خیلی وقت نداریم!

یکشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۳
با وجود همه تلاش‌های صورت گرفته و با وجود تدابیر اندیشیده شده، متاسفانه کشور هنوز از شرایط رکود تورمی خارج نشده است. این رکود اما از تورم بسیار خطرناک‌تر است. در حال حاضر دولت بیشتر گردو‌هایش را در سبد توافق با گروه مذاکره‌کننده غربی گذارده است تا با رفع کامل تحریم‌ها و آزاد شدن پول‌های بلوکه شده ایران، رونق نسبی در بازار کار و سرمایه کشور ایجاد شود. اما آنچه که مهم است، اینکه دولت بر خلاف ادعای مقامات، هم در دوران ارائه لایحه بودجه و هم در سخنرانی‌های رئیس‌جمهوری محترم و یا معاون اول و سخنگوی دولت، در رابطه با اقتصاد مقاومتی اقدامات اساسی صورت نداده و بیشترین نگاه و امیدش را برای خروج از بحران، به دکتر ظریف و تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای دوخته است و فرصت چهار ماهه پیش رو نیز مجدداً فرصت و مجالی است برای زنده نگه داشتن این امید.
نزدیک به یک سال از روی کار آمدن دولت یازدهم می‌گذرد. به نظر می‌رسد دیگر واگویه و طرح آنچه که در دولت قبل گذشت و نیز توقف در گذشته راه حل مناسبی برای توجیه مسائل و مشکلات امروز اقتصاد ایران و نیز خروج از بحران نباشد.
همه ما می‌دانیم که بی‌انظباطی‌ها و بی‌قانونی‌ها و بی‌تدبیری‌ها و از همه بد‌تر غرور و تکبر و خودرایی دولتمردان و کارگزاران خودسر، چه بر سر کشور و ملت آورده است.
آمار اشتباهات گذشتگان هم به اندازه کافی ارائه شده و اطلاع‌رسانی و شفاف سازی در باره هر آنچه که تا به‌ حال مخفی مانده هم بسیار کار خوب و مفیدی است و حرفی هم نیست. حتی چه خوب بود که گفته می‌شد این بیش از سه هزار نفری که غیر قانونی بورسیه شده و فردا و پس فردا مدارک حرام و قلابی می‌گیرند، چه کسانی هستند؟ و چه خوب می‌شد که حتی ریز اسامی افرادی‌ را که وام‌های بانکی بالای صدمیلیارد تومان گرفته‌اند، اعلام عمومی می‌شد. همه این‌ها خوب است حتی اقدام اخیر وزارت ارشاد در مورد یارانه نشریات هم بسیاری از حقایق را برملا کرد. تمامی این اطلاع‌رسانی‌ها و شفاف‌ سازی‌ها خوب است و بهتر از آن هم این است که دولت جدید در مورد عملکرد خود هم چنین کند و جامعه را در رابطه با اقدامات و عملکرد خود تا ظهور دولت بعدی در انتظار نگذارد. اما همانطورکه گفته آمد، تمامی ضعف‌ها و اشتباهات گذشته البته نباید بهانه‌ای برای ضعف و یا کم کاری دولت برقرار و مستقر قرار گیرد و کار به جایی نرسد که دولت جدید به‌ جای ارائه کارنامه عملکردی خود صرفاً به عملکرد گذشته ارجاع دهد و از دولت قبل کد و آمار و فاکتور ارائه نماید. اینکه دولت کار بسیار سختی را پیش روی دارد جای انکار نیست، از ابتدا هم این را می‌دانست که کار بس سخت و دشواری را پیش روی دارد، اما حال باید با درک شرایط و با شجاعت و شهامت و جسارت کافی به دل خطر بزند و بدون ترس و واهمه و با ریسک‌پذیری بالا برای خروج کشور از شرایط رکود و انتظار و برای تدارک و مهندسی اقتصاد مقاومتی و اصلاح زیرساخت‌های اقتصاد مقاومتی، همه همت خویش را به کار گیرد.
قدر مسلم ارباب دولت به خوبی شرایط این روزهای کشور را می‌بینند. رکود به وضعیت نگران کننده‌ای رسیده است و بسیاری از واحد‌های تولیدی در معرض خطر قرار دارند. بانک‌ها هنوز که هنوز است هیچ خدمت بایسته‌ای به بخش صنعت و تولید ارائه نمی‌دهند. مشکل نقدینگی و کمبود اعتبارات مالی و سرمایه در گردش در بسیاری از واحد‌های تولیدی و صنعتی دیده می‌شود. بخش ساختمان که تا به حال به عنوان موتور محرکه بخش صنعت و اشتغال بخشی از بیکاری جامعه را سامان می‌داد همچنان به رکود خود ادامه می‌دهد و همه می‌دانیم صنعت ساختمان وقتی به رکود دچار شود ده‌ها صنعت وابسته به مسکن و ساخت و ساز با هزاران فرصت شغلی به خطر می‌افتند.
بخش کشاورزی با چالش‌های خاص خود روبروست و بخش عمده ارزش افزوده این بخش به‌ویژه در باغداری و تولید میوه و سبزی به جای اینکه نصیب تولید‌کننده شود در بخش واسطه‌گری و در چرخه توزیع به یغما می‌رود و به اقتصاد بخش کشاورزی و معیشت باغدار و کشاورز کمکی نمی‌رساند. همه این‌ها یک طرف ماجراست و طرف دیگر ماجرا حجم قابل توجه بخش دولتی و لزوم کوچک سازی این دولت و توجه ویژه به خصوصی سازی واقعی است. در این مورد نیز دولت هنوز اقدام شایسته و موثری صورت نداده است. دولت هر روز چاق‌تر می‌شود و هر روز عائله بیشتری پیدا می‌کند و خرجش بالا‌تر می‌رود. در دولت قبلی هم با وجود تمامی دستورالعمل‌ها و ابلاغیه‌ها و الزامات اسناد بالادستی بازهم متاسفانه از حجم این عائله کاسته نشده و خصوصی سازی واقعی اتفاق نیفتاده است. تا چند سال دیگر با توجه به کاهش درآمد‌های دولت، افزایش تعداد بازنشستگان و مستمری بگیران و سالمندی جمعیت، ‌پرداخت حقوق و مستمری به میلیون‌ها کارمند و بازنشسته چنان نفسی از بودجه می‌گیرد که اگر به خفقان نینجامد هنر کرده است! همه این‌ها نیازمند اقدام‌های اساسی و عملی است، دولت وقت کمی دارد، زیرا کارهای زیادی روی زمین مانده است. یکسال گذشت بهتر است از این به بعد با سرعت بیشتری حرکت کند. بهتر است برای عمل و تحقق هر آنچه که به عنوان وعده دولت تدبیر و امید مطرح کرده است، اهتمام بیشتری به خرج بدهد. فرصت خدمت محدود است. قدر لحظه لحظه‌اش را بدانیم و حتی ساعتی را از کف ندهیم. کارهای بسیاری بر زمین مانده است. وقت غیبت و حتی وقت درد دل نداریم!