بهزاد نبوی: روحانی مشعل را زمین گذاشت؛ اما جنگل همچنان می‌سوزد

بهزاد نبوی، عضو ارشد سازمان مجاهدین انقلاب در مراسم سالگرد درگذشت مصطفی عالی نسب در موسسه دین و اقتصاد:

من نه اقتصاددان و نه در جریان مسایل روز هستم؛ اما یک دغدغه کلی دارم.

یادم می‌آید که سال ۹۲ زندان بودم و وقتی به همسرم گفتم لازم نیست شناسنامه بیاورید و چون هاشمی ردصلاحیت شده بود، رأی ندادم. بعد از شمارش آراء دیدم که اختلاف رأی آقایان روحانی و قالیباف نسبت به آقایان خاتمی و ناطق نوری بیشتر بود.

من در زندان نامه‌ای برای آقای روحانی نوشتم که تمام همت خود را صرف سیاست خارجی و اقتصاد کن؛ چون حل مسائل اقتصادی را در گرو سیاست خارجی می‌دیدم. تفسیر برخی رسانه‌ها این بود که نبوی گفته ما را رها کن و به آمریکا بچسب.

وضع اقتصادی امروز شاید در بعضی موارد از سال ۹۲ هم بدتر است. گویی جنگلی داشته آتش می‌گرفته و روحانی مشعل را زمین گذاشته؛ ولی جنگل دارد می‌سوزد.

تصور من این است که این مشکل فقط با سرمایه‌گذاری حل می‌شود.

قبل از آقای روحانی گفتند که باید نفت سر سفره مردم باشد و به جای اینکه ماهیگیری یاد دهیم؛ به مردم ماهی داده شد.

بعد از آقای خاتمی و با افسانه‌ای شدن درآمد نفتی واردات کشور ۷۰ میلیارد دلار و معده اقتصاد کشور گشاد شد. ارز و دلار کشور بر اساس آن سیاست‌ها هزینه شد و سرمایه‌گذاری جدی صورت نگرفت.

وقتی روحانی مشعل را زمین گذاشت؛ چون با کشور های دنیا رابطه نداشتیم، امکان سرمایه‌گذاری وجود نداشت.

البته با بورکینافاسو رابطه داشتیم؛ ولی کم لطفی می‌کردند و تکنولوژی به ما نمی‌دادند. پولمان را یا باید از هند چای و برنج و یا کالای چینی می‌خریدیم؛ چون به ما پول نمی‌دادند.

بنابراین، اولین کار ما این بود که باید تحریم ها برداشته می شد. با امضای برجام ما خوشحال شدیم که روابط ما با کشورهای دنیا به حالت عادی درآمد. اما متأسفانه شرایط اجازه پیشرفت را به ما نداد.

چند روز پس از برجام هیأت‌های سرمایه‌گذاری زیادی به کشور ما آمدند ولی بعد از یک مدت تعطیل شد. البته با سرمایه‌گذاری توتال امیدوار شدم که اگر عاقلانه رفتار کنیم، اتفاقاتی بیفتد.

الآن درآمد نفت خیلی پایین آمده و آن معده کماکان گشاد است و با یارانه و مسکن مهر تقریبا ریالی برای سرمایه گذاری باقی نمی‌ماند. بنابراین، دولت نه ارز دارد و نه ریال دارد که بتواند به معنای واقعی سرمایه گذاری کند.

کسی می گفت که اگر چندین سال پی در پی ۶۰ میلیارد دلار سرمایه گذاری کنیم، اشتغال در سطح کنونی باقی می‌ماند؛ یعنی بر تعداد بیکاران افزوده نخواهد شد.

دولت چنین سرمایه‌ای ندارد و بخش خصوصی داخل هم یا امکان و یا جرأت سرمایه گذاری ندارد.

خیلی از کشورهای دنیا سرمایه‌گذاری خارجی استفاده می‌کنند. ما در جوانی فکر می کردیم که سرمایه‌گذاری خارجی به معنای وابستگی به کشورهای امپریالیستی است.

با آمدن ترامپ مهربانی هر دو سر شده است و تندروهای دو طرف بده بستان می‌کنند. کسانی که اوباما را قابل تحمل نمی‌دانستند؛ در مورد ترامپ می‌گفتند باید صبر کرد.

مشکل ما همان است که در نامه به آقای روحانی نوشتم. صرف نظر از فشارهایی که بیش از دوره آقای خاتمی به روحانی است، امیدوارم مأیوس نشود؛ چون امضای برجام برای این بود که بتواند اقتصاد کشور را تکان دهد.