اگر این نخبگانِ سفركرده در ایران بودند، چه میشد!؟
دکتر علی اصغر پورعزت؛ استاد تمام دانشکده مدیریت دانشگاه تهران
چند سال پیش كه از بخش ایران موزه لندن و لوور پاریس دیدن كردم، بسیار دچار غم و افسوس شدم: كه حیف! چرا باید این اشیاء خارج از ایران باشند!
اما وقتی مشاهدات خود در تخت جمشید را به یاد آوردم، خوشحال شدم كه این اشیا فعلا در جای امنی هستند و مطمئن تر از ایران نگهداری میشوند!
با استناد به آنچه گفته شد و بسط موضوع فوق به سایر مسائل اجتماعی، علمی و فرهنگی کشور، می توان این سوال را مطرح نمود که اگر این نخبگانِ سفركرده در ایران بودند، چه میشد!؟
چند سناریوی محتمل:
۱- تحت نظر برخی استادان سیاسی یا فرصت طلب، دانش نیازموده و فارغ از اخلاق عملی (موجب شرمندگی من و شما)! باید مقالات احمق پسند آماری شایسته مجلات رایج مینوشتند تا همكاران سیاسی نالایق و حقیرما بتوانند در حین اشتغال به امور دیگر اقتصادی و سیاسی و اداری، از ركود رهایی یابند و یا حتی دانشیار و استاد شوند!
۲- در صف استخدام پشت سر نور چشمی های بوروكرات های فاسد از چپ و راست منتظر الطاف آنان بمانند!!
۳- پس از استخدام، تحت نظر مدیر نالایق، حقارت و زبونی و بی لیاقتی و بوقلمون صفتی را تجربه كنند و دم بر نیاورند تا به عنوان فرد ناسازگار مشهور نشوند!
و....؛ لطفا بقیه سناریوها را خود بنگارید!!!
واضح است كه در این شرایط كمتر كسی میتواند چون برخی از همكاران پاك سرشتمان، در جای مناسبی چون دانشگاه استخدام شود و در مشی و منزلتی شرافتمندانه به كشور خود خدمت كند.
تصور كنید كه چه بر سر این استعداد ها می آمد! به راستی بهتر نیست كه این سرمایه ها به جایی شایسته سالار بروند تا رشد كنند؛ شاید روزی ان شا الله به كار آیند؟
امروز غصه خوردن بر فرار یا مهاجرت یا اخراج مغزها بی فایده است؛ ایران را شایسته سالار كنید، مغزهای كشورهای دیگر نیز به ایران خواهند آمد
قرار دادن مغز شایسته تحت نظر و مدیریت مدیر سیاست زده، مفلوك وحقیر، فقط یك نتیجه دارد: به ابتذال كشاندن سرمایه انسانی!!
منبع: شبکه تخصصی بینش استراتژیک
