۰ سانت بود و فشار گاز و نفت در این لولهها چنان بود که میتوانست تا ارتفاع صد متر به آسمان فوران کند. لایهای از دود سیاه همواره آسمان مناطق نفتخیز را فرو پوشانده بود.
میزان گازافشانی ناشی از منفجر کردن و آتش زدن چاههای نفت در سه جنگ ایران و عراق، عراق و کویت و آمریکا و عراق به تنهایی به اندازهی یک دهه گازافشانی مجموع کشورهای نفتخیز خاورمیانه بوده است. چنین جنایاتی همواره از چشم ناظران دولتهای بوش و صدام نهان مانده است. صدام اکنون به خاطر همهچیز محاکمه میشود مگر به خاطر جنایت علیه محیطزیست، جنایتی که در آن او یک همپروندهی بسیار متمدن به نام بوش دارد.
دولت ایران و همهی برنامهریزان سیاسی در قدرت و در اپوزیسیون، چنانچه به موقعیت ایران ۷۰ میلیونی صادر کنندهی نفت و گاز در تولید گازهای گلخانهای توجه کنند متوجه خواهند شد که چرا باید در برنامهی سیاسی و اقتصادی خود به سود حفظ محیط تغییراتی جدی بدهند. تمامی برنامههایی که به حساب فروش نفت و تکیه بر صنعت کلاسیک در فکر رشد دادن کشور هستند سترون خواهند ماند. گسترش صنایع بدون در نظر گرفتن رابطهی صنعت با محیطزیست خانهسازی در مسیر سیل است.
توصيههای كانون سبزهایايران: بیاری زندگی بشتابیم