جمعه ۱۰ فروردين ۱۴۰۳ -
Friday 29 March 2024
|
پنجشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۹۷
انگار ناف این سرزمین را با خردادهای پرحادثه بریدهاند! چندساعتی تا دیدار حساس ایران- اسپانیا در جام جهانی مانده است. زیر پوستمان انگار دستمال دادهاند دست گلبولهای سفید و قرمز و دارند کُردی میرقصند که این همه قلبمان تند میزند. حسمان آمیزهای از هیجان، کمی ترس، چشم به راهی معجزه و البته جنگیدن و سرخم نکردن است...
این هیجان را دوست دارم. فارغ از هر نتیجهای که رخ بدهد من این حس همدلی را دوست دارم. اینکه برای دقایقی یادمان میرود برای میرحسین_موسوی گلو پاره کردیم یا شعار دادیم «احمدی بت شکن، بت بزرگو بشکن»!، اینکه بعد از درود بر و مرگ بر اسم چه کسی را آوردیم، اینکه اصلاح طلبیم، اصولگراییم یا «دیگه تمومه ماجرا»! اینکه الان ایران نام مشترک همه ماست، درد مشترک، عشق مشترک ...
کاش میشد به این حس تافت زد! همینجور بماند. یادمان نرود هرکجای دنیا برویم ریشهمان اینجاست. گُل بنفشه نیستیم که بشود توی جعبه گذاشت و این ور و آن ور برد، نخلیم! نخل تشنهای که برای قطرهای آب، ریشههایش را تا عمق این خاکِ پرمهرِ خوشبو به جستجو میفرستد. همین خاکی که تن عزیزترین عزیزانمان را آنجا به امانت سپردهایم...
من عاشق هر کسی هستم که دل با این سرزمین دارد. اختلاس نمیکند، دزدی نمیکند، وفادار است. از قطره قطره آباش دفاع میکند، از ذره ذره خاکش. زیر سقفاش ستون میزند، حتا به خشت استخوان خویش! دهانش بوی مرگ نمیدهد، کلمههایش حس خوب زندگی میپراکنند... کسی که «خنجری در آستین پنهان نمیکند، نه ابرو به هم میکشد، نه لبخندش ترفند تجاوز به حق و نان و سایبان دیگران است».
فوتبال همه چیز نیست اما بازیکنان فوتبال با پرچم ایران_ما به زمین می روند. بدون تانک، بدون سانتریفیوژ، دست شان فندک نیست برای آتش زدن پرچم کشور دیگر، دست میدهند به حریف، لبخند میزنند و بعد با تمام وجود میجنگند که ما اینجا در این نقشه گربه شکل لبخند بزنیم، امیدوار بمانیم...
برای من حتی آن عضو تدارکات تیم که هیچوقت هیچکس عکساش را به دیوار نمیزند و اسمش را نمیبرد از مسی و رونالدو عزیزتر است. بیشتر دوستش دارم، چون او میداند ما «برای آنکه ایران گوهری تابان شود، خون دلها خوردهایم، رنج دوران بردهایم».
او میداند پراید یعنی چه؟ او کنار ما قلبش در آتش پلاسکو و سانچی سوخت، تکهای از روحش زیر آوار بم و رودبار و #کرمانشاه دفن شد، مثل ما رنج میکشد از گرانی، از بیکاری.
رونالدو از حال زن و فرزند کولبری که اسباش را با گلوله کُشتهاند و خودش یخ زده چه میداند؟ مسی برای آتنا و اهورا و بنیتا بغض نمیکند، اینیستا نمیداند دختری که گریم میکند تا برود ورزشگاه چطور قلبش توی سینه تند میزند، #نیمار حال مادر #سهراب_اعرابی را مگر میفهمد که هنوز زل میزند به آن عکس با پیشانی بند سبز؟
مانوئل_نویر از اشکهای دختری که پدرش هنوز از موج گلوله برادران عراقی فریاد میزند و مادرش را کتک میزند خبر دارد؟... حال ما را فقط خودمان میدانیم و بس! برای هم بمانیم.
با همه وجود کنار کسانی بمانیم که برای #ایران میدوند، میجنگند، زخم میخوردند و لب میگزند، گله نمیکنند، منت نمیگذارند. که چراغ ما در این خانه میسوزد...
منبع: فیسبوک
| |||||||
ايران امروز
(نشريه خبری سياسی الکترونیک)
«ايران امروز» از انتشار مقالاتی كه به ديگر سايتها و نشريات نيز ارسال میشوند معذور است. استفاده از مطالب «ايران امروز» تنها با ذكر منبع و نام نويسنده يا مترجم مجاز است.
Iran Emrooz©1998-2024
|