شوری که رأی سنا در میان مخالفان روحانی برانگیخت
شهروند: رأی‌گیری سنای آمریکا که تمام شد، انگار در سوت آغاز حمله به دولت در ایران دمیده باشند، منتقدان دولت و برجام انگشت‌های ورز داده و قلم‌های در زهر خوابانده را به کار انداختند و تا توانستند از شکست برجام و پایان کار دولت نوشتند.
حسین شریعتمداری، مدیرمسئول روزنامه کیهان در نقش پرچمدار منتقدان تند و تیز دولت در سرمقاله روز گذشته این روزنامه نوشت: «با عرض پوزش همراه با خسته نباشید به تیم مذاکره‌کننده هسته‌ای باید گفت کشتی هسته‌ای کشورمان در امواج پرتلاطم نیرنگ‌ها به ناخدای دیگری نیاز دارد که دشمن‌شناس و موج‌آشنا باشد... و در این‌باره گفتنی‌هایی هست.»
در مهرماه سال ٩٢ محمدجواد ظریف، وزیر امور خارجه که آن زمان در شبکه‌های اجتماعی فعال‌تر بود، در صفحه فیس‌بوکش نوشت: «ساعت ٩ و نیم شب است و تازه از بیمارستان و مطب پزشک برگشته‌ام و توانسته‌ام قدری بنشینم تا این مطلب را برای شما بنویسم. امروز صبح، بعد از دیدن تیتر یک روزنامه، کمردرد و پادرد شدیدی گرفتم. حتی نمی‌توانستم راه بروم یا بنشینم. فکر کردم دیسک کمر و سیاتیک گرفته‌ام. فقط توانستم دو ملاقات خارجی را انجام دهم. بقیه برنامه‌ها را لغو کردم.»
رسانه‌ها آن زمان نوشتند تیتر روزنامه کیهان بوده که وزیر خارجه را راهی بیمارستان کرده است.
عبدالله گنجی، مدیرمسئول روزنامه جوان در مطلبی که روز گذشته در این روزنامه نوشته اندکی صریح‌تر از دیگر منتقدان دولت دست به قلم شده و در مطلبی تحت عنوان چرا نباید روحانی مجددا کاندیدا شود؟ نوشته است: از منظر فایده‌گرایی، کارکردگرایی و واقع‌گرایی که شالوده فکری و شخصیتی دکتر روحانی را تشکیل می‌دهد، کاندیداتوری وی به معنی روزمرگی و خسارت بیشتر به کشور است.
به نوشته آقای گنجی «در دنیا هم عرف است وقتی حاکمانی به روش دموکراتیک به قدرت می‌رسند، اما زمینه برای تحقق شعارهایش فراهم نمی‌شود، داوطلبانه صحنه سیاست را ترک می‌کنند.»
مدیرمسئول روزنامه جوان سپس رفراندوم برگزیت را در این‌باره مثال زده و می‌نوسید: «دیوید کامرون، نخست‌وزیر انگلیس طرفدار الحاق کشورش به اتحادیه اروپا بود، اما وقتی طرح و برنامه‌اش به بن‌بست خورد قدرت را واگذار کرد.»
اما فارغ از تدارک گسترده مخالفان و منتقدان دولت روحانی که حالا ظاهرا به بهانه «شکست برجام» به دنبال کشتی‌بان دیگری برای قوه مجریه می‌گردند، این حملات رسانه‌ای تا چه اندازه می‌تواند در انتخابات ریاست‌جمهوری پیش‌رو بر نظر رأی‌دهندگان ایرانی تأثیر بگذارد؟
به‌هرحال چنانکه از اظهارات رسانه‌های منتقد برمی‌آید، هدف انتخابات ریاست‌جمهوری اردیبهشت‌ماه سال ٩٦ است و انتخاباتی که قرار است رئیس‌جمهوری یک‌طرف میز بنشیند و با نامزدهای رقیب درباره مسائل مختلف و ازجمله برجام مناظره کند. در آن شب‌های پرالتهاب چه کسی خواهد توانست اعتماد رأی‌دهندگان را به خود جلب کند؟
