از قربانيان شيميايی حمايت حقوقی نشده است

در حالی سالگرد گراميداشت قربانيان شيميايی سردشت را برگزار می‌کنيم که هنوز نتوانسته‌ايم برای احقاق حقوق جانبازان شيميايی اقدامی عاجل انجام دهيم. در جريان جنگ عراق عليه ايران حجم وسيعی از قربانيان جنگ اعم از کودکان، زنان و افراد سالخورده و همچنين نظاميان و شهروندان مدنی را قربانيان شيميايی تشکيل می‌داد. به اين معنا که در طول هشت سال جنگ تحميلی عراق عليه ايران رژيم بعث عراق به انحای مختلف عليه جبهه‌های جنگ و شهرها و روستاهای مختلفی از ايران و حتی داخل خود عراق همانند حلبچه از جنگ‌افزارهای غيرمتعارف شيميايی استفاده کرد. از سردشت گرفته تا زرده در کرمانشاه تا کانی‌دينار در مريوان و همچنين مناطق ديگری از ايران مورد آماج حملات ناجوانمردانه رژيم بعث عراق قرار گرفت. به رغم گسترش اين حملات و تعدد قربانيان جنگ و با وجود گذشت مدت زمان زيادی از پايان جنگ هنوز نتوانسته‌ايم با تصويب قانونی مناسب و جامع نسبت به احقاق حقوق اين جانبازان اقدامی انجام دهيم. شهر سردشت در هفتم تيرماه ۱۳۶۶ مورد آماج حملات ددمنشانه رژيم بعث قرار گرفت. ماحصل اين حمله شهيد شدن تعداد زيادی از شهروندان مدنی و مجروح شدن خيل عظيمی از ساکنان اين شهر شد که هنوز قربانيان آن زجر می‌کشند و هر روز بر آمار شهدا افزوده می‌شود اما ما برای احقاق حقوق اين قربانيان چه اقدامی انجام داده‌ايم؟ مجلس شورای اسلامی با گذراندن و تصويب قانونی صرفا بنياد شهيد را مسئول رسيدگی به احقاق حقوق جانبازان شيميايی در مراجع ملی و بين‌المللی دانست اما اين امر مهم تا به امروز پيشرفتی نداشته و اقدام خاصی برای احقاق حقوق اين قربانيان در مراجع ملی و بين‌المللی صورت نگرفته است. در جريان اين بمباران دو مجرم وجود دارد. اول رژيم بعث عراق که دولت عراق مسئول جبران خسارات وارده به قربانيان است که طبق قطعنامه ۵۹۸ و ساير اسناد بين‌المللی ملزم و مکلف به جبران خساراتی کلی به ايران است که تا کنون ريالی از اين دولت برای اين قربانيان دريافت نشده است. اما مجرم دوم مسببان و کسانی هستند که به رژيم بعث عراق کمک کردند و تجهيزات شيميايی فروختند تا زرادخانه شيميايی آن رژيم تکميل و عليه شهروندان ايرانی استفاده شود که در اين زمينه نيز جز اقامه يک دعوی در دادگاه هلند اقدام ديگری صورت نگرفته است. دادستان هلند برای کشف حقيقت و تکميل پرونده به ۱۶ کشور جهان مسافرت کرد، بازديدی از شهر سردشت داشت و با قربانيان آن نيز صحبت کرد اما ما به اندازه دادستان لاهه هلند نتوانستيم نسبت به اين ميزان تحقيقات برای محکوميت مسببان و کسانی که به صدام کمک کردند اقدامی انجام دهيم. متاسفانه بنياد شهيد به اين وظيفه قانونی خود عمل نکرده و تاکنون خساراتی از مسببان برای اين قربانيان اخذ نشده است. واقعيت مسئله اين است که رژيم عراق به تنهايی قادر به اين امر نبود لذا ما با نابودی رژيم بعث عراق در پيگيری اين مسئله کوتاهی کرده و موضوع را به امان خدا رها کرده‌ايم. هنوز جانبازان شيميايی سردشت از عذاب جراحت شيميايی رنج می‌برند و ما ساکت نشسته‌ايم. از ديگر سو سردشت همان سردشت سال ۱۳۶۶ است که هيچ توفيری در عمران و توسعه آن شهر شاهد نبوده‌ايم لذا می‌طلبد تا به جای برگزاری يک مراسم رسمی که هيچ دستاوردی ندارد اقدام عملی برای احقاق حقوق جانبازان شيميايی سردشت در مراجع ملی و بين‌المللی داشته باشيم و از ديگر سو دولت جمهوری اسلامی ايران تلاش نمايد تا برای نشان دادن به جهانيان که ايران قربانی سلاح‌های شيميايی شده است همانند هيروشيما و ناکازاکی سردشت را به عنوان شهر صلح و دوستی انتخاب و برای داشتن چنين خصيصه‌ای در اين شهر ضرورت رسيدگی به احقاق حقوق اين عزيزان و توسعه و عمران اين شهر گام برداريم.
حسين احمدی‌نياز/ وکيل دادگستری