کرباسچی: قرار نبود ریاست مجلس برای اصلاح‌طلبان باشد
اعتماد: انتخابات هیات رییسه مجلس و یك علامت سوال بزرگ. سوالی كه بیشتر از سوی حامیان اصلاح‌طلبان مطرح می‌شود كه چرا و چگونه، آنهایی كه با لیست امید راهی پارلمان شدند، نقطه اتكایی برای اجرایی شدن تصمیمات فراكسیون امید نبودند، پاسخ مناسبی از سوی چهره‌های سیاسی دارد. سیاستمدارانی كه خود هیچ انتظاری از اعضای لیست امید نداشته و ممانعت از حضور تندروهای افراطی را از اهداف اولیه جریان اصلاحات می‌دانستند، خیلی خوب با عدم انتخاب محمدرضا عارف به عنوان ریاست مجلس كنار آمده‌اند. غلامحسین كرباسچی با تاكید بر اینكه قرار نبود ریاست مجلس برای اصلاح‌طلبان باشد می‌گوید كه نباید اعضای فراكسیون الزاما به طور یكپارچه رای و نظر خود را ارایه كنند. وی البته گلایه‌هایی نیز از تصمیمات اصلاح‌طلبان دارد و با تاكید بر اینكه در اردوگاه اصلاح‌طلبان، دوستان با وزن‌كشی اشتباه بزرگی را رقم زدند، آرزو می‌كند كه ای كاش به جای فراكسیون امید نام فراكسیون حامیان دولت انتخاب می‌شد.
پیروز اصلی انتخابات دیروز چه جریانی بود؟ با این تركیب از هیات رییسه می‌توان این ادعا را قبول كرد كه اصولگرایان با انسجام بیشتری توانستند بر اصلاح‌طلبان فایق شوند؟
از زمان آغاز فعالیت‌های انتخاباتی، هدف اصلاح‌طلبان برای حضور در مجلس دهم، حذف نیروهای افراطی بود. هدفی كه با اعتماد و پشتوانه مردمی، با وجود همه مشكلات و رد صلاحیت‌هایی كه جریان اصلاحات به خود دید، نهایتا منجر به ورود تعداد قابل توجهی نیروهای غیرافراطی به بهارستان شد تا تركیبی از اصلاح‌طلبان و اصولگرایان معتدل را بر كرسی‌های پارلمان بنشاند. این هدف و مقصود اصلی جریان اصلاحات بود و خوشبختانه بیش از دو سوم نمایندگان تغییركردند. قراری بر این مبنا شكل نگرفت كه ریاست مجلس نیز از آن اصلاح‌طلبان شود. چرا كه این مساله داخلی مجلس و تحت تاثیر عوامل متعددی است.
پس چگونه اصلاح‌طلبان به این فكر افتادند كه وارد رقابت ریاست شوند؟
گفتم؛ نگاه اصلاح‌طلبان به مجلس دهم، نگاه حداقلی بود. اینكه چگونه موضوع ریاست به سرمان زد واقعا جای تعجب دارد.
فكر نمی‌كنید آماری كه از اعضای فراكسیون امید اعلام می‌شد برخی چهره‌های اصلاح‌طلب را به این باور رساند كه می‌توانند برای حضور در هیات رییسه اعلام آمادگی كنند؟
این امر به اشتباه به باور برخی از اصلاح‌طلبان نشست. اعضای منتخب لیست امید كه متجاوز از صد و شصت نفرند الزاما عضو فراكسیون امید نیستند اعضای فراكسیون هم الزاما در صحن علنی و رأی مخفی یكپارچه نیستند.
اما آرای دیروز نمایندگان مجلس به علی لاریجانی برای رسیدن به كرسی ریاست، این سوال را در ذهن بسیاری از اصلاح‌طلبان و حامیان آنان مطرح می‌كند كه چگونه نمایندگانی كه در فهرست امید جای گرفته‌اند، آرای خود را در سبد یك اصولگرا ریخته‌اند؟
برای پاسخ به این سوال باید به صورت شفاف توضیح داد كه آنچه تعیین‌كننده تعداد آرای رییس مجلس و همچنین نواب و سایر اعضای هیات رییسه است، یك انگیزه نیست. خیلی از آرا، سیاسی و فراكسیونی است اما مسائل دیگری مثل بحث‌های قومیتی و انگیزه‌های مدیریتی و تجربه‌ها و... نیز موثر است. ازطرفی توجه كنیم كه همه افراد لیست امید كه مورد حمایت چهره‌های مطرح اصلاح‌طلبان هستند در فراكسیون امید حضور ندارند. در فهرست امید تعداد زیادی نیروهای معتدل اصولگرا جای گرفته بودند كه ازجمله خود آقای لاریجانی بود. نباید به اشتباه پس از پیروزی، همه را به عنوان اعضای فراكسیون امید تصوركرد. اگر اسم این فراكسیون به عنوان حامیان دولت مطرح می‌شد و به طور معقول و منطقی بر سر ریاست مذاكره صورت می‌گرفت، هرچند باز هم احتمال ریاست علی لاریجانی بیشتر بود اما در نایب‌رییسی و انتخاب اعضای هیات‌رییسه می‌توانستیم امتیازهای بیشتری به دست آوریم.
اشتباه اصلاح‌طلبان را در انتخابات دیروز در چه می‌دانید؟ فكر می‌كنید برای به دست آوردن هیات‌رییسه باید چه می‌كردند؟
تاكید می‌كنم كه لیست امید در حالی برنده انتخابات شده كه شعار حذف افراطیون را سر داده بود و همین نیز حداقل خواسته‌های آنان بود. در این میان كه برخی معتدلان لیست امید از سایه اصلاح‌طلبان خارج شدند و زیر سایه مجموعه نیروهای دیگر قرار گرفتند، در اردوگاه اصلاحات دوستان ما با وزن‌كشی اشتباه بزرگی را رقم زدند. باید در این میان كسی به عنوان كاندیدای ریاست مطرح می‌شد كه یا با شخصیت كاریزماتیك خود بتواند نیروهای مختلف را به دور خود جمع كند یا ازعوامل و عناوین كم‌هزینه‌تری برای رای‌آوری استفاده می‌كرد. كاری كه شاید بتوان گفت از مسعود پزشكیان و حتی علی مطهری به خوبی بر می‌آمد.
چرا معتقدید كه مطرح شدن نام محمدرضا عارف برای ریاست مجلس، اشتباه بود؟
جواب این سوال را می‌توان از آرای پزشكیان دریافت. واقعا چگونه پزشكیان برای نایب‌رییسی ۱۵۴ رای را از آن خود كرد؟ این امر تنها به دلیل شخصیت او تحقق یافت. راه دوری نرویم. سخنرانی‌های طی چهار سال گذشته مسعود پزشكیان كه زیر فشار تندروها و نگاه‌های خصمانه افراطیون انجام می‌شد را اگر مقابل هر مستقلی قرار دهیم، تایید خواهد كرد كه تا چه حدی در مسیر اهداف و آرمان‌های اصلاحات حركت می‌كرد. بنابراین می‌توان گفت كه برای تصدی پست ریاست باید به جاذبه‌های شخصیتی افراد هم نگاه می‌شد. ای كاش فراكسیون امید با نام فراكسیون حامیان دولت شكل می‌گرفت. تصمیمی كه یقینا معادلات دیگری را برای دیروز مجلس رقم می‌زد.
