چرا تعداد کشته شدگان کرونا در ایران کم نمی‌شود؟
امتداد-نورا کنعانی
دوستی که چند روزی به بلای کرونا مبتلا شده بود طی تماسی برای جویایی از احوالش گفت، در روز سوم دچار تنگی نفس شدیدی شده و به چند بیمارستان جهت مداوا مراجعه کردم اما هیچ کدام جای خالی نداشتند تا بلاخره با حاد شدن تنفسم یکی از بیمارستانها قبول کرد در بخش تزریقات برایم کپسول اکسیژن بگذارد.
دوست دیگری تعریف می‌کرد که با حال بد و زار به بیمارستان‌های مختلف مراجعه می‌کردم اما هیچ تختی خالی نبود و به تبع آن از امکانات پزشکی که نیاز فوری به آنها داشتم نیز نمی‌توانستم استفاده کنم. می‌گفت حال من زار بود و نفس از سینه‌ام بیرون نمی‌آمد و گویی تخته سنگی بر سینه‌ام نهاده و با قوت فشار می‌دادند اما حال زار کادر درمان علی‌الخصوص پرستاران و بهیاران را که می‌دیدم نمی‌دانستم به حال خود بگریم یا آنها!
نهایتا به او و همراهش گفتند در ماشین منتظر بمانند اگر بیماری کرونایی از دنیا رفت جایش را به او می‌دهند. این دوست تعریف کرد در لحظه مردم و زنده شدم، یعنی امکان مرگ با تجربه‌ای که این پرستاران داشتند گویا احتمالی بیشتر از بهبودی داشت .
اینها را گفتم که بگویم با بالا رفتن درصد ابتلای افراد به کرونا و تعداد بالای مرگ و میر تنها انگشت اتهام و بی‌مسئولیت خواندنهاست که در جامعه از سطوح مسئولین ارشد گرفته تا مردم به سوی یکدیگر نشانه رفته است، بی‌آنکه مسئولیت پذیری و همکاری مردم و مسئولین برای رعایت پروتکل درمان بیشتر شود.
مسئولین اول مجوز حضور در اماکن، کنکورها، مدارس، دانشگاه‌ها را صادر می‌کنند و بعد از درگیر شدن مردم در دام کرونا حکم به فسخ می‌دهند و چه فایده، چون جانها با تصمیم ناصواب انها درگیر شده است.
و ما مردم که فراموشکاریم، اندازه فراموشی ما آنقدر هست که با چند روز تعطیلی راهی جاده‌ها شویم. فراموشی‌ای که اگر مناسبتی بشود از عزا و عروسی در آن شرکت کنیم، به اندازه‌ای فراموشکاریم که یادمان می‌رود حرم امام رضا، نماز جماعت، نماز جمعه و مراسم عاشورا و تاسوعا برای این تعطیل شده تا جانمان که طبق دستورات دینی ارزش دارد، حفظ بماند.
اینکه در این آشفته بازار قتل عام کرونا هر فردی بنا به اعتقادات خود اصل قرنطینه و رعایت فاصله گذاری اجتماعی را به هیچ گیرد، عده‌ای به مسافرت روند و عده‌ای سرگرم مراسم مذهبی شوند و تعدادی عمر دو روزه را به سخره گیرند و در مهمانی‌ها و جشن ها شرکت کنند و افرادی هم به مشایعت بزرگان اهل علم و ایمان و یا هنرمندان فقید مردمی روند و ... نهایتا هر گروهی انگشت اتهام برای ابتلا و مرگ و میر در جامعه را به طرف همدیگر نشانه روند، جماعت مذهبی با تاکید بر اعتقادات خود، خود را مصون بدانند و جماعت اهل گشت و گذار و خوش گذرانی بهانه‌های واهی بتراشند و جمع روشنفکران و علما خود را مقید و ملزم به شرکت در مراسم و بزرگداشت‌ها بدانند و در هر کدام از این جمعها پر واضح است که عده ای یا مبتلا به کرونا هستند و یا ناقل ان و این کروناست که در تمامی این جمعها سوروساتی مهیب به راه انداخته و قربانی میگیر.
حال انگشت اتهام هر یک از افراد به سوی یکدیگر باشد و همدیگر را به امل بودن یا کله خرابی و یا بیفکری و خوش خیالی و ... متهم کنیم. نتیجه یکی است؛ ابتلا و مرگ کرونایی.
البته گاها نیز خیلی فراموشکار نیستیم. ما هنوز رقص و اواز کادر دارو درمان در اوایل شیوع کرونا در هفت، هشت ماه پیش از یادمان نرفته است. هنوز فکر می‌کنیم در بیمارستانها دکتر و پرستار برای بالا بردن روحیه‌ی بیماران می‌خوانند و می‌رقصند. در این مورد گویا به نوعی الزایمر دوچاریم، خاطرات دور یادمان می‌آید اما وقایع نزدیک یادمان نمی‌ماند. یادمان نیست که مدتهاست در هیچ بیمارستانی کادر درمان نایی برایش نمانده تا برقصد، یادمان نیست کادر درمان دیگر نفسی ندارد تا آواز بخواند، فراموشکاریم و اخبار یادمان نمی‌ماند که کادر درمان حق و حقوق و کارانه‌اش را مدتهاست دریافت نکرده است، که کادر درمان خسته است، که کادر درمان خود در کام کرونا فرو می‌رود و جان می‌بازد.
یادمان نیست که ققنوس درمان آتش به بال و پرش گرفته و در چنین حالی و با این‌چنین امکانات و ظرفیتی چگونه و تا کی می‌تواند رقص که هیچ برای رفتن از بالین بیماری به بیمار دیگر هروله کند؟!
ما همه‌ی اینها را می‌دانیم، ابتلا و مرگ دیگران و نزدیکان خود را می‌بینیم اما هیچ رعایت نمی‌کنیم. واقعا به ما چه می‌توان گفت؟ ما واقعا فراموشکاریم.
