فرشته حسینی؛ هنرمند افغانتبار ساکن ایران:
امروز صبح وقتی خواهر کوچکم نتوانست در مدرسهی آنلاین شرکت کند، مادرم متوجه میشود که سیمکارتش مشکلی برایش پیش آمده، به مخابرات میرود و مشکل را میگوید و طبق معمول به مادرم میگویند “صاحاب سیمکارت باید بیاد!”
حالا این صاحابِ سیمکارت یک فردی بوده که قادر به خرید سیم کارت بوده و برای مادرم زمانی سیمکارت خریداری کرده، چون مادر من خودش نمیتواند سیمکارت بخرد برای اینکه مدارک اقامتیاش “کارت آمایش” است.
و حالا در دسترس نیست این صاحاب سیم کارت!
کارت آمایش کارتیست که افغانستانیهایی که به صورت “قانونی” تاکید میکنم “قانونی” در ایران زندگی میکنند، دارند.
پس مشکل سیمکارت مادرم را حل نمیکنند و به او سیم کارت جدیدی هم نمیفروشند. مادرم با من تماس گرفت و گفت “امروز روز خیلی بدی داشتم، زهرا نتوانست درس یاد بگیرد و همهی امروز را گریه کرد. گفت من هم امروز در مخابرات گریه کردم چون هیچ کار دیگری نتوانستم بکنم!
آقا یا خانم مسئول! خانوادهی من، مادر من، به صورت کاملا “قانونی” و با مدارکی که خود شما هر سال برای تمدیدش مبالغ نه چندان کمی را دریافت میکنید در این کشور زندگی میکنند!
پس چرا حق خرید سیمکارت ندارند؟