یادی از همبند / احمد زیدآبادی
رسانه‌ها از درگذشت محمدرضا پورشجری بر اثر ابتلا به ویروس کرونا در سن ۵۸ سالگی در ترکیه خبر داده‌اند.
با مرحوم پورشجری مدتی در زندان رجایی‌شهر کرج همبند بودم. اخلاقی ملایم و رویی باز داشت. گویا یکی از اتهامات او “توهین به مقدسات” بود. مصداق این اتهام را نمی‌دانم اما از همان ابتدای ورودش به بند، برای ابراز اعتقادات ضدمذهبی خود احتیاطی به خرج نمی‌داد.
این را البته من از سایر همبندی‌ها شنیدم چون آن مرحوم در صحبت با من هیچگاه سخنی از این نوع مباحث به میان نیاورد. شاید از خداباوری‌ام اطلاع داشت و به زعم خود نمی‌خواست سبب آزارم شود! در زندان من اما از گفتگو در بارۀ این موضوع سخت استقبال می‌کردم چرا که برخی از خداناباوران و افراد ضدمذهب، واقعاً گمان می‌کنند که خدا و بخصوص دین، در حد همان چیزی است که برخی “روشنفکران خداناباور” و یا “دینداران قشری و متعصب” مطرح کرده‌اند و از این رو، نسبت به باورهای خود، نوعی اطمینان خاطر دارند!
این افراد هنگامی که با فهم دیگری از خداباوری و یا برخی جلوه‌های متفاوت دینداری روبرو می‌شوند، به شدت جا می‌خورند و بعد به تدریج متوجه می‌شوند که داستان به آن بسیطی و سادگیِ مفروض آنان نیست و کار جهان فراتر از یک ماتریالیسم کور و خام و فاقد هدف است.
به هر حال، فرصت گفتگویی در این باره با مرحوم پورشجری پیش نیامد.
اینکه او در میانسالی و در دیار غربت جان داد، مایۀ اندوه و تأسف است. خداوند خانواده‌اش را آرامش دهد و او را قرین رحمت خود کند.
