چهارشنبه ۱۸ بهمن ۱۳۹۶
آرمان
محمد محمودی - دبیر پایگاه اطلاع‌رسانی آیت‌الله هاشمی
وقتی فیدل کاسترو اسطوره انقلابی آمریکای لاتین از دنیا رفت، خیلی‌ها - از جمله نگارنده- انتظار داشتند که آیت الله هاشمی پیام تسلیتی صادر کنند که اینگونه نشد. این در حالی بود که مشاورین ایشان و وزارت خارجه هم نه تنها مخالفتی با صدور پیام تسلیت رئیس فقید مجمع برای درگذشت فیدل کاسترو نداشتند بلکه انجام آن را توصیه کرده بودند، اما بازهم آیت الله این توصیه‌ها را اجابت نکرده و پیام تسلیت ندادند. در آن روزها، درک عدم صدور این پیام تسلیت از سوی سیاستمداری عاطفی، همچون آیت الله‌هاشمی واقعا برایم دشوار بود، آنهم با تعاریفی که فیدل کاسترو از رئیس فقید مجمع - در آخرین دیدار در تهران- کرده بود و «هاشمی» را الگوی انقلابیون نسل اول نامیده بود. چند روز بعد که فرصت دیداری با رئیس فقید مجمع برایم پیش آمد علت پیام ندادن ایشان برای درگذشت فیدل کاسترو را جویا شدم که نکات صریحی فرمودند که به رسم امانتداری از بیان دقیق آنها معذورم ولی فحوای کلامشان این بود که: با وجود علاقه متقابل با آقای کاسترو، «همین پیام ندادن، خودش بهترین پیام است»، پیامی بلند برای تاریخ و آیندگان، که انقلابی‌گری به معنی تا ابد تغییرناپذیری نیست، «انقلابی‌گری، تحول‌پذیری است»، بن‌بست شکنی است، اعتدال در آرمانخواهی و واقعگرایی است. انقلابی‌گری، تحول در زندگی مردم است، افزایش ثروت در جامعه است، سربلندی یک ملت در دنیاست و در یک کلام، ناامید نکردن ملت‌ها از حکمرانی انقلابیون برای «آبادانی و آزادی» روزافزون است. امروز از آن واقعه معنادار بیش از یکسال و اندی گذشته و رئیس فقید مجمع تشخیص مصلحت نظام هم به دیار باقی سفر کرده است ولی من هنوز هم به فرق بزرگ تفکر آیت الله هاشمی و فیدل کاسترو و تاثیر آن بر سرنوشت ملت‌ها می‌اندیشم. فرق بزرگی در تفکر دو شخصیت برجسته انقلابی عصر معاصر که یکی روی در تحول‌پذیری و بن‌بست شکنی داشت و آن دیگری تا انتهای عمر در بن‌بست شعارهای خود ایستاد و راه تازه‌ای پیش روی ملتش نگشود.