جنبش تحریم انتخابات!

متن سخنرانی در کنفرانس شورای دموکراسی‌خواهان ایران

قصد دارم چهار موضوع را با شما عزیزان در میان بگذارم، و تلاش می‌کنم موضوعات با توجه به شرایط ‏حساس این روزها مرتبط باشند:‏

۱.‏ امروز در کجا ایستاده‌ایم؟
‏۲.‏ انتخابات ریاست جمهوری آتی چه تاثیری در شرایط کنونی کشور خواهد داشت؟ ‏
‏۳.‏ نقش زنان بویژه در شرایط کنونی چیست؟ ‏
۴.‏ موانع کدام است و راه‌حل‌ها چیست؟ ‏

رای دادن حق و وظیفه هر شهروندی با هدف ایجاد تغییرات در جامعه است، حق رای یعنی یک عمل ‏فردی برای مشارکت در تعیین مسیر پیش رو برای ساختن آینده‌ای بهتر، اما در نظام‌های استبدادی و ‏غیر دموکراتیک، چنین مشارکتی می‌تواند علیه خواستها و منافع بنیادی جامعه و کشور مورد سوء ‏استفاده قرار گیرد. کسانی مثل بشار اسد در انتخابات اخیر با اعلان آرا ۹۵ در صدی، و یا صدام حسین ‏در زمان حکومت خود با اعلان آرای ۹۹ در صدی، برای مشروعیت بخشیدن به قدرت خود در داخل و ‏خارج از اهرم انتخابات استفاده کردند. به همین دلیل هم هست که رهبران جمهوری اسلامی بارها به ‏اهمیت مشارکت مردم در انتخابات مهندسی شده و نمایشی اشاره داشته‌اند. علی خامنه‌ای هر رایی ‏را مشت محکمی بر دهان دشمنان کشور دانسته و آن را رای به جمهوری اسلامی می‌شمارد. اما بیش ‏از چهار دهه فجایع پی‌درپی در امر کشور داری توسط نظام حاکم، اکثریت بزرگ مردم به درستی به ‏نقطه ترک نمایشات انتخاباتی و رد ادعاهای رهبران همه فرقه‌های جمهوری اسلامی رسیده‌اند و ‏اعتراض به نمایش انتخاباتی ریاست جمهوری، در حال تبدیل شدن به جنبشی فراگیر و سراسری برای ‏تحریم آن تبدیل شده است. بنا براین هم مخالفین و هم موافقین نظام به اهمیت و ارزش رای مردم ‏واقف هستند. یک بار دیگر بعد از جنبش سال ۱۳۸۸، فرصتی ایجاد شده تا به بازخوانی جدیدی از رای ‏مردم بپردازیم. نکته مهم اینست که رای دادن یا ندادن تبدیل به یک عمل سیاسی شده است، اما این ‏بار این سوال مطرح است که میزان شرکت یا عدم شرکت مردم، به چه پیامدهایی منجر خواهد شد؟ ‏چقدر ارزش رای ندادن به اندازه رای دادن در جامعه ما جا افتاده است؟ آیا شرکت یا عدم شرکت در ‏انتخابات نمایشی و مهندسی شده نظام اقتدارگرای جمهوری اسلامی اصلا مهم است؟ یا باید چاره‌ای ‏دیگر اندیشید؟

چهار دهه گذشته نشان داده است که انتخابات هرگز به رشد و توسعه کشور کمک نکرده است، و ‏مکانیزمی برای تحقق وعده‌های داده شده نبوده است، بر عکس، ما به اینجا رسیده ایم که رهبر نظام ‏تصمیم گرفته است از انتخابات برای تثبیت مرحله دوم انقلاب اسلامی و خالص سازی حکومت شیعی ‏خود استفاده کند. بدین ترتیب مثلث داعش، طالبان و خامنه‌ای تکمیل می‌گردد. ابراهیم ریسی برای ‏اجرای این سناریو، در نظر گرفته می‌شود تا با شیوه‌های ایجاد رعب و وحشت و سرکوب، آرزوی خامنه‌ای را به مرحله اجرا در آورد. در این راستا هست که نهاد آموزشی در ایران تبدیل به حوزه خواهد شد، ‏در اختیار گرفتن مهد کودک‌ها، تعطیلی دانشگاه‌ها و فرستادن ۲۰ هزار طلبه سرباز برای شستشویی ‏مغزی جوانان به مدارس آغاز شده است. کنار گذاشتن ظریف و روحانی در مذاکرات وین، حذف ‏اصلاح‌طلبان در انتخابات ریاست جمهوری و یک دست کردن مجلس، زمینه ایجاد یک حکومت شیعی ‏متمرکزتر را برای پیاده کردن نیات ولی فقیه فراهم کرده است. تاسف اینجاست زمانی که عده‌ای از ‏روشنفکران وطنی، شرکت در انتخابات مهندسی شده و غیر آزاد را، مسیر ناگزیر کشور به سوی ‏اصلاح امور و دموکراسی معرفی می‌کنند، نظام جمهوری اسلامی را به بهترین شکل ممکن، در مسیر ‏رسیدن به اهداف آن یاری می‌رسانند.‏

چرا تاکتیک تحریم انتخابات ضروری است؟ در شرایط کنونی، اکثر مردم ایران با قاطعیت و شجاعت به ‏دلایل مختلف در انتخابات مهندسی شده شرکت نخواهند کرد، اما مهمترین دلیل ما، نه به جمهوری ‏اسلامی است، پذیرش دعوت مادران دادخواه است که هزاران نفر از جوانان خود را در طول حکومت ‏اسلامی و این اواخر در دیماه ۹۶ و آبان ۹۸ و بعد از آن تا به امروز از دست داده‌اند، حمایت از خانواده‌های مقتولین هواپیمای اکرایینی است که توسط سپاه در خون خود غلتیدند. از دست دادن مشروعیت ‏نظام ازمنظر جهانی است که همیشه به عنوان یک اهرم فشار برای سکوت ایرانیان در خارج از کشور ‏از طرف دول دیگر، استفاده شده است. همانقدر که رای دادن می‌تواند موثر باشد، عمل تحریم ‏انتخابات نیز تاثیرات خود را خواهد گذاشت.‏

‏ حالا به نیروهایی که می‌توانند تاثیر بیشتری در تحریم انتخابات بگذارند می‌پردازم، معتقدم که نقش ‏جوانان و زنان در این شرایط می‌تواند بسیار مهم باشد. جمعیت جوان ایران دارای خصوصیاتی متفاوت ‏است، آنها با ویژگی آشنایی به تکنولوژی و شبکه‌های اجتماعی در ارتباط با دنیای باز و آزادی هستند ‏که کاملا متفاوت با دنیای بسته و بی آینده اطراف خود می‌باشد. شجاعت و تمایلات غیر دینی آنان، می‌تواند به عنوان عناصری مهم برای ایجاد تغییر در جامعه بشمار آورد به دلیل اینکه جمعیت جوان ‏بیکار و بی آینده، چیزی بیشتر برای از دست دادن ندارد. باید گفت گروههای اتنیکی به علت ستم ‏مضاعف چندین دهه، می‌توانند نقش جدی در پروسه دموکراسی خواهی و تمرکز زدایی برای ایجاد یک ‏ساختار سیاسی عادلانه و مردمی ایفا کنند.

نقش زنان بویژه در شرایط کنونی چیست؟ زنان که نصف جمعیت کشور را تشکیل می‌دهند، در هر ‏گوشه‌ای از ایران، می‌توانند به عنوان نیروی اصلی تغییرات پایدار محسوب شوند؛ نابرابری جنسیتی در ‏جمهوری اسلامی محرک زنان برای مبارزه برابری خواهی بوده و جنبش زنان نیز به موتور حرکت جنبش ‏دموکراسی خواهی در ایران تبدیل شده است. این واقعیت را نباید نادیده گرفت که رهایی کشور از ‏سیطره مافیای سپاه و بیت رهبری و نیل به دموکراسی و جامعه بدون تبعیض و حکومتی غیر متمرکز، ‏بدون همکاری زنان ایران امکانپذیر نخواهد بود.

چه باید کرد؟ شواهد نشان می‌دهد که نیرویی وسیع مردمی، روز ۲۸ خرداد ۱۴۰۰ پای صندوقهای رای ‏حاضر نخواهند شد، آنها حتی به رای سفید و باطله هم فکر نمی‌ کنند. بنابر این کاملا روشن است که ‏شرکت در انتخابات، در خدمت دوام و ثبات رژیم اسلامی و مشروعیت بخشیدن به اَنست. کسانیکه با ‏سیستم ترور وسرکوب و تبعیضات دینی، نژادی، ملیتی، جنسی و جنسیتی مخالفند، کسانیکه شکنجه و ‏اعدام را در شان انسان نمی‌دانند، افرادی که جقوق زنان و مردان را در مقابل قانون برابر می‌دانند، بپای ‏صندوق رای نخواهند رفت، زیرا نمی‌ خواهند استمرار حکومت شیعی مورد نظر رهبر نظام را در ‏قاموسی فاجعه بارتر از گذشته ببینند. عدم شرکت در انتخابات موجب از دست رفتن بیشتر مشروعیت ‏نظام در داخل و منطقه و انظار جهانیان، برای ادامه حیات آن خواهد بود. ‏

به این مسئله واقف هستیم که رژیم در تلاش برای پیشبردن برنامه خود است و حتی اگر موفق شود و ‏کشورهای غربی در کنار روسیه و چین به استمرار حیات آن کمک کنند، این به معنای دست کشیدن ‏مردم از مطالبات خود نخواهد بود، بعد از تحریم انتخابات مهندسی شده، میزان مطالبه گری آنان ‏افزایش خواهد یافت؛ اشتغال، مسکن، بهداشت، آموزش، عدم مدیریت کرونا و بعد خواست‌های ‏دیگری نیز مطرح خواهد شد. حاکمیت ناتوان و درمانده، عاجز از مدیریت و پاسخگویی است و این ‏باعث خواهد شد که مردم “خیابان” را برای طرح خواستهای خود انتخاب کنند. گرچه همه می‌دانیم ‏نیروهای سرکوبگر در هر کوچه و برزنی، پرسه می‌زنند ولی قدرت آنان بسی کمتر از قدرت یک پارچه ‏اعتراضات مردمی است.‏

تا به امروز، امیدبه تغییرات ساختاری در این حکومت، بیهوده بوده است، اما در عین حال اپوزیسیون ‏نیز در مجموع خود، دچار یک بن بست در باز کردن راه پیش رو، به سوی یک اتحاد همگانی در گذر از ‏وضع موجود بوده است. آیا تحریم همگانی انتخابات می‌تواند اپوریسیون و بطور کلی کشور ما را از ‏یک بن بست طولانی مدت بدر آورد و آغازی امید بخش برای گرد آوری نیروی ضرور در گذر از ‏جمهوری اسلامی شود؟ تحریم انتخابات ریاست جمهوری، می‌تواند شانس آن را داشته باشد که چنین ‏آغازی را به ثبت برساند.‏

تجربه بیش از چهار دهه حکومت ویرانگر دینی هیچ تردیدی در صحت این نظر باقی نگذاشته است که ‏تنها راه باقیمانده برای نجات کشور، تغییر بنیادین ساختار سیاسی حاکم است، همانگونه که در یک ‏فراخوان نانوشته همگانی، کارزار تحریم انتخابات شکل گرفته، چرا چنین بر آمدی نتواند بر بستر گذر از ‏نظام موجود به حیات خود ادامه دهد؟

ناهید حسینی
‎۰۵/۰۶/۲۰۲۱‎