جریان شناسی‌سیاسی گام دوم با نگاه به برکناری عادل فردوسی‌پور
امتداد - داوود حشمتی:
تمام ادعاهایی که تا پیش از این در مورد علت خروج فردوسی‌پور از برنامه نود در میان رسانه‌های اصولگرا مطرح می‌شد، توجیهات سطحی و دم‌دستی بیش نبود. امروز پرده‌ها کنار رفته و مشخص است فردوسی‌پور برای نگاه سیاسی‌اش از برنامه کنار گذاشته شد.
از همین رو می‌توان این ماجرا را به کل سیستم در ایران تعمیم داد. می‌توان صداوسیما را که علی‌القاعده باید ملی باشد، کل نظام فرض کرد و مابقی تقسیم‌بندی را به صورت نهادهای انتخابی و انتصابی در درون همین اتفاق به ظاهر محدود واکاوی و بررسی کرد. تمام این تحلیل را هم می‌توان سنگ محکی دانست برای مدل رفتاری که قرار است «گام دوم» انقلاب با آن برداشته شود.
دعوای نود بر سر چیست؟
تا پیش از این ادعا می‌شد که دلایل حذف فردوسی‌پور از برنامه نود مباحث فنی و مدیریتی درون‌سازمان است. اما با قطعی شدن برکناری فردسی‌پور پرده‌ها کنار رفت. تنها نگاه به دو توئیت می‌تواند رنگ باختن همه آن ادعاها و بیان اصل موضوع را آشکار کند.
مهران کریمی از فعالان رسانه‌ای که خود را «انقلابی» می‌نامد در تحلیل برکناری فردوسی‌پور می‌نویسد: «این موضوع به معنای بازپس‌گیری یکی از تریبون‌های پرمخاطب رسانه ملی از جریان غرب‌گرای واداده پرمدعا خواهد بود. برای مقابله با غرب‌زده‌های لانه‌کرده در سیستم که با بودجه بیت‌المال جمهوری اسلامی تیشه به ریشه می‌زنند. پدیده‌هایی چون فردوسی‌پور در عرصه‌های گوناگون فرهنگی، هنری، اجتماعی، رسانه‌ای و... تا حد زیادی مدیون مدیریت‌های غرب‌زده، ترسو، منفعل و محافظه‌کار است. مدیریتی که در گام دوم انقلاب باید از کشور زدوده شود.»
حمید رسایی از اعضای جبهه پایداری: «فردوسی‌پور فقط یک مجری ورزشی نبود بل گماشته یک جریان سیاسی تجدیدنظر طلب در یکی از توده‌گانی‌ترین برنامه‌های سیما بود که در بزنگاه‌ها وظیفه جهت‌دهی به مخاطب را داشت.»
قدم اول در گام دوم
حالا مشخص می‌شود که بحث بر سر این است که تنها تفکری حق دارد در سیما فعالیت کند که به طور کامل سرسپرده باشد. یا اینکه بپذیرد هرگز خلاف جریان سیاسی حاکم بر سازمان نظری ندهد و نظرش را پنهان کند. در این تقابل برکشیده شدن در ساختار سازمان به رای و توجه مردم هیچ ارتباطی ندارد. تقلبی که در رای‌گیری برنامه‌های سیما به نفع گلزار رخ داد را در همین مدل تحلیل کنید. برای همین هم عادل گفت: همیشه رای مردم خط قرمز من است.
با این حال، براساس نظر رهبری قرار است ایران «گام دوم» را بردارد. این گام دوم قرار است چه شکل و صورتی داشته باشد؟ دو برداشت از این گام دوم وجود دارد. برداشت متعلق به آنهایی‌ست که معتقدند باید فردوسی‌پور را به‌خاطر نگاه سیاسی‌اش از جایگاهی که مورد توجه مردم است پایین کشید. همین تفکر در عرصه سیاسی نمادش می‌شود سردار سعید قاسمی که معتقد است در گام دوم باید «هرزه‌روبی» کرد و در این گام کسانی چون طیف لاریجانی هم نباید حضور داشته باشند.
برداشت دوم تفکری است که در کنار فردوسی‌پور ایستاده و می‌خواهد اصلاح‌طلبانه رفتار کند. تفکری که صداوسیما را همچون همه کشور، متعلق به مردم می‌داند و نمی‌پسندد تنها یک سلیقه صداوسیما را قبضه کند. اما در مقابل دست اول معتقدند: این عرصه‌ها ملک‌طلق آنهاست و راه ورود به این حلقه را توبه‌نامه نویسی می‌دانند. چیزی شبیه رفتار رشیدپور که از حمایت دولت به منتقد دولت تبدیل شد.
این کشمکش به بیرون از سازمان و در میان هواداران هم تسری پیدا کرده است. دسته‌ای معتقدند فردوسی پور باید از سیما خارج شود و با خروج از سیما، آن را به کسانی واگذار کند که سازمان را «میلی» می‌خواهند. با اینکار دست به مشروعیت‌زدایی هم خواهد زد. اما دسته دیگری هم هستند که معتقدند: صداوسیما متعلق به همه است و باید برای حضور همه سلیقه‌ها تلاش کرد.
در این وضعیت قصد داریم گام دوم را با کدام تفکر برداریم؟ تفکری که در نگاه آنها مردم، حامیان جریان حاکم هستند و اگر به دیگران اقبال کنند، «کوفی» خوانده می‌شوند؟ یا منظورمان از مردم همه کسانی هستند که شناسنامه ایرانی دارند و می‌توانند هر تفکری داشته باشند؟
یادمان باشد یکبار این مسیر را طی کردیم دست آخر هر دو طرف در بزنگاه انتخابات ۹۲ به یک نتیجه واحد رسید. نتیجه‌ای که از یک سو رهبری طی پیامی حتی از کسانی که به نظام اعتقاد ندارند هم دعوت به حضور پای صندوق‌های رای کرد و طرف دیگر که تصمیم‌گرفت همه را دعوت به حضور در انتخابات کند و برجام بر پایه همین «بسیج» همه‌گانی استوار شد.
