شبیه یکدیگریم
شورای سردبیری روزنامه «جامعه نو»
در ایالات‌متحده و ایران دو چیز بسیار شبیه به یکدیگرند: ادب بزرگان سیاست و روزگار روزنامه‌نگاران. بزرگان مدعی در عرصه سیاست از آشغال بودن مردم و از چاه مستراح بیرون آمدن آنان سخن می‌گویند، و از روزنامه‌نگاران هم با عنوان fake news و بلندگوی دشمن و صدای اسرائیل یاد می‌کنند. چرا این شباهت وجود دارد؟
بر این دو کشور، نخوت پیشگان دنیای سیاست حکومت می‌کنند و برای هر دو، مردم دو دسته‌اند. خودی، و غیرخودی. خودی آن‌هایی هستند که بدون فهم آنچه از تریبون پخش می‌شود هورا می‌کشند و به هرچه حکومت بگوید باور دارند، و غیرخودی هم یا مکزیکی و سیاه‌پوست و دموکرات منتقد است، یا معترضی که معتقد است مسبب همه نارسایی‌هایی که در کشور وجود دارد حکومت است و نه عوامل سماوی یا دشمنان فرضی زمینی.
غیر از تحقیر عمومی مردم، موضع این دو جماعت نخوت‌پیشه در برابر روزنامه‌نگاران نیز مشابهتی نسبی بین روزنامه‌نگاران ایرانی و آمریکایی پدید می‌آورد. دروغ‌گو راحت‌ترین نسبتی هست که حکومت در هر دو کشور به روزنامه‌نگاران ارزانی می‌کند. ترامپ با طبقه‌بندی کردن روزنامه‌نگاران به دوست خوب و دشمن دروغ‌گو دستور داد از ورود خبرنگاران مشخصی به کنفرانس‌های مطبوعاتی کاخ سفید جلوگیری شود. بسیار شبیه دعوت خبرنگاران دست‌چین شده مطبوعات خاص در مصاحبه‌های مطبوعاتی ایران. در هردو کشور، گزارش کردن نارسایی‌های حکومت به معنای دشمنی با رأس حکومت است. توهم درباره نیات روزنامه‌نگاران در راهروهای قدرت هر دو کشور موج میزند.
مشابهت اصلی البته در همسانی دو حکومت در برخی خصائل مهم است. نقص در فهم جهان، خودپرستی حاد و در اختیار داشتن تشکیلات آسیب‌زا. به قول متفکری، خطرناک‌ترین تشکیلات برای جهان، حزب جمهوری‌خواه آمریکا است. ما البته از نوع محدود و ملی‌اش برخورداریم، ولی در نتیجه کار تفاوتی نمی‌کند: حکومت‌هایی که مردم را با فحش و توهین تحقیر می‌کنند، و روزنامه‌نگاران را دروغ‌گو می‌خوانند.
متفکران بسیاری ایالات‌متحده را کشوری رو به زوال و فروپاشی ارزیابی کرده‌اند…
