گزارشی از تجمع روز ۱۶ آذر پزشکان در مشهد
روز ۱۶ آذر ۱۴۰۱ ساعت ۱۲ ظهر خیابان دانشگاه مشهد جلوی سازمان دانشگاه علوم پزشکی مشهد.
جمعی از پزشکان مشهد برای دادخواهی از خونهای ریخته شده و بازداشت و شکنجه و احکام ناعادلانه برای جوانان، دانشجویان و پزشکان و همه اقشار کشورمان جمع شدند.
با وجود اینکه از ابتدا در دوطرف خیابان ماشین ها و نیروهای امنیتی برقرار بود جمعی (با اکثریت واضح خانم دکتر ها) شجاعانه کنار هم قرار گرفتند و پلاکاردهایی شامل نوشته هایی بدون هیچ آرزوی مرگی، بدون هیچ تنفری و فقط بر مبنای نجات جانها (نه به اعدام، دانشجویان زندانی را آزاد کنید، اعدام نکنید و درخواست‌های مشابه) در سکوت کامل در دست گرفتند.
در چند دقیقه سران امنیتی با خشم زیاد و با پرخاش همه پلاکاردها را به زور از پزشکان گرفتند و چند آقا و خانم دکتر را به زور سوار ون کردند و بقیه را بسیار نامحترمانه تهدید کردند و چون با مقاومت آنها برای ایستادن روبرو شدند موتوری‌های امنیتی در پیاده رو را به سمت پزشکان حمله‌ور کردند و پزشکان شروع به حرکت در پیاده رو کردند و همزمان با شلیک هوایی موتوری‌ها با ضربه‌هایی بر پیکر و پاهای خانم دکترها آنها را به تعجیل در متفرق شدن واداشتند و انها را در جهت‌های محتلف پراکنده کردند که علیرغم هیچ واکنش خشن توسط پزشکان متاسفانه با خشم زیاد چند تا از خانم دکترها را به شدت مورد ضرب باطوم قرار دادند و همکاری با سن به نظر بیش از ۶۰ سال را با ضربه نقش زمین کردند که با کمک همکارانشان به سختی از جای بلند شدند.
در کجای دنیا با جمعیتی چنین آرام و تجمعی به این درجه مسالمت‌آمیز و در سکوت اینگونه وحشیانه برخورد می‌شود؟؟ چه کسی پاسخگوی این حجم از توحش و خشونت است؟
و در نهایت چند جمله خطاب به موتوری‌ها و گارد پیاده امنیتی:
این پزشکان هر کدام بیش از دو برابر سن شما فقط درس خوانده‌اند و در وطن خود مانده‌اند تا به کشور خودشان خدمت کنند، نه وابسته به جایی هستند و نه دشمن میهن و نه دشمن شما.
در ساده‌ترین حالت همه‌شان درخواست کاری با درآمد بیش از ۱۰برابر داخل، از کشورهای عربی حاشیه دارند ولی در وطن ماندند به عشق وطنشان به عشق مردم کشورشان.
اینها را به سران حکومت که فرزندان خود را با ثروت ملت و شماها در عیش و آرامش به کشورهای دیگر فرستاده اند و شما را زیر خط فقر نگه داشته و سپر بلای خود در کف خیابان قرا داده اند مفروشید.. ملت و هموطنان خود را به آنها نفروشید.
و خطاب به سران حکومت:
ظلم پایدار نیست و نبوده است. در تاریخ از شما یاد خواهد شد.
