علی جلالیان، پدر زینب جلالیان، زندانی کرد که از سال ۱۳۸۷ در زندان به سر می‌برد در مصاحبه با کمپین حقوق بشر در ایران گفت که این زندانی سیاسی دچار ناراحتی قلبی و روده‌ای شده و علیرغم تامین وثیقه، همچنان از مرخصی محروم است.
آقای جلالیان به کمپین گفت که برای خاکسپاری و مراسم ختم برادر زینب جلالیان هم به او مرخصی ندادند.
زینب جلالیان، متولد سال ۱۳۶۱، زندانی کرد که از سال ۱۳۸۷ در زندان به سر می‌برد، به حبس ابد محکوم شده و در زندان خوی، یکی از شهرهای استان آذربایجان شرقی، زندانی است. خانم جلالیان بیش از ۱۲ سال است که از مرخصی محروم است. او در سال ۱۳۸۶ بازداشت و در سال ۱۳۸۸ به اتهام خروج غیر قانونی از کشور به یک سال حبس تعزیری و به اتهام محاربه از طریق عضویت در پژاک به اعدام محکوم شد. حکم اعدام او در دادگاه تجدیدنظر و دیوان عالی کشور تایید شد اما پس از پیگیری‌های محمد شریف، وکیل او، حکم خانم جلالیان با یک درجه تخفیف مورد عفو قرار گرفته و تبدیل به حبس ابد شد.
علی جلالیان، پدر زینب جلالیان که ۶ ماه قبل با دخترش در زندان خوی ملاقات کرده در مصاحبه با کمپین گفت: «روده‌هایش مشکل دارد، قلبش مریض است. یک نسخه فرستاده بود که اینجا داروهایش را پیدا نکردیم و از ترکیه توانستیم بگیریم. روز دوشنبه برادر زینب رفت دیدن او و داروها را برد. دکتر زندان گفته است که قلبش ضعیف است، مریض است و ما نمی‌دانیم واقعا در چه وضعی است. دوازده سال است که زندان است نه دکتر می‌برند نه مرخصی می‌دهند و فقط همان دکتر زندان است که او را می‌بیند. سال گذشته با کلی دوندگی و پیگیری، برای دندان اش به دکتر بیرون از زندان بردند اما الان نگران قلبش هستیم. یک چشمش خوب نمی‌بیند. تمیز نمی‌بیند. دارو هم که می دهند فایده‌ای ندارد.»
پدر زینب جلالیان به کمپین گفت: «همه زندانیان با سند بیرون می‌آیند و مرخصی می‌آیند اما به زینب مرخصی نمی‌دهند. گفتند سند بگذارید خیلی زیاد بود یک میلیارد تومان. اما تهیه کردیم چند سند پیدا کردیم گفتند خبر می‌دهیم ولی دیگر خبر ندادند. بعد گفتند وزارت اطلاعات قبول نمی‌کند. پرونده زینب دست وزارت است و وزارت قبول نمی‌کند.»
آقای جلالیان درخصوص فوت برادر زینب جلالیان و محرومیت او از حضور در مراسم خاکسپاری و ختم برادرش به کمپین گفت: «من و مادرش ۶ ماه پیش زینب را ملاقات کردیم و دیگر نتوانستیم برویم. هم بیماریم هم کهولت سن. اما خواهر و برادر زینب مدام ملاقات او می‌روند. ۴ ماه پیش هم که یک پسرم تصادف کرد و فوت کرد دیگر نتوانستم بروم. نگذاشتند زینب برای قبرش هم بیاید. زینب هم هر روز زنگ می‌زد گریه می‌کرد. مدام می‌گفت که برای من که مرخصی درست نکردی. می‌گفتم نمی‌دهند من چکار کنم؟ من چند سند جور کردم اما نمی گذارند.»
پدر زینب جلالیان به کمپین گفت: «خیلی به زینب ظلم شده ۱۲ سال در زندان نگه داشته اند. چند وکیل گرفتیم پی گیری کردند اما نتیجه ای نداشت. می رویم پی گیری ما را سرکار می گذارند می گویند سند بیاور، پیدا می کنم می برم می گویند وزارت نمی گذارد. نمی دانم دیگر چه باید بکنم.»
علی جلالیان، پدر زینب جلالیان، مهرماه ۱۳۹۵ هم در مصاحبه با کمپین گفته بود که دخترش برای جراحی و درمان چشمانش که به بیماری ناخونک مبتلا است نیاز به جراحی در خارج از زندان دارد. با گذشت نزدیک به یک سال اما هیچ اقدامی برای درمان بیماری چشم‌های زینب جلالیان صورت نگرفته است و پدر او روز سه شنبه، ۲۱ شهریور ۱۳۹۶ به کمپین گفت که این زندانی سیاسی «مشکل روده‌ای دارد و روده‌اش هم او را اذیت می‌کند اما متخصصی در زندان نیست که بتواند او را مداوا کند و اجازه هم نمی‌دهند دکتر متخصص خارج از زندان او را معاینه کند.»
امیرسالار داوودی، وکیل زینب جلالیان، مهرماه ۱۳۹۵ درباره وضعیت بیماری چشم‌های موکلش به کمپین گفته بود: «زینب از دو ناحیه چشم و وضعیت عمومی به نوعی رنج می‌برد و مبتلا به یک بیماری است به اسم ناخونک که عبارت است از گوشت اضافه‌ای که در سفیدی چشم ایجاد می‌شود در نتیجه آلودگی و دو روش درمانی دارد براساس آنچه که من شخصا پیگیری کرده‌ام یک روش، درمان قطعی است که بحث عمل جراحی است که باید گوشت اضافی برداشته شود و ریشه‌اش از بین برود و دوم درمان مقطعی است. که صرفا کنترل کننده بیماری است و به نوعی از رشد بیماری جلوگیری می‌کند از طریق شستشو دادن چشم از طریق اشک مصنوعی و تمیز نگه داشتن چشم و کمتر کار کشیدن از چشم که این روش هم مستلزم این است که دائما و مرتبا اشک مصنوعی در اختیارش قرار دهند.»
آقای داوودی همچنین به کمپین گفته بود که مرخصی زینب جلالیان را مشروط به مصاحبه تلوزیونی کرده‌اند. او گفته بود: «مساله این است که نگاه‌شان به زینب نگاه امنیتی است و فکر می‌کنند که احتمالا باید امتیازات لازم را از زینب بگیرند فکر می‌کنند به قدر کافی باید زینب را خلع سلاح کنند به زعم خودشان و بعد موجبات آزادی‌اش را فراهم کنند. هرچند من فکر می‌کنم اگر زینب حتی به خواسته‌های آنها هم تن در بدهد باز هم موجبات آزادی‌اش فراهم نخواهد شد.»
اگرچه آیین نامه سازمان زندان‌های ایران چک ماهانه زندانیان در بهداری و اعزام به بیمارستان خارج از زندان را پیش‌بینی کرده است ولی به دلیل دخالت نهادهای امنیتی، مجوز اعزام زندانیان سیاسی و عقیدتی صرفا با اجازه دادستانی و طی یک فرایند طولانی ممکن است که به ویژه در بیماری‌های خطرناک، شانس تشخیص زودهنگام را کاهش می‌دهد.
ماده ١٠٣ آیین نامه سازمان زندان‌ها تصریح می‌کند «تا جایی که امکان‌پذیر است باید ترتیبی اتخاذ شود که احتیاج‌های درمانی و بهداشتی محکومان بیمار در داخل موسسه یا زندان تأمین شود تا به انتقال محکوم به خارج از زندان نیازی نباشد. با این همه در موارد ضروری خروج محکوم از زندان برای معالجه بایستی با تایید بهداری زندان و اجازه رییس موسسه یا زندان و موافقت قاضی ناظر باشد. در موارد فوری محکوم بیمار به دستور پزشک یا بهداری زندان و اجازه رییس موسسه یا زندان یا جانشین او به بیمارستان اعزام می‌گردد و مراتب باید در اسرع وقت به صورت کتبی به قاضی ناظر گزارش شود.»