بعد از یک هفته سفر علمی از ترکیه در راه تهرانم. اگر چه سفر به ترکیه برای من تازه نبود ولی هر بار که سفر می روم چیز تازه ای می آموزم. بسیاری از ایرانیان به ترکیه می آیند، تفریح می کنند، خرید می کنند و به دلیل اشتراکات فرهنگی سفری اروپایی را در بستری شرقی تجربه می کنند.
من قصد مقایسه ایران و ترکیه را ندارم. فیلم کوتاه زیر را در حدود ۹ و نیم شب در برگشت از سفر علمی در اتوبان گرفته‌ام. اتوبانی که شما را از غرب ترکیه به سمت آنکارا پایتخت می رساند. فیلم گویای همه چیز است. ترکیه نفت ندارد. قیمت هر لیتر بنزین و گازوئیل در این کشور بیش از یک یورو، یعنی با ارز دولتی ۵ هزار و آزاد ۷ هزار تومان است. ترک ها از ماشین شخصی تا آنجا که ممکن است استفاده نمی کنند. دلیلی ندارد سوار ماشین بشوند، هم سرمایه خود را بسوزانند و هم باعث کشت و کشتار و آلودگی شوند.
ترکیه در این سال ها در دو صنعت به حدی رشد کرده است که می توانم بگویم در سکوت بخش بزرگی از ایران را به اشغال خود در آورده است. این کشور با خدمات گردشگری، خود را صاحب حساب‌های بانکی ما کرده و با تولید پوشاک با کیفیت، مانند همان کتی که الان به تن من هست، هم صاحب کت و هم پول تو جیب آن شده است. کیست که نداند بازار پوشاک ایران در تسلط کامل ترکیه است. لباس‌هایی با کیفیت که تجار و قاچاقچیان پوشاک در ایران فقط با انتقال آنها به ایران و فروش دو برابری در مقایسه با قیمت آن در ترکیه پول ما را به این کشور همسایه سرازیر می‌کنند.
اما ما چه کردیم؟ خودرو و جاده و پلاستیک ساختیم و با مفتی دادن سوخت کاری کردیم که بخش مهمی از عمر مفیدمان را هر روز در ترافیک می گذرانیم، دود می کنیم و سالی ۱۷-۱۸ هزار نفر را در حوادث رانندگی می کشیم، چندین برابر آن را در اثر آلودگی تلف و زخمی و مریض می کنیم و سرزمین زیبای خود را هم با پلاستیک به یکی از آلوده ترین کشورها تبدیل کردیم.
ما همه اشتباه کردیم. در این اشتباه لزوما دولتمردان مقصر نیستند، ما هم مقصریم، بخصوص امثال ما دانشگاهی ها که حتی نتوانستیم بفهمیم که برای چه به دانشگاه آمدیم، چرا درس می دهیم و چرا حتی خودمان به آنچه سر کلاس می گوییم اعتقاد نداریم؟ همین، هواپیما آماده پریدن است.
فیلم در اینستاگرام
https://www.instagram.com/p/Bj0GiXCBxG7/?utm_source=ig_share_sheet&igshid=mj7w6a2oukpo