اعتراضات هفته‌ی پایانی آبان با نافرمانی آرام مدنی توسط ستمدیدگان شروع شد؛ ایجاد راه‌بندان غیرخشونت آمیز در چند بزرگراه و خیابان.
داعشیان داخلی با دو برنامه‌ی کوتاه‌مدت و میان‌مدت آن‌را تقویت کردند و در مناطقی موفق شدند خشونت و تخریب را به اعتراض اقتصادی اضافه کنند.
برنامه‌ی یکم به‌زیر کشیدن دولت و سناریوی همزمانِ دوم عبارت بود از تخلیه‌ی ظرفیت جنبشی جامعه و سرکوب آن به‌منظور ایجاد وحشت و ناامیدی و در نتیجه، سر برنیاوردن خیزش‌ها در دوران تحریم بین‌المللی.
شورش شدید فرودستان و محذوفان همراه با خیزش نسبی بخشی از طبقه متوسط در آغاز حرکت به نحوی بود که احتمال فروپاشی نظام را مطرح کرد. به‌منظور جلوگیری از آن لازم دیدند با برعهده گرفتن مسئولیت افزایش قیمت، از دولت حمایت شود تا چالش‌های درونیِ سه رکن نظام را فعلا متوقف کند.
سناریوی یکم که آرزوی برقراری حکومت اسلامی بود با شکست مرحله‌ای مواجه شد اما برنامه‌ی از پیش طراحی شده‌ی دوم به اجرا درآمد؛ مشارکت بخشی از نیروهای سازماندهی شده برای تخریب اماکن و تشدید شورش به‌منظور خالی شدن پتانسیل حرکت و آنگاه سرکوب و بازداشت.
در اینگونه فضاهای پرآشوب، حضور تیم‌هایی که از نظام سلطه‌گر جهانی تغذیه می‌شوند از بدیهیات است. دور حلزونی شورش‌های بی سر مادامی که تحولات ساختاری در کشور صورت نپذیرد، با قطری کمتر و شدتی بیشتر تکرار خواهدشد.