سلام بر هم‌میهنان عزیز و گرامی
از زمان تایید صلاحیت نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری و مطالعه نام و پیشینه نامزدها دوباره آتش به جانم افتاد. تا آنجا که من روزنامه‌نگار حاشیه‌نشین دور از مرکز و بریده از شهر را به تکاپو انداخت تا به سهم خود که می‌دانم در دریای متلاطم جمعیت کشور قطره‌ای بیش نیست، به هم‌میهنانش توصیه کند که روز انتخابات از نشستن در منزل بپرهیزند و یکپارچه به مراکز رای‌گیری حرکت کنند و رای خود را در دو صندوق ریاست جمهوری و شوراها بریزند.
من در این پیام مایلم به نکته‌ای اشاره کنم که کمتر از سوی نیروهای اجتماعی بدان پرداخته شده است و آن این‌که مردم ایران باید از وحدت قوه مجریه و قضائیه به شدت نگران باشند و این مسئله از طریق روی کار آمدن آقای رئیسی رخ خواهد داد. مردم ایران طی چند دهه اخیر به یاد می‌آورند که قوه قضائیه کشور در ایجاد محدودیت برای روزنامه‌نگاران، فعالان مدنی و اجتماعی و صنفی و کارگران و معلمان و دانشجویان و تبدیل ایران به بزرگترین زندان روزنامه‌نگاران نقش مهمی ایفا کرده است. اگر قوه مجریه در دست نیروهای وابسته به قوه قضائیه باشد این نگرانی صدچندان می‌شود. شما ملاحظه کردید که دولت احمدی‌نژاد فقط با لایه‌ای از قوه قضاییه متحد شد (باند سعید مرتضوی) و دیدید چه بر سر این کشور آورد. حالا اگر کلیت قوه قضائیه، کلیت قوه مجریه را در دست بگیرد فقط خدا می‌داند که چه روزی بر سر کشور خواهند آورد. از این رو عدم اتحاد این دو قوه به یک وظیفه ملی تبدیل می‌شود که آحاد مردم در برابر آن مسئولیت دارند.
اگر قوه قضائیه با قوه مجربه متحد شود کسانی مسئول هستند که روز جمعه ۲۹ اردیبهشت در برابر سرنوشت کشور بی‌تفاوت بمانند.
ملت ایران روز ۲۹ اردیبهشت را به یک خیزش همگانی مدنی تبدیل کنند و یک‌صدا به دکتر حسن روحانی رای دهند تا از وقوع یک فاجعه یا تکرار فاجعه ۸۴ و ۸۸ جلوگیری و کار را در مرحله اول یکسره کنند.
۲۳ اردیبهشت ۹۶
ماشاالله شمس الواعظین