ارقام مهیب!
محمدرضا جلایی پور
طارق عزیز، معاون صدام‌حسین، به جرم جنایت علیه چند هزار کرد عراقی فقط به ۱۰ سال زندان محکوم شد.
ژنرال مانوئل كنترراس، رييس سابق پليس مفخی مخوف شيلی در دوران آگوستو پينوشه و مسئول ربودن هفت رهبر لالگوا در سال ۱۹۷۳، توسط وزارت دادگستری حکومت بعدی فقط به ۱۰ سال زندان محکوم می‌شد.
سعید مرتضوی، آمِرِ فاجعه‌ی زندان کهریزک، فقط به ۲ سال زندان محکوم شد.
محمدرضا رحیمی، معاون اول احمدی‌نژاد و مسئول تخلفات مادی گسترده در دوره‌ی او، فقط به ۵ سال حبس محکوم و بعد از فقط ۳ سال زندان آزاد شد.
اما امروز،
اسماعیل بخشی، کارگر هفت‌تپه، به ۱۴ سال زندان
سپیده قلیان، حامی کارگران هفت تپه، به ۱۹ سال و ۶ ماه زندان
امیرحسین محمدی‌فرد، سردبیر نشریه‌ی کارگری گام، به ۱۸ سال زندان
عسل محمدی، عصو تحریریه‌ی نشریه کارگری گام، به ۱۸ سال زندان
ساناز الهیاری، عضو تحریریه نشریه‌ی کارگری گام، به ۱۸ سال زندان
امیر امیرقلی، عصو تحریریه‌ی نشریه‌ی کارگری گام، به ۱۸ سال زندان
محکوم شدند، آن‌هم بدون این‌که مرتکب هر گونه جنایت یا فسادی شده باشند.
واقعا برایم سوال است که صادرکننده‌ی این احکام درکی از این داشته که دارد درباره‌ی سال‌های عمر چند انسان رای می‌دهد؟ و آیا تصویری از معنای هر سال زندان دارد که توانسته چنین ارقام مهیبی را روی کاغذ حکم بنویسد؟ طبق چه مبنا و منطقی می‌تواند توجیه کند حکم چند فعال کارگری بی‌پناه و بی‌پشتوانه را از طارق عزیز و ژنرال کنترراس و سعید مرتضوی با آن‌همه فساد و جنایت سنگین‌تر صادر کند؟ ادعای عدالت‌جویی و دادگستری در دستگاه قضاییِ نظامی که ادعای حمایت از مستضعفین دارد شوخی نیست اگر در این احکام ناعادلانه تجدید نظر نکند؟ ادعای عدالت‌خواهی چهره‌های سیاسی، رئيس قوه‌ی قضاییه، احزاب و مسئولان هم باورکردنی است اگر به این احکام حیرت‌آور علیه فعالانی که صدای کارگرانی بوده‌اند که صرفا حقوقشان را مطالبه کرده‌اند اعتراض نکنند؟
