«چرخش خطرناک روحانی با برگ لاریجانی»

خرداد: «گل بود به سبزه نیز آراسته شد» هنوز دیر زمانی از ولوله شادی حامیان اصلاح طلب روحانی در خیابان های کشور نگذشته است، دو سال زمان زیادی نیست برای فراموشی واقعیات میدانی انتخاباتی که حاصل آن بر خلاف همه انتظارها پیروزی دکتر حسن روحانی بود.

نتایج همه نظر سنجی ها یک هفته پیش از ۲۴ خرداد ۹۲ حکایت از عدم برتری محسوس کاندیداهای حاضر در صحنه انتخابات بود اما یک فعل و انفعال همه معادلات را دچار تغییر و تحول کرد، اجماع اصلاح طلبان و حمایت تمام قد آنان از کاندیدای اعتدال.

اصلاح طلبان پس از انتخابات مزد زحمات خود را دریافت داشتند؛ نجات کشور از قهقرای تندروی و ناکارآمدی و بازگشت عقلانیت و اعتدال به صحنه سیاسی، نه سهمی خواستند و نه گریبانی چاک کردند اما اصولگرایان شکست خورده در انتخابات به طرق مختلف ساز خود را کوک کردند.

برخی با اشاره به سابقه روحانی در جناح راست سنتی کاندیدای پیروز را متعلق به جریان خود دانستند، بی آنکه یادشان باشد در روزهای داغ و پر حرارت مبارزات انتخاباتی از مجلس اصولگرا طومارهای بلند بالای دویست امضایی در حمایت از هر کدام از ۵ کاندیدای جریان اصولگرا زینت بخش رسانه های پر شمار این جریان بود و جز انتقاد و خط و نشان برای روحانی خبری در حمایت از وی نبود.

پس از انتخابات و در ماجرای رای اعتماد، در قضیه استیضاح و در روند سئوالات متعدد و کارت زردهای پیاپی اکثریت مجلس نشان داد که با دولت روحانی نه تنها هیچ همدلی و همراهی ندارد که مواضعی سخت مخالف دولت نیز اتخاذ می کند حال سوال اینجاست که مگر می شود بدون حمایت فراکسیون رهروان با ریاست علی لاریجانی چنین خروجی رقم زد با توجه به اینکه در بهترین حالت ممکن جبهه پایداری و طیف همراه آن در مجلس بیش از 100 نماینده ندارد.آیا این مخالفت های صریح و علنی نشان از اعتدال دارد؟ آیا این طیف می تواند قابل اعتماد باشد؟

هر چند دکتر لاریجانی در مقاطع مختلف و لااقل در عرصه رسمی نشان داده که قصد جدل با دولت ندارد و اظهارات معتدلانه ای داشته اما نتیجه نهایی و آنچه از سوی فراکسیون وی در مجلس به منصه ظهور رسیده حکایت دیگری دارد.

حال با همه این اوصاف با نزدیکی به انتخابات مجلس، آرایش انتخاباتی تازه ای در حال شکل گیری است و گویا فراکسیون اعتدال! یا همان جبهه رهروان دکتر لاریجانی قصد ائتلاف با دولت اعتدال حسن روحانی را دارد و بر اساس قرائن و شواهد گویا دکتر محمد باقر نوبخت ماموریت یافته تا این مهم را به سرانجام برساند.

خبری که در ابتدای امر و با توجه به سابقه ای که شرح مختصر آن رفت، عجیب و غیر منتظره به نظر می رسد اما با اظهارات تنی چند از سیاستمداران نزدیک به دو طرف گویا در دست تهیه و اجراست.

ماجرا از آنجایی کلید خورد که ابراهیم امینی عضو شورای مرکزی حزب اعتماد ملی در گفت‌وگو با فارس خاطر نشان کرد که روحانی بنا دارد برای دهمین دوره انتخابات مجلس شورای اسلامی با طیف لاریجانی ائتلاف کند. وی در ادامه نیز مدعی شد که شخص پیگیر ماجرا در دولت روحانی کسی نیست جز محمد باقر نوبخت سخنگو و چهره نزدیک به حسن روحانی که سمت دبیرکلی حزب اعتدال و توسعه را نیز عهده دار است.

این اظهارات شاید می توانست حدس و گمانه باشد اما ماجرا وقتی جدی تر شد که سخنگوی جبهه رهروان با صراحت در پاسخ به این اظهارات تاکید کرد: من به عنوان سخنگوی فراکسیون رهروان ولایت اعلام می‌کنم ما (طیف لاریجانی و روحانی) هم برای انتخابات مجلس و هم موضوعات دیگر می‌توانیم کنار هم قرار بگیریم.

صفر نعیمی رز در ادامه پا از این فراتر گذاشته و تاکید می کند که فراکسیون رهروان چون در برابر افراط و تفریط ایستاده پس اطلاق واژه فراکسیون اعتدال برای آن معنا داشته و می تواند در کنار دولت اعتدال قرار بگیرد. وی حتی افق همکاری ها را فراتر از انتخابات مجلس ترسیم کرده و تاکید می کند: همکاری فراکسیون رهروان و دولت اعتدال صرفاً به انتخابات مجلس شورای اسلامی خلاصه نمی‌شود. ما همواره گفته‌ایم که مواضع آقای لاریجانی ریاست محترم مجلس به آقای روحانی رئیس‌جمهوری کشورمان نزدیک‌تر است.

با توجه به جایگاه سخنگویی نعیمی رز در فراکسیون رهروان مجلس سخن وی نمی تواند ناشی از عدم اطلاع و بدون عقبه ملموس باشد و با این وصف چند نکته در این میانه وجود دارد که قابل تامل و شایسته توجه است.

حزب اعتدال و توسعه و شخص رئیس جمهوری نه متعلق به جریان راست است و نه بدنه حامی مستقلی در اردوگاه اصلاح طلبان دارد و برای جبران این خلاء روحانی در انتخابات گذشته به سمت اصلاح طلبان متمایل شد و اکنون گویا می خواهد از موقعیت و مزایای امن اصولگرایان در انتخابات مجلس استفاده کند. اقدامی که شاید هوشمندانه باشد اما بدیهی است که اگر در کوتاه مدت نیز به نتیجه ملموس رهنمون شود در بلند مدت این چرخش های ناگهانی آسیب های جدی به وجه دولت و شخص رئیس جمهوری در افکار عمومی وارد خواهد کرد.

از طرف دیگر طیف حامی لاریجانی و بدنه فراکسیون رهروان در بزنگاه های حساس نشان داده اند که بر اساس چارچوب های مشخص سیاسی خود حرکت می کنند و حال باید از دولت مردان پرسید با چه تضمین و چه دورنمایی می خواهند به این ائتلاف تازه دست ببرند؟

دولت چه در عرصه سیاست خارجی و چه در جبهه داخلی با مخالفت ها و تخریب های گسترده ای روبروست و در این میان حذف بدنه حامی اصلاح طلب که بی گمان از چرخش روحانی به سمت لاریجانی استقبال نخواهد کرد، پشتوانه دولت در مواجهه با مخاطرات آتی را بسیار ضعیف و شکننده خواهد کرد.

شاید ائتلاف برای لاریجانی از آن جهت که در جبهه اصولگرایی قصد همکاری و همدلی با طیفی چون پایداری را ندارد، مثمر ثمر واقع شود و از طرف دیگر روحانی با توجه به محدودیت های قابل پیش بینی برای اصلاح طلبان بتواند با همراهی اصولگرایان حامی لاریجانی اکثریتی در مجلس آینده برای خود ایجاد کند اما در نهایت این چرخش ها و عدم ثبات در افکار عمومی و بدنه حامی دولت تبعات ناخوشایندی داشته و مهم ترین پشتوانه دولت یعنی حامیان اجتماعی آن را دلزده و به دور از دولت خواهد کرد.