سی‌ودوسال از کشتار زندانیان سیاسیِ در بند زندان‌های جمهوری اسلامی می‌گذرد. قتل‌عامی که نه آغاز، بلکه اوج کشتارهای یک دهه بود؛ دههی شصت، دههی شکنجه، زندان و اعدام دگراندیشان بود. اما آن‌چه کشتار ۶۷ را ویژگی بخشید، از یک سو کشتار جمعی زندانیانی است که در همان بیدادگاه‌های جمهوری اسلامی محاکمه شده، یا دوران محکومیت را می‌گذراندند و یا حتی با وجود سپری شدن این دوران، هم‌چنان در زندان نگاه داشته شده بودند. از سوی دیگر، گستردگی کشتار در زمانی کمتر از سه ماه، اوج خشونت و جنایت یک دهه را به نمایش گذاشت.
سهم خانواده‌های زندانیان، تنها یک ساکِ دستی حاوی آخرین یادگارهای عزیزان‌شان شد؛ نه جنازه‌ای، نه گوری... تنها یک ساکِ کهنه. جانیان پیش‌تر سربدارانِ عاشق را مخفیانه در خاوران دفن کرده بودند تا شاید آثار اوج خشونت‌شان برای همیشه در خاک بماند. اما خانواده‌های سوگوار با جسارتی بی‌نظیر، با دست خالی، خاکِ سرد را پس زدند و آثار جنایت را جلوی چشم همگان نهادند. هم آنان بودند و هستند که از آن سحرگاهِ تلخ، نمادی شده‌اند بر دادخواهی از کشتار دگراندیشان این آب و خاک. از آن روز تا هنوز، خاوران سینه‌ی زخمی ایران و نمادی است از دادخواهیِ کشتار فرزندان عاشق آزادی، عدالت و آبادی ایران.
روز شنبه بیست‌ونهم شهریور ماه (نوزدهم سپتامبر 2020) از ساعت ۲۲:۳۰ به وقت ایران (هشت شب به وقت اروپای مرکزی) ساعاتی را به نام و با یادِ عاشقان خفته در خاوران و خاوران‌های ایران، گردِ هم می‌آییم و یاد آنان را آن‌گونه که زیستند، با آری به زندگی و با شعر، موسیقی و خاطره، گرامی می‌داریم.
در این مراسم یاران، همسران و فرزندان تنی چند از این سربداران از عزیزان‌شان، از آن‌چه بر آنان گذشته و از تجربه‌ی روبرو شدن با فاجعه، با ما سخن می‌گویند. مراسم در سامانه‌ی زوم ZOOM برگزار می‌شود و هم‌زمان به صورت زنده روی یوتیوب پخش خواهد شد:
پخش زنده در کانال یوتیوب
پخش زنده/ آنلاین در سامانه زوم Zoom