دوستانی که اندازه نگه نمی‌دارند! / احمد زیدآبادی

من واقعاً اکراه دارم که بخواهم با دوستانی که سال‌ها با آنها دمخور بوده و از صمیم قلب دوست‌شان دارم، وارد بگو- مگوهای سیاسی شوم، ولی نمی‌دانم آنها روی چه حساب و کتابی به ادامۀ بگو-مگوها علاقۀ زایدالوصفی نشان می‌دهند!

به هر حال برای یک بار هم شده لازم است با این دوستان سنگ‌هایم را وابِکنم تا بلکه این ماجرا پایان یابد.

دوستانی مانند علی افشاری و عمار ملکی ظاهراً از وقتی که به خارج از کشور تشریف برده‌اند، امثال مرا نه به عنوان انسان‌هایی صاحب عقل و اختیار و فکر، بلکه به منزلۀ جسم یا جسدی می‌نگرند که فقط زندان رفتن و یا مرگش به کار آنها می‌آید تا احتمالاً سوژۀ مناسبی برای فعالیت‌های مورد علاقۀ آنان در خارج از کشور شود!

من متأسفانه یا خوشبختانه آنقدر سودای نام و شهرت و افتخار ندارم که به منظور و هدفی سوای آنچه به نفعِ سرنوشت کلان کشور می‌دانم،  دست به کاری بزنم و یا ماجرایی به پا کنم. به عبارت دیگر، طبق دانش و تحلیل و تجربۀ سیاسی خودم عمل می‌کنم و از این حیث، آن دوستان را در جایگاهی نمی‌بینم که بخواهند با زخم زبان‌های خود، مرا به سمتی خلاف فهم و درک‌ام از شرایط امروز ایران هدایت کنند.

این روزها با بسیاری افراد روبرو می‌شوم که تحت تأثیر آن دوستان و به تأسی از آنها، حرف دل‌شان این است که ما به تو احترام می‌گذاریم به شرطی که طبق نظر ما بیاندیشی و عمل کنی! حرف من هم به آنها این است که احترامت را برای خودت نگهدار و مرا برای همیشه از آن محروم دار!

بر این اساس، اگر دوستان عزیری مانند علی آقای افشاری و آقا عمار ملکی به واقع هوس انقلاب به سرشان زده است، به نظرم شایسته نیست که در ینگۀ دنیا و یا شمال اروپا بنشینند و از راه دور، دیگران را به انجام آن در داخل کشور تشویق کنند!

من تاکنون این سخن تلخ را به روی آنان نیاورده بودم چون گمان می‌کردم که حتماً خود نیز کم و بیش به آن واقف‌اند و لابد اندازه نگه می‌دارند! اما می‌بینم که اندازه‌ای در کار نیست و قرار است روز به روز بر تیزی کلام‌شان افزوده شود!

در این میان گویا عمار در آخرین توئیت خود نوشته است: “اما یک نکته! زیدآبادی می‌گوید که مواضعش در این سال‌ها نسبت به گذشته تغییری نکرده و همیشه انتقادهایش همین بوده؛ پس اگر او دیگر برای  انتقادهایش به زندان نمی‌رود به خاطر رادیکالیسم براندازان است که موجب شده انتقادهای او دیگر به چشم نیاید؛ اگر بعد از توافق نظام با آمریکا “چیزی از اپوزیسیون نماند” زید می‌ماند و رأفت دوبارۀ نظام!”

اولاً دست عمار جان درد نکند که با رادیکالیسم خود از دانشگاه تیلبرگ در هلند، اسباب امنیت مرا در داخل کشور فراهم کرده است! ثانیاً آیا طعن و کنایه‌ای که در عبارت “زید می‌ماند” پنهان شده، جز این است که این دوستان بیشتر مردۀ مرا خوش می‌دارند؟