iran-emrooz.net | Wed, 15.03.2006, 9:12
“دیگر خیلی دیر شده است”
محمد ارسی
از شیکاگو
.(JavaScript must be enabled to view this email address)
چهارشنبه ٢٤ اسفند ١٣٨٤
کوشش برای مخالفت و تظاهرات خیابانی علیه جنگ نتیجه‌یی نخواهد داد.
افشاگری علیه جورج بوش و یارانش، در خیابان‌های واشنگتن و لندن و برلین... شاید حضرات را بدنام‌تر کند ولی از حجم و وزن تدارکاتی که برای حمله به ایران دارد مهیا می‌شود نخواهد کاست.
ستیزه جویی با آمریکا شاید عطش مبارزان دست چپی را اندکی ارضاء کند ولی آن هم بازی خیابانی و همیشگی "رادیکال شیک‌هایی" خواهد بود که اینگونه وقایع را فرصتی برای ابراز رادیکالیسمِ شیک خود می‌دانند.
از همه بدتر، کارِ آنهایی است که از موضع حکومت اسلامی ایران بخواهند با آمریکا درگیر شوند و به خیال خویش افشاگری کنند. آن کار غیرمسئولانه حقانیت بیشتری به هواداران حمله‌ی نظامی خواهد داد. و نهایت این که هرگونه آمریکا ستیزی از هر موضعی برای جلوگیری از جنگ با جمهوری اسلامی ایران، خود بخشی از اجرای برنامه‌ی جنگ است. قسمتی از جنگ است. راه حل نیست بل بخشی از خود مسئله است و آنهایی که در واشنگتن و لندن... برنامه‌ی فروپاشی و تجزیه و تضعیف ایران را در دست دارند بی هیچ تردیدی، ازین نوع تظاهرات و فعالیت‌های رادیکال- شیک و ضد جنگ برای آماده کردن چشم و گوش "جامعه‌ی جهانی" برای دیدن و شنیدنِ صحنه و صدای فجایع جنگی آتی استقبال قلبی می‌کنند.
دیگر خیلی دیر شده و کار از کار گذشته است این داد و قال‌ها سر سوزنی ارزش استراتژیکی و ملی و بین‌المللی ندارد.
شما دوستانِِ صلح- دوست، رفقای "ضدامپریالیست"، هواداران حقوق بشر، دمکرات‌ها، ایرانیان ساده دل، و ایرانیانِ بسیار بسیار ایران- پرستی که نگران مام میهن و به قول خودتان اندیشناک وضع آریا بوم خویش‌اید! شما که امروز حس خطر کرده در تلاش و کوشش‌اید تا از فروپاشی ایران جلوگیری کنید، این کار و تقلاها را سال‌ها پیش، آن زمانی باید آغاز می‌کردید که میان جمهوری اسلامی ایران و ایالات متحده آمریکا در اثر سیاست‌های غیرمسئولانه و ضد ملیِ حکومت اسلامی، قهر و سوء ظن و دشمنی حاکم شده بود. زمانِ مناسب آن موقع بود که طرفین دعوا را برای مذاکره و بهبود روابط سیاسی دعوت به صلح و سازش می‌کردید. مثلا ٧- ٨ سال پیش که به همت اعضاء شورای آمریکایی‌ها و ایرانیان، Aic ، وزیر امور خارجه کلینتون، خانم آلبرایت از ملت ایران به سبب نقش آمریکا در کودتای ٢٨ مرداد و ضرر و زیان‌های دیگری که طی چند دهه به ایران زده شجاعانه عذرخواهی کرد. آن روز، با ارج‌گزاری به آن کوشش‌های دموکراتیک و میهن دوستانه Aic، برای بهبودسازی روابط تهران و واشنگتن شما هم صمیمانه باید می‌کوشیدید.
چهار سال پیش که چند صد تن از جمهوری‌خواهان روشن‌بین ایرانی با توجه به خواست ٩٠% مردم ایران، تهران و واشنگتن را به مذاکره‌ی بی‌قید و شرط و ایجاد ارتباط و دوستی دعوت کردند، آن روز باید می‌آمدید و کوشندگان راه آشتی ایران و آمریکا را یاری می‌رساندید.
اما، شما به راه دیگری رفتید.
"صلح- دوستان" معترض شدند که صلحِ ایرانِ تروریست پرور با آمریکای جنگ افروز چه معنایی دارد؟
ضد امپریالیست‌های انقلابی، فریاد زدند "دارید به آمریکای امپریالیست چشمک می‌زنید" زیرا کوشش برای بهبود روابط جمهوری اسلامی ایران و دولت آمریکا، خدمت به امپریالیسم و نوکری و زانو زدن در برابر سرمایه‌داری جهانی و واشنگتن است...
هواداران بسیار دانای حقوق بشر نیز گفتند که برای آغاز مذاکره میان تهران و واشنگتن باید موضوع رعایت حقوق بشر در ایران را قید کرد زیرا رعایت حقوق بشر در ایران مقدم بر ایجاد روابط دوستانه میان دو کشور است.
دمکرات‌های ساده اندیش مدعی شدند که آشتی ایران و آمریکا به روند دمکراسی سازی در ایران لطمه می‌زند یعنی از قهر میان دو کشور برای ایجاد دمکراسی باید سود برد.
ساده دل‌ها، ایرانی‌های ساده دل مدعی شدند و هستند که نباید مسایل موجود را جدی گرفت. خودشان از زیر رابطه دارند. اصلا حکومت اسلامی را خود آمریکا سرِ کار آورده.
یعنی دعوای دو کشور نوعی شوخی است برای گول زدن مردم ایران و منطقه‌ی خاورمیانه.
و عاقبت، ایران پرستانِ سخت ضد جمهوری اسلامی، حضرات حقاً چراغان کردند و از مخزن اسرار غیب سند آوردند که کوشندگان راه آشتی ایران و آمریکا، عامل و پول بگیر جمهوری اسلامی هستند و می‌خواهند با جلب دوستی آمریکا نظام ولایت فقیه را حفظ کنند...
پایان سخن
پایان حرف ما این است که، زمان، زمانی برای اندیشیدن است نه نالیدن از وضع ایران و ناله کردن از دست جنگ افروزان "پَر خویش" را در بن بست مرگبار کنونی ببینیم و یادمان باشد که بیشتر از حکومت اسلامی ایران، خود نیروی اپوزیسیون رژیم اسلامی بوده که از چپ و راست و میانه گرفته تا پهلوی‌چی‌ها و انواع سلطنت‌طلب‌ها، برای خراب تر و ویران کردن رابطه‌ی جمهوری اسلامی با دولت آمریکا با همه‌ی وجود خویش کوشیده‌اند و از هیچ اقدامی برای تعمیق هر چه بیشتر خصومت میان ابر قدرت آمریکا و حکومت اسلامی ایران دریغ نکرده‌اند...
اگر دلی برای دوست داشتن و چشمی برای دیدن داریم، در این روزهای مصیبت باری که می‌گذرانیم با قبولِ خطاهای پیشین خویش بکوشیم تا در حل ریشه‌یی مشکل ایران به سهم خویش مؤثر باشیم
همه‌ی درها شاید بسته نباشد.