پنجشنبه ۱۶ آبان ۱۳۹۲
بحران و نبردی که در زمینه «قانون بهداشت قابل دسترسی همگان» «Affordable care act» معروف به «اوباما کر» بوجود آمده است بنظر بسیاری از مفسرین از جهاتی بی شباهت به «مبارزات حقوق مساوی سیاهان» نیست.
در آنزمان نیز مقاومت گسترده ای از جانب ایالات جنوبی و سیاستمداران سفید پوست آن مناطق وجود داشت که با کمک دستگاههای تبلیغاتی، کوشیدند مانع از به اجرا در آمدن قوانین ضد تبعیض نژادی شوند.
برای مثال در ۱۹۵۴ که بنا بر رأی دادگاه عالی، تفکیک نژادی مدارس غیر قانونی اعلام شد، فرمانداران و قانون گذاران ایالات جنوبی اعلام کردند که مانع از اجرای رأی دادگاه عالی مبتنی بر مخلوط شدن نژاد سفید و سیاه در مدارس و اماکن عمومی خواهند شد. در حالیکه تمام قضات دادگاه عالی تبعیض نژادی را غیر قانونی اعلام کرده بودند.
امروز بنظر می رسد مخالفت همه جانبه ی جمهوریخواهان با اوباما کر اتخاذ همان روش های پیشین است. برای مثال نمایندگان جمهوریخواه مجلس ۴۲ بار برای لغو این قانون کوشیدند و به نتیجه نرسیدند.
نبرد واقعی در سطح ایالتی و محلی است.
اعتراض جمهوریخواهان این قانون را به دادگاه عالی برد و در ۲۰۱۲ بخش های بسیاری از طرف دادگاه تایید شد ولی بخشی که مربوط به گسترده شدن «مدیکید» بیمه افراد فقیر و کودکان است به عهده ی ایالت گذاشته شد. با این رأی دادگاه تمام فرمانداران و قانون گذاران ایالات جنوبی مانع از بهره گیری هزاران نفر افراد بدون بیمه و محتاج از این قانون جدید شدند.
امروز در سراسر ایالات جنوبی بیش از نیمی از افرادی که نمی توانند از این تسهیلات جدید استفاده کنند سیاهپوستان، لاتین ها و سایر اقلیت ها هستند. همچنانکه نیم قرن پیش عناصری کوشیدند مانع از پایان دادن به تبعیض نژادی شوند، امروز نیز این مقامات باصطلاح انتخاب شده از سوی مردم تمام کوشش خود را بخرج می دهند که به مرحله ی اجرا در آمدن قانون بهداشت عمومی با شکست مواجهه شود.
آمریکا تنها کشور صنعتی و ثروتمند است که مردم آن از داشتن بیمه ی بهداشت همگانی مانند آنچه در اروپا و کانادا وجود دارد محروم اند.
بطور سنتی کارمندان دولت و بخش خصوصی با پرداخت سهمیه ماهیانه ای از نوعی بیمه برخوردار بوده اند. افراد بازنشسته و بالاتر از ۶۵ سال از یکنوع بیمه ی دولتی بنام «میدی کر» می توانند استفاده کنند. این بیمه ها همه توسط شرکت های بزرگ و معدودی تأمین می شود.
ولی میلیونها نفر افراد فقیر، کودکان، جوانان و کسانیکه کار نیمه وقت دارند، بطور معمول فاقد بیمه ی بهداشتی هستند. مخارج بیمارستان، عمل های جراحی و آزمایشات پزشکی بسیار گران است. بعلاوه کسانیکه دارای بیماریهای مزمن بوده و یا به بیماری خطرناکی دچار شوند اگر بیمه نداشته باشند، خریداری بیمه تقریباً غیر ممکن بوده است.
باینگونه بسیاری از این افرادی که هیچ نوع بیمه ای ندارند، برای هر نوع بیماری کوچک و یا مهمی از سرماخوردگی گرفته تا حمله ی قلبی باید به اورژانس بیمارستان مراجعه کنند. اورژانس صرفنظر از وضعیت مالی مریض معمولاً باید آنها را مورد معالجه قرار دهد. مخارج پزشکی این بخش از جمعیت در نهایت از جیب مالیات دهندگان پرداخت می شود. این درست مشکی است که «اوباما» کوشید با قانون جدید راه حلی برای آن پیدا کند.
این قانون از مهمترین موفقیت های اوباما بحساب می آید که در دو سال اول ریاست جمهوریش یعنی زمانیکه اکثریت مجلس و سنا با دموکرات ها بود با رأی آنها بتصویب رسید. هیچ یک از جمهوریخواهان رأی مثبت ندادند. در حقیقت یکی از دلایل بوجود آمدن حزب معروف به «چای» تصویب این قانون بود.
قانون «اوباما کر» پیچیده بوده و مفاد آن وسیع است. مخالفت ها و اطلاعات نادرستی که در این زمینه پخش شده است به پیچیده بودن آن افزوده است.
«اوباماکر» با گذشتن از هفت خوان رستم بالاخره از اول اکتبر عملاً شروع بکار کرد، قرار بر این بود که «وب سایت» دولتی اطلاعات لازم را در اختیار مردم گذاشته و به آنها کمک کند که از بازار اینترنتی مناسب ترین بیمه بهداشتی را بخرند. متأسفانه این سایت با اشکالات بسیاری روبرو شد و در حالیکه انتظار می رفت هر روز ۳۰ هزار نفر یا بیشتر نامنویسی کرده و بیمه بخرند این تعداد به چند صد نفر در روز تقلیل یافت.
ظاهراً یکی از مشکلات «وب سایت» برنامه ریزی آن بوده و مدتی زمان لازم است تا این اشکالات برطرف شده و کاملاً قابل استفاده باشد.
«اوباما کر» که از ابتدا تبدیل بیک موضوع سیاسی و ایده ئولوژیکی شد، همچنان مورد اختلاف و کشمکش بین دو حزب در کنگره و بویژه ایالات جنوبی است.
اوباما کر چیست؟
«اوباما کر» بر این اساس بنا شده است که جوانان سالم تشویق شوند بیمه بهداشتی بخرند. تخمین زده می شود که حدود ۷ تا ۸ میلیون افراد سالم تا پایان سال ۲۰۱۴ از بیمه هایی که در بازار است خریداری کنند. درآمدی که از این راه بدست می آید کافی خواهد بود که بتوان ۴۸ میلیون نفری را که بدون بیمه هستند با قیمت بسیار کم و با کمک های دولتی دارای بیمه بهداشتی کرد. در حقیقت اوباما کر بدون شرکت جوانان سالم که حاضر شوند بیمه خریداری کنند موفقیتی نخواهد داشت. در حقیقت امید بر این بود که جوانان یک سوم از شرکت کنندگان در این برنامه وسیع را تشکیل دهند. در حالیکه امروز و در آغاز کار افراد مسن و بیمار علاقه بیشتری برای پیوستن باین بیمه از خود نشان داده ند.
بخش مهمی از نحوه ی کاربرد اوباماکر معاوضه کردن «Exchange» نامیده می شود. باین معنی که از اول اکتبر ۲۰۱۳ تا ۳۱ مارچ ۲۰۱۴ مردم می توانند از بازاری که در «وب سایت» بوجود آمده است و از راه تلفن و یا حضوری بیمه ای را که ارزان تر و مناسبتر است انتخاب کرده و خریداری کنند.
هدف اینست که تا پایان مارچ ۲۰۱۴ هیچ آمریکایی بدون بیمه نباشد.. چنانچه کسانی بیمه بهداشتی نداشته باشند باید جریمه ای بپردازند. این بخش از قانون که بویژه با مخالفت شدید جمهوریخواهان روبروست با توجه به اشکالات در «وب سایت» شاید تاریخ پایان آن تمدید شود.
بیمه هایی که در بازار «مبادلات» «Exchange» خریداری می شوند مهمترین تفاوت آن با بیمه های موجود اینست که شرکت های بیمه دیگر نمی توانند بدلیل سابقه بیماری کسی را از داشتن بیمه محروم کنند حتا اگر این بیماری خطرناکی مانند سرطان باشد.
همچنین شرکت های بیمه باید خدمات بیمارستانی، زایمان و بیماری های مزمن را هم ارائه دهند.
در پاسخ این پرسش که چه کسانی می توانند از این خدمات بهداشتی استفاده کنند اینست: هر کسی که بیمه از طریق شغل و کارش ندارد و تمام کسانیکه نمی توانند از بیمه های دولتی فعلی مانند «مدی کر» و «مدی کید» استفاده کنند.
بر اساس قانون اوباماکر درجات متفاوت بیمه وجود دارد که به «بُرنز» «نقره» «طلا» و «پلاتین» تقسیم می شود. بیمه های «برنز» ارزان ترین است ولی مخارجی که شخص بیمه شده باید به پردازد بیشتر است. بیمه های گران تر طبیتعاً مزایای یشتری دارد.
اگر چه وضعیت پزشکی شخص به قیمت بیمه نمی افزاید ولی هر چه سن بیشتر باشد بیمه گران تر است.
از عوامل دیگر محل سکونت است. در برخی از ایالات بیمه ای که از بازار مبادلات «Exchange» خریداری می شود چون شامل کمک های دولتی نیز می شود می تواند حتا کمتر از ۱۰۰ دلار در ماه باشد. ولی ایالاتی که بدلیل مخالفت با«اوباماکر» آنرا نپذیرفته اند مانند تکزاس و بسیاری از ایالات جنوبی، ساکنان آن نمی توانند از کمک های دولتی در خرید این بیمه ها استفاده کنند.
درآمد سالیانه نیز عامل دیگری است. کسانی که در سال در حدود ۴۸ هزار دلار درآمد دارند و یا خانواده های چهار نفره که مجموع درآمد آنها به ۹۵ هزار دلار در سال می رسد می توانند از این سوبسید ها استفاده کنند.
کسانیکه کمتر از ۲۸ هزار دلار در سال درآمد دارند، هر نوع بیمه ای که خریداری کنند مخارج اضافی آنرا دولت پرداخت می کند.
باین گونه می بینیم هدف این بوده است که همه ی مردم آمریکا بتوانند بیمه بهداشتی داشته باشند ولی ظاهراً قولی که رئیس جمهور داده بود مبنی بر اینکه (اگر بیمه های خود را دوست دارید و از آن راضی هستید می توانید آنرا نگه دارید) برای حدود ۹۷ در صد از مردم این ادعا درست است ولی بر اساس آخرین آمارها، حدود ۳ در صد از مردم بیمه ی فعلی خود را از دست می دهند. ولی می توانند از بیمه های مشابه خریداری کنند.
واقعیت اینست که قانون جدید تغییرات مهمی در نحوه ی کار شرکت های بیمه بوجود می آورد و در نتیجه می تواند در زندگی ۱۶۵ میلیون آمریکایی که توسط این شرکت ها بیمه هستند بنحوی تأثیر گذار باشد. زیرا قانون «اوباماکر» تمام شرکت های بیمه را مجبور می کند که پوشش بیشتری به بیمه شدگان بدهند، از جمله خدمات پزشکی دوران حاملگی، زایمان و همچنین خدمات ویژه بیماران روانی. شرکت های بیمه نیز در مقابل حق بیمه را در حدود ۳ درصد افزایش داده اند که این مخارج بیشتر را تأمین کنند.
کارشناسان معتقدند که دست کم ۱۵ میلیون آمریکایی خودشان بیمه های شخصی خود را تغییر داده و از شرکت های بیمه ای که در بازار دولتی «اوباما کر» وجود دارد بیمه خریداری خواهند کرد، زیرا این شرکت ها خدمات بیشتری را ارائه خواهند داد.
از مسائلی که در هفته ها و شاید ماههای آینده به پیچیدگی و آشفتگی اجرای قانون جدید می افزاید، این واقعیت است که هم شرکت های بیمه باید در نحوه ی کار خود تغییراتی بدهند و هم بیمه شدگان بتوانند با صبر و شناخت بیشتر به ارزیابی بیمه های خود بپردازند.
شرکت های بیمه ی بزرگ و شناخته شده که در برنامه اوباما کرد وارد شده اند، مشتریان بیشتری خواهند داشت. و بگفته ی مفسرین آنها نیز باید پرسنل کافی و آگاه داشته باشند که بتوانند پاسخگوی نیازهای این بازار جدید باشند. تغییر چه در زندگی شخصی و چه در سیاست ها و قوانین دولتی هیچگاه ساده، خالی از اشکال و به سرعت قابل پذیرش نیست. «اوباما کر» فراز و نشیب های بسیاری دیده است و تنها گذشت زمان و همکاری ایالات، شرکت های بیمه و مردم می تواند در نهایت در شکست و یا موفقیت آن مؤثر باشند.
«جنگ با افراد فقیر»
«پال کروگمن» «Paul Krugman» در مقاله ای در «نیویورک تایمز» می نویسد، فرماندار جمهوریخواه ایالت «اوهایو» اخیرا اقدامات بی سابقه ای انجام داده است. ابتدا در مخالفت با قانونگذاران ایالت که عضو حزب وی هستند قبول کرد که برنامه دولتی گسترش «مدی کید» که یکی از مهمترین بخش های «اوباما کر» است را در این ایالت باجرا در آورد.
سپس در دفاع از این تصمیم، جمهوریخواهان را مورد انتقاد قرار داد و گفت: «من نگران این واقعیت هستم که بنظر می رسد جنگی علیه افراد فقیر آغاز شده است و اینکه اگر کسی فقیر است در عین حال بی مسئولیت و تنبل است» در حقیقت فرماندار «اوهایو» اولین فردی نیست که باین جمع بندی رسیده باشد. ولی اینکه این سخن از جانب یک جمهوریخواه، کسی که بعنوان یک کنسرواتیو واقعی شناخته شده بود، نشان می دهد که دشمنی جمهوریخواهان نسبت به افراد فقیر و نگون بخت اکنون بحدی رسیده است که تنها اگر چشم ها را ببندیم قادر بدیدن این واقعیت نیستیم.
پرسش مهم اینست که چرا؟ ولی ابتدا بگذارید در مورد اینکه چه چیزی راست افراطی را آزار می دهد صحبت کنم.
من هنوز می بینم صاحب نظرانی هستند که ادعا می کنند جنبش «حزب چای» بدلیل نگرانی از کسر بودجه آمریکاست. این بی شک یک توهم است. اگر به مفسران دست راستی مانند «راش لیمبا» که در وسائل ارتباط جمعی هر روز سخنوری می کند توجه کنید، صحبتها همه در زمینه اینست که چگونه دولت اوباما به افراد تنبل و نالایق پاداش می دهد و باین بازنده ها کمک می کند که خانه هایشان را بانک تصاحب نکند.
رهبران جمهوریخواه نیز می کوشند که به مردم فقیر هر چه کمتر کمک شود. همچنانکه نماینده ی مجلس و رئیس کمیته ی بودجه آقای «پال رایان» می گوید که آنچه معروف به «تور امنیتی» «Safety Net» است تبدیل به «ننویی» شده که بدن های قادر و مردمی را که عادت بیک زندگی زالویی دارند در راحتی نگه می دارد.
باین دلیل آقای «پال رایان» در بودجه ی پیشنهادی خود، برنامه هایی مانند کوپن های غذایی «Food Stamp» و مدی کید را کم کرده است.
این خصومت در حد شگفت انگیزی نشان داده شده است. زیرا ایالات بسیاری که توسط جمهویخواهان اداره می شوند همگی برنامه «گسترش مید کید» قانون «اوباماکر» را نپذیرفته اند.
در نظر داشته باشیم که دولت فدرال برای این برنامه ها بودجه ی معینی در نظر گرفته و در نهایت این کمک های مالی دولتی برای بیمارستان ها، دکتر ها و کلینیک های پزشکی است که افراد فقیر و کم درآمد را معالجه خواهند کرد و تأثیر مثبتی در رشد اقتصادی این ایالات خواهد داشت. ولی ایالاتی که جمهوریخواهان در رأس کار هستند حاضرند اقتصاد خود را فدای ایدئولوژی کرده و مانع از دسترسی مردم فقیر به بیمه بهداشتی شوند.
البته جمهوریخواهان همیشه چنین نبودند. باز گردیم به ۱۹۳۶ وقتی که مردی بنام «اِلف لندون» کاندیدای ریاست جمهوری شد. اگر چه نظر انتقادی نسبت به دولت فدرال داشت ولی گفت: «در این شرایط بحران و رکود اقتصادی، مشکل تنها بازیابی اقتصادی نیست، بلکه رسیدگی به وضع بیکاران تا زمانی که اقتصاد بهبود یابد و کمک به آنان یک وظیفه است و این تعهد حزب ماست که چنین وظیفه ای هرگز چشم پوشی نشود».
«پال کروک مَن» اضافه می کند: «می توانید تصور کنید یک نماینده جمهوریخواه امروز این چنین سخن گوید؟ نه در حزبی که متعهد به این نظریه است که مردم بیکار در راحتی زندگی می کنند و از بیمه ی بیکاری و اعانه های دولتی بهره می گیرند و هیچ نوع انگیزه ای برای کار کردن ندارند.
بنابر این پرسش دیگر اینست که چرا چنین می اندیشند؟
جامعه شناس بنام «دانیل لیتل» Daniel LIttle در مقاله ای اخیراً نظر می دهد که این مربوط به ایدئولوژی ویژه ای است که می گوید اگر بازار معاملات و بورس وضعیت خوبی دارد، پس مردمی که فقیر هستند، لیافت آنها فقر است. «دانیل لیتل» همچنین اضافه می کند: «لکه ای که پاک نمی شود، نژاد است». در یکی از تحقیقات اخیر که از گروه های اخیر جمهوریخواه بعمل آمده است، چنین نتیجه گیری شده است. کسانی که پایه اصلی حزب هستند سفید پوستانی می باشند که خود را در کشوریی که اقلیت ها رو به افزایش اند در خطر می بینند.
آنها با برنامه های اجتماعی و دولتی که به این اقلیت ها کمک می کند، مخالف اند و معتقدند که این برنامه ها منجر به زیاد تر شدن جمعیت غیر سفید شده و آنها به حزب دموکرات می پیوندند.
به اینگونه می بینیم واقعیت اینست که برنامه ی گسترش مدی کید در اوباما کر بویژه در ایالاتی که آنرا نپذیرفته اند غالباً به سیاهان و سایر اقلیت های فقیر کمک خواهد کرد.
بنا براین نتیجه می گیریم که جنگ علیه افراد فقیر واقعیتی است که با مشکلات رکود اقتصادی افزایش یافته است و این جنگ هم اکنون یک موضوع مرکزی و تعیین کنده در سیاست داخلی آمریکاست.