بیانیه‌ی جمعی از دانشجویان علوم اجتماعی علامه در تجمع روز ۱۲ مهر
دانشجو از ۱۶ آذر ۱۳۳۲ تا کنون هویت خود را در تقابل توامان با استبداد و استعمار شکل داده است. تقابل و آشتی‌ناپذیری‌ای که به ذره‌ای از این و اندکی از آن راضی نمی‌شود. هم‌این و هم‌آن در دانشگاه بی‌معنی است و دانشجو فریاد می‌زند نه این و نه آن. دانشجو در معنای کنونی خود نه تنها تبلور اراده‌ی ملت است بلکه طنینی جهانی نیز دارد. طنینی که همگان را فارغ از وضعیت‌ها و هویت‌های متفرق‌شان به امری مشترک فرامی‌خواند: مقاومت.
مقاومت همواره هنگامی واقع می‌شود که راه‌ها مسدود است و وضعیت قابل صورت‌بندی عقلانی نیست. در چنین وضعیتی مقاومت لاجرم سرکوب خواهد شد امّا سرکوبگران بی‌خبرند که مقاومت غایتی جز در درون خودش ندارد: ایستادن از برای ایستادن. ایستادن تنها برای رسوا کردن آنان که نشسته‌اند و برای رسواکردن آنانی که مذبوحانه تلاش می‌کنند سروی چندهزارساله را که به خون شیفتگانش آبیاری شده، قطع نمایند.
سرکوب، زن و زندگی و کار و آبادی را به زیر می‌گیرد تا به خیال خود، چرخِ تاریخ، تمدن بالا بیاورد. وَه که چه استفراغ متعفنی!
در چنین وضعیتی ما دانشجویان علوم اجتماعی علامه خشم و نفرت قلبی خود را از سرکوب دانشجویان با شرافت دانشگاهِ شریف ابراز می‌کنیم. سرسپردگان بدانند که پیکره‌ی این سرو سهی متشکل از دانشجویان و کارگران و کارمندان و... است که با یکدیگر همبسته‌اند.
نکته‌ی دیگر وضعیت دوستانِ عزیز و شریف هم‌دانشکده‌ای‌مان بهروز شیربیگی و فرهادشجاع حیدری است که وعده‌هایی از جانب دانشگاه مبنی بر آزادی‌شان صادر شده اما تا به امروز به نتیجه‌ی کامل خود نرسیده است. همچنین باخبر شده‌ایم که در روزهای اخیر دوستِ هم‌دانشکده‌ای دیگری از ما به نامِ سید علی‌هاشمیان راهی بازداشت شده است. تا آزادی کامل هر سهی این عزیزان به اعتصاب کلاس‌ها ادامه خواهیم داد و نخواهیم گذاشت بر نامِ بزرگشان غباری بنشیند و فراموش شود.
همچنین دستان برخی از اساتید و دیگر همراهانی که در این مسیر با دانشجویان‌شان هم‌قدم شدند و نگذاشتند موقعیت شخصی‌شان، مسئولیت انسانی‌شان را تحت‌الشعاع قرار دهد به گرمی می‌فشاریم. و دیگر اساتید را البته اگر شرافتی در خود احساس می‌کنند به همراهی فرامی‌خوانیم. صدالبته اوضاع بعضی از کارمندانِ هیئت علمی مشخص است و ما نیز خاطرشان مکدر نساخته به همان کاشت و داشت کدو و خیار و یونجه برای استفاده‌ی شخصی دعوت‌شان می‌کنیم.
در پایان مجدداً بر مقاومت توامان خود در برابر استبداد و استعمار تاکید می‌کنیم: پس زنده باد زندگی و ایستادگی.
