«چای قند پهلو برای دهان گشاد»
نویسنده: سعید ساویز
منبع: کانال تلگرام «راهبرد»
دوستی می گفت اگر قرار است جایی توضیح دهیم که یک پدیده چیست و چه ماهیتی دارد؛ باید ابتدا گسستش را تعریف کنیم و بگوییم آن چه چیزی نیست؟ بعد در عدم و نبودش، بودش را تعریف کنیم؛ مانند اینکه: سرما که نبود، گرماست. ایضاً برای اشخاص و گروه‌ها.
قصه آن جایی شروع شد که در صف اصولگرایی یاران خوش خط و خال جای خوش افکاران و ایده پردازان را گرفته است و اصولگرایان قصد دارند با ریختن آب توبه ایشان را تطهیر کنند؛ اما بعضی وقت‌ها بعضی چیزها تطهیرپذیر نیستند ولو به آب کوثر و به فضل خدا که ابزار شبکه‌های اجتماعی و دهانی که بی موقع باز شود؛ باطن انسان را فاش می نماید.
حضرت آقای سیدابراهیم چند روز پیش پس از گلایه از زمین و زمان از توبه دوست خوش آواز سخن‌ها فرمودند. اما اشاره نفرمودند که توبه از چه؟ ایشان توبه کردند که چه نباشند؟ یا چه کاری را نکنند؟ توبه از توهین به خلق؟ توبه از سخن گزاف؟ توبه از پا در کفش هر بزرگتری کردن؟ توبه از درخت بالا رفتن؟
کافیست یک نگاهی به پست آخر وی در خصوص فاجعه اخیر در مورد این جگر گوشه پارس‌آباد بیاندازید؛ خودتان متوجه می‌شوید که هیچ ضرب‌المثلی بی‌حکمت نیست و کژی غالب بردار نیست ولو به جهد هفت ساله.
حکایت فتوای سید به تطهیر این جوانک طناز هم حکایت فتوای قند است و چای یا به قول رییس‌جمهور قضیه نصب دوش در حمام و غسل.
کلا به نظر می رسد بهتر است از این دست فرمایش‌ها را اینگونه اصلاح کنیم که هر آنچه به درد من نخورد و در کنترل من نباشد؛ حرام است. ولی آنچه با ما باشد؛ به نوعی با آب یا چای و... قابل تطهیر است. مثلا همین قند و شکر مادامی که از ما نیست بر ماست. یا هر دهان گشادی اگر برای ما باز شود؛ مجاز است.
به نظرم کم کم اصولگرایان مجبور می‌شوند برای این آقا بپا بگذارند که یک بار با کلاه تاج دار نرود اینور و انور آفتابی شود.
یا اینکه مرتب داستان قورباغه سبز دهن گشاد را برایش تعریف کنند که اینقدر در شبکه‌های اجتماعی با اسائه ادب به شجریان و سردار آزمون ادب و نزاکت خود را به رخ جامعه نکشد.
