«هرمنوتیک ۲۴ میلیون رأی به حسن روحانی»
در ۲۹ اردیبهشت ۱۳۹۶ در ایران، یک حادثه سیاسی شگفتی‌آور اتفاق افتاد. حسن روحانی، علی‌رغم همه کوشش‌های سازمان‌یافته و غیرمجاز بسیاری از مراکز قدرت رسمی علیه وی و تبلیغات سراسری بسیار گسترده‌ای که صداوسیما بر ضد او انجام داد، با ۲۴ میلیون رأی در انتخابات پیروز شد و بار دیگر بر مسند ریاست جمهوری نشست.
اگر با نگاه پدیدارشناسانه این حادثه سیاسی بسیار مهم را در بستر تاریخی آن نگاه کنیم، از آن چه می‌فهمیم؟
با این نگاه چند «نه» گفتن بزرگ و چند «آری» گفتن بزرگ دربرابر چشمان ما قرار می‌گیرد:
«نه» به تزویر و عوام‌فریبی و دروغ، «نه» به نظام صدقات و توزیع فقر، «نه» به اعدام و زندان و حصر، «نه» به قیمومیت فرد یا صنف خاص، «نه» به ابزار کردن مقدسات مردم و بالاخره، «نه» به اقتدارگرایی ایدئولوژیک.
«آری» به عقلانیت سیاسی و اقتصادی در مدیریت کشور، «آری» به حقوق بشر و آزادی مسئولانه هر انسان، «آری» به صادق بودن حاکمان با مردم، «آری» به آشتی با ملت‌ها و دولت‌های دیگر و همکاری فعالانه با جامعه جهانی و بالاخره، «آری» به حرکت به سوی دولت عقل!
در اینجا باید این حقیقت تلخ را بگویم که پس از پیروزی انقلاب ۱۳۵۷، عدّه‌ای از دانایان وفادار به انقلاب، برهمین «نه»ها و «آری»ها اصرار می‌ورزیدند؛ امّا در دهه‌های گذشته بر آنان بس ستم‌ها رفت و چه هزینه‌ها که آنان ندادند.
امروز که این «نه» و «آری» گفتن‌ها از آراء ۲۴ میلیون رأی‌دهنده ایرانی سربرآورده است، با جرأت می‌توان گفت ملّت ایران در این سال‌ها بسیار خردمندانه‌تر از گذشته فکر می‌کنند و همین است آنچه مایۀ امیدواری بسیار به آینده کشور عزیز ما ایران است.
