این ملت قهرمان می‌خواهد
امتداد - مهدی مظفری
زمانی نه چندان دور باب شده بود بگویند ملتی که نیازمند یک قهرمان باشد چنین و چنان است. به حرفشان شک داشتم. مدت ها سر این موضوع فکر میکردم. ذهنم درگیر بود. این مملکت را با کشورهای دیگر قیاس میکردم و در تشویش بودم.
روند اتفاقات و رخدادهای سیاسی اجتماعی ایران را بیشتر کاویدم. تاریخ معاصر را تورق کردم. به رفتار و تفکرات مردم وطنم دقیق تر شدم.
هر چه گذشت مطمئن تر شدم که این ملت قهرمان می‌خواهد. قاعده بازی اینجا شاید با خیلی از جاهای دیگر دنیا متفاوت باشد. این مردم رنجبر و خسته چه خوشمان بیاید چه نه، چه مترقی بدانیم چه نه، قهرمان می‌خواهد.
این مردم برای لذت بردن از فوتبال ناپاک، برای مبارزه نابرابر در سیاست، برای هیجان‌زده شدن در سالن سینما قهرمان می‌خواهد.
قصه آرش اتفاقی سینه به سینه نقل نخواهد شد، همانطور که قصه همت‌ها و باکری‌ها و خرازی‌ها بیخودی تکان‌مان نمی‌دهد، این ملت قهرمان می‌خواهد.
گاهی قهرمان این مردم پسر ساده شمالی است که یک تیم کامل مفسد را دریبل می‌زند، و گاهی یک جوان بینام و نشان که برای نجات کودکی به دل آتش می‌زند.
اگر مجوز عدالتخانه اخذ می‌شود، اگر اختیار نفت دست خود ما میفتد، اگر متجاوز خارجی بیرون رانده می‌شود، اگر حماسه‌ای ورزشی در ملبورن خلق می‌شود، همیشه پای یک قهرمان در میان است.
چند وقتی بود منتظر بودیم دوباره مردی از خویش برون آید و کاری بکند. دو ساعت از زمین و سرخوردگی ما را به ابرها برد و لذت تفوق را بهمان چشاند.
قطعا پسر بی‌آلایش و رک شمالی یک تنه در مقابل فساد فوتبال پیروز نخواهد شد. قطعا فوتبال ما تا حضور مفسدین رنگ خوشی نخواهد دید. ولی با بودن قهرمان می‌توان به همین فوتبال چنگ زد. به همین سینمای نیم بند دل بست. جذب صحنه تئاتر و کنسرت موسیقی شد. کوشش و کنش سیاسی کرد. قهرمان‌های ما جرات می‌بخشند. لازمشان داریم برای امیدوار ماندن، امیدواری به تغییر.
