۲۳سال پس از قتل محمد مختاری؛ نه حقایق فاش شد، نه عدالت اجرا

سهراب مختاری

دوازدهم آذر بود که او برای خرید بیرون رفت و دیگر نیامد. یک هفته طول کشید تا جنازه را برای شناسایی به برادرم نشان دادند. پیش از آن جنازه کشف شده بود اما به خانواده اطلاع نداده بودند. علت آن هنوز مشخص نیست. نمی‌دانیم چه کسانی جلو آن را گرفته بودند. اما با تجربه‌ی قتل غفار حسینی می‌دانیم که وزارت اطلاعات در آن زمان مانع تحویل جسد غفار حسینی به خانواده و دوستانش شده بود. پس شاید دلیل این تأخیر هم دخالت وزارت اطلاعات بوده است. محمد جعفر پوینده در هجدهم آذر ربوده شد، همان روز به برادرم اجازه دادند که جنازه‌ی پدرم را شناسایی کند.

انتظار و خواست خانواده‌ها از همان اول افشای حقیقت و اجرای عدالت بوده است. اما دادخواهی در نظام دادرسی قضایی طی سال‌های پس از آن مخدوش شد. نه حقایق این پرونده فاش شد، نه عدالت اجرا شد. اما همان اطلاعات محدودی که در حکم دادگاه منتشر شد، نشان می‌دهد که متهمین این جنایات در اعترافاتشان نه فقط از سعید امامی بلکه از وزیر اطلاعات و اشخاص دیگری که نامشان فاش نشد نیز به عنوان آمران این جنایات نام برده‌اند.

اعترافاتی که در طی پرونده درباره‌ی چگونگی انتخاب مقتولان فاش شد، و همچنین برملا شدن فعالیت گروه‌های جاسوسی و تحقیقاتی که در وزارت اطلاعات زندگی خصوصی نویسندگان را زیر نظر داشتند و آثار و فعالیت‌های نویسندگانی مثل پدرم را بررسی می‌کردند، همه‌ی این جزئیات نشان می‌دهد که سازماندهی این جنایات نمی‌توانسته بدون آگاهی مقام‌های عالی‌رتبه صورت گرفته باشد. بنابراین حکم دادگاه که ایشان را افرادی خودسر معرفی کرد، حتی بر اساس اسناد محدودی که در پیگیری‌های زیر نظر دادگاه فاش شده است، باورکردنی نیست.

* بخشی از گفتگوی آسو با سهراب مختاری درباره زندگی، کارنامه و پرونده‌ی قتل پدرش