بازداشت اهانت‌کنندگان به رئیس جمهور ضدآزادی است!
علی کشتگر
 |
عده‌ای از وابستگان به اطلاعات سپاه که مدتهاست در خبرگزاری فارس لباس روزنامه‌نگاری به تن کرده‌اند، در روز «قدس» علیه رئیس جمهور شعارهای توهین آمیز سر داده‌اند.
آیا می‌شود آنان را به صرف این کار بازداشت کرد؟ چرا دکتر مصدق پس از رسیدن به مقام نخست وزیری به مسئوولان وقت شهربانی کل کشور نوشت که هیچ کس نباید بخاطر توهین و دشنام به شخص این جانب بازداشت شود؟
او رهبر آزاده و آزادیخواهی بود که می‌دانست پاسداری از جریان دائم انتقاد از قدرت که از اصول مسلم آزادی و لازمه توسعه سیاسی، فرهنگی و اقتصادی است، هزینه‌های خاص خود را دارد که باید با گشاده دستی تمام پذیرای آن بود.
مرزهای میان انتقاد صریح و قاطع و اهانت و تهمت در برخی موارد بر هم منطبق می‌شوند. به همین دلیل در نظام‌های دموکراتیک نمی‌شود تظاهرکنندگان علیه قدرت‌ها و دولتها را به دلیل سخنان توهین‌آمیز به زندان افکند. در این گونه نظام‌ها جرم دشنام و توهین زندان نیست. حداکثر در حد جرائم ناچیز نقدی و یا یکی دو روز زندان قابل خرید است.
برعکس در دیکتاتوری‌ها روزنامه‌نگار و یا شهروند عادی را به دلیل انتقادات منطقی و به جا علیه نهادهای قدرت به اتهام اهانت به زندان می‌افکنند. در ایران رسم بر این است که روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی مخالف و منتقد ولایت فقیه و نهادهای انتصابی را به آسانی به جرم اهانت به زندان می‌اندازند، اما دستگاههای قضایی و انتصابی که همگی تحت امر ولایت مطلقه فقیه عمل می‌کنند نسبت به اهانت‌کنندگان به مقامات انتخابی با اغماض توام با همراهی و حمایت برخورد می‌کنند.
دموکراسی‌خواهان که قاعدتا از آزادی بی‌قید و شرط انتقاد دفاع می‌کنند و مخالف سرکوب و زندان منتقدان قدرت هستند، نمی‌توانند مثل حامیان استبداد با جریان نقد و انتقاد یک بام و دو هوا برخورد کنند.
روحانی و حامیان وی نیز اگر موافق فضای باز و آزادی انتقاداند نمی‌توانند خواهان بازداشت کسانی باشند که به رئیس جمهور اهانت کرده‌اند. اتفاقا این حادثه می‌تواند برای روحانی یک فرصت در دفاع از فضای باز و زیر فشار قرار دادن دستگاههای سرکوب باشد، بشرط آن که وی علنا اعلام کند که او هیچ شکایتی از اهانت کنندگان ندارد و با بازداشت آنان مخالف است. و اساسا اغماض نسبت به این گونه حوادث بهای پاسداری از فضای باز است. در این صورت است که او می‌تواند به شکل حق به جانب از سرکوب مطبوعات و فعالان سیاسی مخالف خود و همه آنهایی که به اتهام توهین به رهبر زندانی می‌شوند انتقاد کند.
طرفداری از بازداشت اهانت‌کنندگان به روحانی دامی است که نهادهای نظامی و امنیتی برای روحانی و طرفداران وی گسترده‌اند تا بتوانند دست بازتری در مسدود کردن فضای جامعه و گسترش سرکوب پیدا کنند. قربانیان اصلی سرکوب همواره طرفداران دموکراسی هستند. حمایت و یا سکوت روحانی و حامیان او در مورد بازداشت اهانت‌کنندگان به وی دست آنان را در دفاع از قربانیان واقعی سرکوب در پوست گردو می‌گذارد. برعکس مخالفت صریح آنان گامی محسوس در خلع سلاح سرکوبگران و محدود کردن دامنه مانور آنان علیه گسترش فضای باز خواهد بود.
■ جناب آقای کشتگر
چنین می‌نماید که دوری از ایران و زندگی آرام در جایی که نه گروههای فشار با شما کاری دارند و نه اطلاعات سپاه پاسداران، از شما انسانی کاتولیکتر از پاپ ساخته، و بیش از آنچه بایسته است به دموکراسی میان تهی غرب دلبسته‌اید. در یکی دو سال گذشته، من هیچ خشم و خروشی از شما در رسانه‌های همگانی در واکنش به زندانی و یا کشته شدن دموکراسی‌خواهان ایرانی ندیده‌ام. اکنون نمی‌دانم چه شده است که دستگیری شاید مصلحتی یکی دو نفر از وابستگان به سپاه و نیروهای فشار برای یکی دو ساعت، شما را چنین آشفته کرده است.
شما در همین نوشته خود نوشته‌اید: «.... در ایران رسم بر این است که روزنامه‌نگاران و فعالان سیاسی مخالف و منتقد ولایت فقیه و نهادهای انتصابی را به آسانی به جرم اهانت به زندان می‌اندازند، اما دستگاههای قضایی و انتصابی که همگی تحت امر ولایت مطلقه فقیه عمل می‌کنند نسبت به اهانت‌کنندگان به مقامات انتخابی با اغماض توام با همراهی و حمایت برخورد می‌کنند.»
جناب کشتگر، می‌بینم که شما هم از این «اغماض» نه دربرابر دستگیری مردم که در برابر دستگیری وابستگان به گروههای فشار پشتیبانی می‌کنید. مصدق را خدا بیامرزد و این روزها دیگر این یادآوری‌ها گره از کار بسته کسی نمی‌گشاید. اکنون دیگر شاید به مصدق هم نتوان همچون آدمی مقدس نگریست و شاید بتوان گفت در جاهایی دست روی دست گذاشتن و اداهای به ظاهر دموکراتیک او، راه را برای کودتا هموار ساخت. هرچه هست، شما نگران نباشید توهین کنندگان به روحانی را که دشمن اصلی دموکراسی هستند، هیچ خطری تهدید نمی‌کند و اگر هم دستگیر شوند هیچیک از پایه‌های دموکراسی رؤیایی شما فرو نخواهد ریخت.
اکنون خود روحانی و پشتیبانان او زیر تیغ هستند، و دست کم من در جایی نخوانده‌ام که روحانی از آنها شکایت کرده باشند. اگر شما در جایی «آزادی بی‌قید و شرط» در انتقاد از دولتها دیدید، سلام مرا هم به آن برسانید.
بهرام خراسانی / هشتم تیرماه ۱۳۹۶
