اکثر اصلاح‌طلبان با چسبیدن به قدرت رسالت خود را فراموش کردهاند
محمد توسلی
واقعیت این است که در دو دوره آقای خاتمی اقدامات خوبی در راستای راهبرد اصلاحات و پیگیری برنامه های توسعه سیاسی صورت گرفت، اما به تدریج و به واسطه حضور اصلاح طلبان در قدرت این طیف امروز عملکرد متفاوتی دارند.
یک گروه به آن نگاه اصلاح طلبی جامعه محور پایبند بودند و هستند و می‌دانند باید نگاه ما بالا بردن آگاهی در جامعه، توسعه نهادهای مدنی و تقویت جنبش اجتماعی باشد. گروه دوم که اکثریت را تشکیل می دهند به قدرت چسبیدند و صرفا نگاه بروکراتیک و شغلی را هدف قرار داده اند و رسالت اصلی خود را فراموش کرده اند و گروه سومی هم که متاسفانه گرفتار فساد شدند.
مردم اگر آگاهی و بلوغ سیاسی نداشتند درانتخابات سال های ۷۶، ۹۲ و به طور مشخص سال ۹۴ در انتخابات در این حد شرکت نمی‌کردند. باید دید چه انگیزه هایی ایجاد شد که با وجود ردصلاحیت‌های گسترده، مردم پای صندوق آمدند؟ شما نگاه کنید مهم‌تر از این‌ها مجلس خبرگان رهبری بود که مردم آمدند تا دو نفر مشخص رای نیاورند. ما باید بپذیریم که رای مردم عمدتا رای اعتراضی بوده است.
سال ۹۶ هم مردم ۲۴ میلیون رای به آقای روحانی دادند که بخش قابل توجهی از آن رای اعتراضی بود. در سال ۹۶ تمام نهادهای قدرت به صورت شفاف ازآقای رئیسی حمایت کردند اما مردم با آگاهی به آقای روحانی رای دادند. باید توجه داشته باشیم که الزاما تمامی این آراء به منزله رأی به روحانی نبود. این رای را باید بیشتر از سر اعتراض دانست.
ما تجربه دو دوره احمدی نژاد را پیش رو داریم. پیامد آن دوران زمین سوخته ای برای جامعه ما بود. ۷۰۰ – ۸۰۰ میلیار دلار درآمد نفتی که هیچگاه گزارش شفافی از آن ارائه نشد، زمینه توسعه فساد در این دولت را شکل داد. وضعیت فرهنگی و اجتماعی ما در آن دوران با فروپاشی روبرو شد.
کاهش اعتبار اصلاح طلبان و دولت روحانی و بحران های پیش رو بر کسی پوشیده نیست. اما راهکار خروج از این بحران ها بازگشت به مردم و فراهم کردن بستر های عملی مشارکت مردم از طریق برگزاری انتخابات آزاد و رفع موانع از طریق بازگشت به قانون اساسی است تا مردم بر سرنوشت خود حاکم بشوند. این چشم انداز هم راه حلی جز اصلاحات ندارد. اما بحث اینجاست که در این شرایط صندوق رای چه جایگاهی دارد؟ در نگاه راهبردی اصلاح طلبی صندوق رای همیشه جایگاه اساسی دارد. شاید مثال تاریخی مواضع نهضت مقاومت ملی بعد از کودتای ۲۸ مرداد آموزنده باشد.
حتی در حاکمیت رژیم کودتا، نهضت مقاومت ملی در هر انتخاباتی با این دیدگاه در انتخابات مشارکت می کرد و می گفت یا پیروز می شویم یا رسوا می کنیم. ما بعد از خرداد ۶۰ چه کردیم؟ انتخابات مجلس اول آزاد بود و هرکسی رای آورد به مجلس راه پیدا کرد. در مجلس دوم درآستانه انتخابات سمینار تامین آزادی و سلامت انتخابات تشکیل دادیم که مورد تهاجم قرار گرفت و گزارش آن در مجلس منعکس شد. مجلس سوم هم به همین ترتیب پیگیری شد. ما انتخابات را به عنوان یک راهکار راهبردی نگاه می کنیم. چون راه حلی جز گذار به دموکراسی که آن هم نهایتا از طریق صندوق رای می گذرد، وجود ندارد.
آنچه را که در یک نگاه تحلیلی و در راستای منافع ملی تشخیص دهیم مطرح می کنیم. ما وظیفه آگاهی بخشی داریم. این جامعه است که باید انتخاب کند. به نظر من جامعه ما از آگاهی بالایی برخوردار است و در بزنگاه‌ها راهکار درستی را انتخاب می‌کند؛ همان طور که در انتخابات گذشته مردم عموما با آگاهی رای دادند.
در حال حاضر زمان تصمیم گیری برای رای دادن یا رای ندادن نیست. ما باید دنبال برنامه حضور در انتخابات باشیم و چالش ها و موانع را مطرح کنیم. حتما باید از فرصت انتخابات استفاده کنیم. باید ببینیم که مسئولان نسبت به مطالبات قانونی اقشار مختلف جامعه چه واکنشی نشان می دهند. فعلا باید منتظر ماند تا در روزهای منتهی به انتخابات افراد ثبت نام کنند و اگر چون گذشته عمل شود و مردم از حق قانونی خود محروم شدند، آن موقع تصمیم گیری شود.
