به من مربوط نیست؟ / احمد زیدآبادی
همانطور که پیش از این هم نوشتم؛ اینکه جمهوری اسلامی بخواهد با دولت ترامپ مذاکره کند یا نکند؛ به من مربوط نیست که بخواهم بر یکی از این دو نظر اصرار ورزم؛ به خودش مربوط است!
می توان پرسید که به عنوان یک ایرانی چطور می‌توانم ادعا کنم که به من مربوط نیست! کاملاً پرسش منطقی و موجهی است؛ اما پاسخ من هم می‌تواند این باشد که نقد من از سیاست خارجی کشور، فراتر از ورود به چنین مجادلاتی است.
می توان باز هم پرسید که اگر نقدم به سیاست خارجی فراتر از ورود به این نوع مجالات است؛ پس چرا حدود ۲۵ سال پیش، بحث لزوم ارتباط و تشنج زدایی با آمریکا را در نوشته‌هایم مطرح کردم و تا دورِ دوم ریاست جمهوری سید محمد خاتمی آن را ادامه دادم؟
در واقع همین فاصلۀ زمانیِ «ربع قرن» پاسخگوی پرسش است! مگر آدمیزاد پا به دنیا گذاشته که یک موضوع پیش پا افتاده را مرحله به مرحله تا آخر عمرش تکرار کند؟ تعداد یاداشت‌ها، مقالات، سخنرانی‌ها و مصاحبه‌هایی که در آن زمان در بارۀ ضرورت تشنج‌زدایی با آمریکا نوشته یا ایراد کرده‌ام؛ شمارَش به صدها مورد می‌رسد! حالا باز هم بیایم همان مطالب کسالت‌بار را از نو تکرار کنم که چه بشود؟ که کیهان و دوستانش از فرط بی‌سوژه‌ای ، هدفی برای حمله به قصد خارج کردن هواداران‌شان از خمودی پیدا کنند؟
وقتی که در کشور ما، نحوۀ پایان دادن به ماجرای گروگانگیری دیپلمات‌های آمریکایی، پذیرش قطعنامۀ ۵۹۸ شورای امنیت برای خاتمۀ جنگ، عاقبت فتوای قتل سلمان رشدی و آغاز مذاکرۀ رویارو با آمریکا برای محدود کردن برنامۀ هسته ای، در کنار همۀ آن تبلیغات و جار و جنجال ها و تهدید و بگیر و ببند منتقدان، تجربه‌ای روشن از نوع تصمیم‌گیری ها در برابر ما می‌گذارد؛ دیگر چه باید گفت و چه می‌توان گفت؟
